Ik weet het even niet zo goed meer. Combinatie van heel veel dingen...
Waar sommige mensen heel moe kunnen worden van alle indrukken die ze hebben gehad, kan ik dat worden van alles wat eventueel zou kunnen gebeuren of gezegd kan worden. Mijn hoofd maakt echt overuren als ik denk aan wat ik nog moet doen of gaat gebeuren. Ik krijg het niet echt voor elkaar om dan productief te zijn.
Daarnaast merk ik dat ik steeds meer last van heimwee krijg, naar Yerevan uiteraard. Ik heb altijd best wel veel fernweh (niet te veel verwarren met reislust) gehad, hoe verder ik van huis was, hoe beter ik me altijd voelde. Maar ik merk dat ik het leven in Armenië steeds meer mis. Constant flitsen er beelden van de straten en het eten daar door mijn hoofd. Ik heb me in mijn leven gewoon nooit zo goed gevoeld als dat halve jaar daar.
En dan krijgen we ook nog eens Corona-maatregelen erbij. Ik snap het wel, maar waar ik nu juist afleiding nodig heb, wordt dit behoorlijk bemoeilijkt. Ik kan niet zomaar afspreken met iedereen, ergens heen gaan levert te veel moeilijkheden op (al dan niet in mijn hoofd).
Ik voel me eigenlijk een beetje hetzelfde als toen ik ging stoppen mijn studie 2 jaar geleden. Terwijl ik het nu wel naar mijn zin heb, leuke vakken en studiegenoten heb en veel praktischer bezig ben. Ik vraag me steeds meer af of studeren an sich wel iets voor mij is. Of eigenlijk breder nog, want ik kan heel slecht tegen een wekelijks ritme. Als ik weet wat er moet gebeuren, dan blokkeren mijn gedachten uiteindelijk. Maarja... Wat dan wel?
