We zijn inmiddels denk meer dan een week later (ben het gevoel voor tijd een beetje kwijt), maar hier dan toch nog mijn beloofde afscheidsspeech.
Robbie, dankjewel voor dit geweldige spel. Ik ging er helemaal in op en voelde pas bij na mijn eliminatie hoe moe ik eigenlijk was. Dat wil wel wat zeggen over de aantrekkingskracht van het spel. (Hoewel de nekslag wel gegeven werd door de minst inspiratievolle, geïmproviseerde spellen van het geheel: de bubble shooter en vliegende olifant).
We begonnen al met een prachtig avontuur in Afrika. Vlinders vangen, een reis maken en, het hoogtepunt van deze aflevering, zorgen dat je de voedselketen overleeft. Ik had bij dat laatste echt mazzel dat ik mee kon reizen om Vermoljoens machtige vleugels!
Ook de volgende aflevering was een feest. Hoewel ik eerst erg opzag tegen het readen van mijn mededeelnemers, kreeg ik er gaandeweg toch lol in. En ook het bij elkaar zoeken van een dragoutfit leverde me veel creatief plezier op. Dat iedereen kon zien dat dit oudje van bewerkingsprogramma's weinig kaas gegeten heeft, nemen we maar op de koop toe. Helaas net niet gewonnen, dus geen studiebeurs voor een cursus hierin. En weer een nieuw bordspel geleerd, wat zeer creatief was aangepast aan het thema.
In de derde aflevering was het spel met al die zombies die steeds voor de deur kwamen staan echt het hoogtepunt. De samenwerking liep gesmeerd en het was grappig om mee te mogen schrijven aan het verhaal van deze bloederige soap.
Aflevering 4, the handmaids tale, was buitengewoon irritant en juist daarom ook zo leuk en intrigerend. Ik merkte wel dat ik er met mijn hoofd niet helemaal bij was, want ik was opdrachten aan het vervullen die helemaal geen opdracht waren (plaats een gifje) en vergat een dag om de heer te bedanken. En dan had je nog die irritante hillo, die zich als een echte vriend voordeed, maar gewoon een verdraaid snel puzzelende bedrieger bleek te zijn. Het is nog een wonder dat ik deze aflevering overleefd heb.
Ook Stranger Things zat vol verrassingen. Ik vond het jammer dat ik twee keer een slechterik was, want ik had graag mee gespeurd naar dader, moordwapen en bewijsmiddel. Bovendien vond ik mezelf nogal eng
De lampjes vond ik vrij irritant. Vooral omdat iedereen steeds sneller dan ik was. Ik had op zich wel een notificatie aanstaan, waardoor ik een mailtje kreeg als er een nieuwe puzzel was (dat vond al heel slim van mezelf, maar dat deed dus iedereen), maar ook mijn mail bekijk ik niet zo vaak. Ik was dus elke keer te laat. Maar wel heel leuk bedacht!
En toen kwam de geweldige twist! Wat een verrassing dat er nog 4 mensen op een spookschip ronddobberden. Plotsklaps was er een enorme saamhorigheid onder de degene die al/nog in het het spel zaten. We zouden die vreemde piraten wel even van ons schip afhouden! En dat is dus gelukt. Maar helaas ben ik in dit gevecht zelf gesneuveld. Mijn tijd was gekomen
En, zoals ik al schreef, dat was eigenlijk maar goed ook. Het spel kostte erg veel van mijn tijd en vooral mijn aandacht. Het was heerlijk om deze afleiding te hebben in een moeilijke periode, maar het echte leven riep. De afgelopen week heb ik dus wat achterstallig onderhoud verricht, heb goede nachten gemaakt en ben tot rust gekomen. Maar met een prachtige herinnering aan dat wat was.
Zo meteen ga ik , onder het genot van een biertje, lekker de nieuwe aflevering bijlezen. En daarna maar eens kijken of er nog andere spellen zijn waar ik me voor in kan schrijven om me weer helemaal in te verliezen. Ik leer het ook nooit
Tenslotte wil ik nog even terugkomen op deze uitspraak van mezelf
Ik moet toegeven dat ik het nu toch wel moeilijk vind om sportief te reageren.
Voor alle duidelijkheid: dat ik dit moeilijk vond lag geheel aan mij. Ik kan nu eenmaal niet zo heel goed tegen mijn verlies en vond het dus letterlijk moeilijk om sportief te reageren. Het was niet bedoeld als verwijt ofzo. Mocht dat wel zo overgekomen zijn, dan hierbij mijn excuses.
Ik wens alle kandidaten die nog in het spel zitten heel veel succes! Met op zijn tijd een gezonde dosis relativeringsvermogen.
