Column van
Nico Dijkshoorn in de Volkskrant vandaag:
24 september 2019
Ik keek twintig jaar geleden voor het eerst naar het televisieprogramma Expeditie Robinson. Veertig jaar oud was ik. In die tijd verbeeldde ik mij nog dat ik wel mee zou kunnen op dat eiland. Nu lijk ik op de gerimpelde, oneetbare vrucht die naast een rottende hagedis wordt gevonden
Het programma is in de loop der tijd veranderd in een show vol bekende Nederlanders die niemand kent. Bij een van de meisjes verscheen af en toe het beroep in beeld. ‘Youtuber’. Zij is inmiddels naar huis gestuurd omdat ze niet doet wat een zekere Hugo wil. Ook hem ken ik niet. Ik heb het opgezocht. Hij marineert vlees en legt uit hoe je een radijs in tweeën snijdt op de zender 24 Kitchen.
Ik zeg het niet graag, want ik ben voor vrede, strelen, schouderklopjes en kampvuren met gitaar, maar deze Hugo heb ik nu minimaal 32 keer een versgebakken ei op zijn linkerwang gewenst. Hij draagt een rode hoofdband. Denkt u maar aan Rocky 3, maar dan zijn wilsonbekwame neefje.
Verder ken ik alleen Roy Donders, de stylist van het zuiden. Hij haalt vuil onder zijn nagels vandaan met een schelp en en zijn tietjes worden steeds kleiner omdat zijn moeder hem geen zuurvlees mag komen brengen.
Het is heel jammer dat er dit jaar geen onbekende Nederlanders meedoen die graag bekend willen worden. Dat vond ik juist de kracht van Expeditie Robinson, dat je twee maanden lang naar een onverstaanbare Belg zat te luisteren en dat hij dan opeens had gewonnen. Was je toch blij.
Nu keek ik zondag naar een radio-dj luisterend naar de naam Frenk. Hij had twee vlechtjes en stond bloedserieus te oreren over groepsgevoel. Over de Youtuber had hij het volgende te zeggen: ‘Ze kan niet eens cassave opgraven.’ Tijdens die zin gooide hij een van de staartjes over zijn schouder.
Berdien Stenberg deed ook mee. Zij is inmiddels naar huis wegens te bekend. Helaas kon zij veel minder goed dan alle andere deelnemers onder water onthouden wat voor tekeningen er op een houten kubus stonden. Berdien begrijpt hout alleen als er gaten in zitten.
Wat mij het meest stoort aan Expeditie Robinson nieuwe stijl is dat de wekelijkse proeven zo fysiek en ingewikkeld zijn. Vijftien jaar geleden moesten ze een strandbal omhoog gooien en als ze die weer vingen mochten ze op het eiland blijven. Wie een vis van een vogel kon onderscheiden kreeg een rijsttafel voor zes personen.
Dat is nu heel anders. Expeditie Robinson is eigenlijk Te land, ter zee en in de lucht, maar dan voor dj's, vergeten zangers en influencers.
De fysieke proef werd zondag als volgt uitgelegd: ‘Beste Kamp Noord en Beste Kamp Zuid. Vlak voor jullie in het zand zien jullie drie puzzels. Een van die puzzels heet Jan, de andere twee Ria en Rob. Wie het eerst de puzzels legt en tegelijkertijd zes enge dieren opeet mag beginnen aan de waterproef. Wie het meeste water in zijn oor giet, terwijl een teamgenoot een levende kreeft het Wilhelmus leert, krijgt een sleutel van hout. Die sleutel moet, hangend aan jullie voeten, worden verbrand. Wiens haar het eerst vlam vat mag door naar die kleine inheemse man daar. Hij zal een stukje hout door jullie tepels slaan. Wie niet flauw valt, wint. Begrepen? Start!’
