De onverschillige houding van veel bewoners. Ik heb het geloof ik al eerder hier neergezet, maar mensen tonen totaal geen begrip voor het feit dat post- en krantenbezorgers van welk bedrijf dan ook, het in de afgelopen weken super zwaar hebben gehad.
Vegen van het eigen stoepje is dan wel wettelijk niet meer verplicht (er zijn nog slechts enkele gemeentes in Nederland waar die verplichting in de APV is opgenomen), maar het getuigt van fatsoen en (sociale) verantwoordelijkheid om dat wel te doen. Veel mensen redeneren: wanneer de gemeente het laat afweten, waarom zou ik het dan WEL doen?
Wat ik dus vaker heb gezien:
ik bezorg in een wijk waar je zowel ''elite-straten'' als volksstraten hebt. In die laatste wordt over het algemeen goed de sneeuw geveegd, en niet alleen waar de bewoners zelf moeten lopen. In de ''elite-straten'' wordt er over het algemeen niets geveegd, of hooguit het deel van de voordeur naar de plek waar de bewoners in de auto stappen, voor de rest laten ze de troep liggen.
Wanneer ze dan zeggen: ''gaat het, meneer''?, als ze nieuwsgierig in de deuropening komen kijken waarom je als bezorger zo staat te stuntelen in de poging op de been te blijven en de brievenbus te bereiken, kun je beter helemaal niet reageren. Ik reageerde af en toe met de opmerking: wanneer de brievenbus een beetje bereikbaar wordt gemaakt, gaat het best. En dan reageren de bewoners verbaasd, en zeggen ze: het is toch je/uw werk?
Ja, dat kan dan wel zo zijn, maar bewoners verwachten ook met dit weer gewon hun post, alsof er niets aan de hand is, en het interesseert ze dus totaal niet HOE je bij de brievenbus komt.
Schrijnend voorbeeld, ik zal het huisnummer niet noemen, maar wel de straat: in de Lambertuslaan in Maastricht staan huizen zo groot als kastelen. Ik ploegde over een oprit van 15 meter lang door een sneeuwlaag van ruim 30 centimeter, kom aan een stenen trap, zie dat de brievenbus alleen via 8 spiegelgladde treden te bereiken is. Roept er iemand van de bovenverdieping: ''menaer, de brievenbus is daerboven'' (ik probeer dus bewust de bekakte stem weer te geven van de bewoonster).
Ik zei dat de treden te glad waren om veilig naar boven te gaan, en dat ik de post op de onderste trede zou leggen. Mevrouw was not amused, en dreigde ermee om de gemeente te bellen.
Dat heeft ze gedaan, maar mijn werkleiding stond volledig achter me toen ik het voorval meldde. En de gemeente dus ook.
