Als je iets leest over jou, duiken steeds dezelfde woorden op. Mysterieus, ernstig, betrouwbaar, slim. De ideale schoonzoon, zei iemand me onlangs.
(schaterlacht) “Een serieuze overschatting. Ideaal bestaat niet hè, en ik ben het al zeker niet.”
Vind je het niet jammer dat het publiek slechts een deel van jou te zien krijgt?
“Ik ben, zoals iedereen, maar nen onnozeleir die wat aanmoddert. En als de camera’s niet draaien, verval ik in iets wat lijkt op plat Antwerps. Maar mijn job vraagt om wat minder spontaniteit, meer algemeen Nederlands en wat meer sérieux, en ik vind dat niet erg. Ik word weleens gevraagd voor lichtere shows, maar elke keer zeg ik toch weer nee. Hoe sympathiek ik de makers ook vind, ik heb te veel schroom. Over de dansvloer jiven in Sterren op de dansvloer, ze hebben het mij ooit gevraagd… It’s my worst nightmare. Dan blokkeer ik.”
Geen danser dus?
“Dansen, dat doe ik alleen maar laat op de avond als het nuchter volk al naar huis is. Het is goed om af en toe uit je comfortzone te stappen, maar voor mij was de stap van de radio naar televisie al groot genoeg. Wat niet betekent dat ik niet met mezelf kan lachen.”
Hij neemt zichzelf niet al te serieus, nee, en om hem razend te krijgen moet je al ver gaan. Waar hij zich wél over kan opwinden, is de staat van de politiek. Denk aan de open oorlog onlangs tussen N-VA en Open Vld, die elkaar te kijk zetten met filmpjes op sociale media. En dan komt het er in het plat Antwerps uit. “Echt? Daar hebt ge tijd en geld voor? Doe anders eens waarvoor ge betaald wordt en zoek een oplossing voor echte problemen.”
Nog een stokpaardje: de manier waarop de media kleine Twitter-stormpjes opblazen. We praten over Caroline Flack, een Britse presentatrice die zichzelf van het leven beroofde. Ze had zware persoonlijke problemen, maar de vrouw werd ook continu aangevallen door internettrollen, wat dan weer gretig werd opgepikt door tabloids als Daily Mail. “Bij De mol hadden we een finaliste die het ineens moest ontgelden op sociale media. Hetzelfde gebeurde met iemand uit Blind getrouwd. Ik noem hun namen zelfs niet meer omdat ook zij recht hebben op anonimiteit. Miljoenen kijkers volgen die programma’s, enkele honderden schelden hen uit op sociale media. Als die bagger wordt opgepikt en gelegitimeerd door kranten die er een groot artikel aan wijden, zijn zij bewust medeplichtig aan het kapotmaken van levens. Laat die zure reacties op Twitter toch voor wat ze zijn.”
Moet jij zelf vaak kritiek slikken?
“Dat valt mee. Er zijn er altijd die je niet lusten als je op tv komt. Soms stuurt iemand via Instagram dat ik beter mijn mond zou houden, maar dan denk ik: als jij het type bent dat voor zoiets naar een bekend persoon mailt, dan vind ik jou waarschijnlijk ook niet tof. Daar lig ik niet van wakker.”
Toen je in 2007 begon als presentator van De ochtend was de kritiek wel fel. Ik las dat je de grofste mails kreeg. Kon je dat toen ook zo makkelijk plaatsen?
“Ik was niet goed in het begin, maar ik was ook pas 26 en een groentje als journalist. Je moet iemand wel de tijd geven om te groeien. Op alles kwam kritiek. Elke dag belandden er scheldmails in mijn inbox. Toen kon ik dat absoluut niet plaatsen, nee. Ik hoorde mezelf een verspreking maken, zag de commentaren al voor mij en dat verlamde me compleet.
“Het ergste was dat de zwaarste commentaren uit eigen huis kwamen, van de nieuwsdienst. We vervingen Voor de dag en sommigen hadden het daar heel moeilijk mee. Dat ze je in eigen huis zo onderuit proberen te schoppen, snap ik nog altijd niet. Mijn bazen bleven zeggen: het komt wel goed. En zo is het ook goed gekomen, maar het was wel een heftige introductie in deze wereld. Als er dan iemand vijf jaar later een tv-programma niet zo goed vindt, is dat eigenlijk niet meer zo erg.”
Je hebt het over De kruitfabriek, het actuaprogramma waarvoor Woestijnvis jou eigenlijk bij de radio kwam weghalen.
“Ja. We hebben toen ook veel kritiek gehad en ik vond dat niet eens zo erg. Af en toe op je bek gaan, het hoort erbij en ik kan dat goed. Je moet daarmee lachen en eruit leren. Het heeft me alleszins nooit doen twijfelen of het wel of niet de juist stap was. Met al die ideeën, talent en goesting zouden we nog mooie dingen kunnen doen, wist ik.”
De Coster liet in eerdere interviews weleens vallen dat de wallen onder zijn ogen zijn grootste complex zijn. Resultaat allicht van te veel slapeloze nachten, want hij is een enorme piekeraar. “Nu je het zegt… dat is de laatste tijd veel verbeterd. Voortschrijdend inzicht misschien? Hoe ouder ik word, hoe meer ik besef dat je slaap laten niet helpt.”
