Maar je kunt toch wel mensen zien? Niet aanraken inderdaad, je moet afstand houden, je kunt niet zomaar knuffelen als kwetsbare of met een kwetsbare dierbare. Maar jezelf opsluiten en echt niemand zien, dat is geestelijk veel te zwaar, en volgens mij onnodig. Met iemand afspreken, buiten, in de tuin of in het park, en daarbij afstand houden, dat is niet verkeerd, ook niet als kwetsbare persoon. Je loopt daarmee geen extra risico.
Ja, ik erger me ook aan mensen die allemaal veel te makkelijk doen. Maar het vaccin gaat er niet sneller of minder snel komen, ook als mensen dat niet doen. Dus wat iemand hier schreef, dat het daardoor alleen maar langer gaat duren, dat is niet waar. We kunnen het virus niet uitroeien, dat is nooit een doel geweest omdat het simpelweg onmogelijk is. Het doel is zorg kunnen bieden aan wie dat nodig heeft. Het doel is dus zo min mogelijk ziekenhuisopnames. En daar slagen we als land best goed in.
Ik vind het eigenlijk wel aardig gaan zoals het nu gaat: minder beperkingen zolang het kan, meer beperkingen als het nodig is omdat het aantal ziekenhuisopnames weer stijgt.
Je heel erg ergeren aan mensen die willens en wetens een risico lopen zit vooral jezelf in de weg. Je houden aan te strenge regels zit ook jezelf in de weg.
Ik wil echt niets bagatelliseren, maar ik gun iedereen een leven, sociale contacten. En juist als je een kwetsbaar persoon bent weten je dierbaren dat ze afstand moeten houden als je ze ziet. Ze kijken niet raar op van een bezoekje in de tuin, op anderhalve meter afstand, zonder knuffel of kus. Waarom ontzeg je jezelf dat, terwijl je het geestelijk gewoon ook nodig hebt?
