Hoi sterrennacht, ik vind niet dat ik met een beledigd vingertje zwaai, op het moment dat ik gewoon vraag naar de motivatie?
Het beledigd zwaaiende vingertje slaat op je uitgesproken vermoedens omtrent de motivatie van de programmamakers om de kruisen te gebruiken. Die vermoedens zijn allemaal negatief, dat zul je moeten toegeven. Kijkcijfers, provocatie. In een adem noem je daarbij de afgenomen tolerantie t.o.v. gelovigen.
Maar ik heb niet het idee dat je echt begrip kan opbrengen voor het feit dat iemand het gebruik van dit symbool als kwetsend kan ervaren.
Ik heb er alle begrip voor dat christenen beledigd kunnen raken als symbolen uit hun geloof, of personen afkomstig uit hun geloofsverleden, gebruikt worden. Ik vind alleen wel dat christenen dat gebruik al snel als kwetsend bestempelen, ook als daar geen sprake van is. De christelijke reactie op het gebruik van christelijke zaken is zo'n beetje altijd humorloos. Altijd beledigd. Er wordt erg snel geschermd met het argument 'gekwetst' te zijn. Terwijl ik denk dat christenen beter kunnen accepteren dat het christendom zo in onze cultuur verweven zit, dat het ook voor ongelovigen of niet-evangelisten heel 'eigen' voelt. En dus zullen deze symbolen en personen door iedereen als symbool gebruikt worden. Juist daar tegen kunnen en er om kunnen lachen (en geloof me, ik ken genoeg christenen die dat zeer gemakkelijk af gaat, dus het kán) maakt dat geloof alleen maar sterker. Wie durft te spotten met zijn grote liefde bewijst hoe sterk en zelfverzekerd die liefde is.
En in dit geval wordt niet eens gespot!
Dus:
Maar op het moment dat je dat in een spel gebruikt, kan dat overkomen alsof je hiermee spot. Juist vanwege het 'gewicht' van dit symbool. Kan je je daar echt niets bij voorstellen?
Nee. Ik heb die proef in ieder geval op geen enkele manier als spottend ervaren. Ik heb ooit een boekje gelezen waarin een kruisiging beschreven werd. Dat was voor mij een openbaring. Geen prettige, maar toch. Ik had me er nooit een voorstelling van gemaakt wat 'sterven aan het kruis' inhield. Nu wist ik het. Was dat een belangrijke wetenschap? Ja, ik vond van wel. En ik ben niet eens christelijk. Voor een christen lijkt het me helemaal van belang om te kunnen begrijpen hoe gruwelijk het was.
Zoals ik al schreef: deze proef, de mildste vorm van een kruisiging, bracht juist dát naar voren. Heus, ik zou niet weten hoe ik dat anders zou kunnen interpreteren. Spot kan ik er hoe dan ook nergens in ontdekken. Ik vond het, op zijn eigen gruwelijke wijze, een bijzonder mooie, dramatische proef.
Het lijkt of je hier echt kwaad over wordt, dat iemand zich hierdoor gekwetst voelt.
Ik word niet kwaad omdat mensen gekwetst raken. Ik word wel kwaad als mensen duidelijk gekwetst WILLEN raken. Niet dieper nadenken over iets, maar meteen roepen dat anderen geen respect voor hen hebben en op a priori verkeerde gronden gebruik maken van iets. En altijd vanuit dat claimen van hun beleving van het geloof. Laat ik het dan zo omschrijven. "Ik beleef dit geloof op deze manier, dus de rest van de wereld moet op eieren lopen." Die gedachte.
En ik word kwaad van hypocrisie. De roep van veel christenen om begrip en respect lijkt in ieder geval wel verdacht vaak een 'one way street'. Laatste voorbeeld: het landelijke thema van de kinderboekenweek (magie), dat christelijke scholen van hogerhand verboden werd om te gebruiken middels een afschuwelijke chanterende brief. Een groot deel van de achterban vond dat veel te ver gaan, zo bleek later. En het bleef niet eens bij die eigen christelijke achterban, deze kwestie bereikte zelfs de Tweede Kamer. Er werden kamervragen gesteld over het kinderboekenweekthema 'De Toveracademie'. Jawel. En word ik daar kwaad om? Ja, over dat soort zaken word ik enorm kwaad. Het zijn juist vaak de christenen die hun mening erdoor willen drukken bij anderen. Ook als die daar helemaal niet op zitten te wachten.
Maar tegelijk weet ik ook, dat ik niet de enige van de vijftien miljoen ben, die dit wél als kwetsend ervaar, dus vandaar dat ik het de moeite waard vond, hier een vraag over te stellen.
Mijn ervaringen met dat kinderboekenweekgeval zijn dat de daadwerkelijke groep die valt over dit soort zaken erg klein is. Ik weet niet waar het getal 15 miljoen op slaat? De kijkcijfers zijn lager, de Nederlandse bevolking is groter. En echt streng christelijke kijken niet eens TV, dus die zullen zich al helemaal niet aan deze proef ergeren, lijkt me.
