Toen ik klein was ging ik op straat wel eens een beetje voetballen. De bal proberen hoog te houden of soms eens overtrappen met een buurjongetje.
Tot ik een mooi klein voetbalveldje ontdekte waar iedere dag na schooltijd gespeeld werd. Een hobbelig veld en verrotte houten doelpalen, maar dat deed er niet toe. Met zn allen voetballen; dit was pas echt leuk! We waren fanatiek en hadden een hoop lol. Een scheidsrechter hadden we niet nodig, evenmin als zij- en achterlijnen. Als de bal in de struiken belande doken we er gewoon in en voetbalden we gewoon door. Soms liep je dan wel een schram op, maar dat maakte niet uit. We hadden plezier en dat was het belangrijkste.
Maar steeds meer mensen wilden mee gaan doen, wat geweldig was natuurlijk, maar het veldje werd te klein; we gingen een club oprichten en competitievoetbal spelen! Trainen en wedstrijden. Met hetzelfde fanatisme gingen we door om er iets moois van te maken. Inmiddels waren er natuurlijk wel scheidsrechters nodig dus ging om en om iemand van het team voor scheidsrechter spelen. Bij vlagen werd prachtig voetbal gespeeld en we hadden lol.
Het ging goed met de club, er kwamen steeds meer leden en het werd weer tijd voor uitbreiding, er werden nieuwe velden aangelegd en er kwam een nieuw hoofdveld. En ik moet zeggen, een schitterend hoofdveld! Met drainage, prachtige goals van hoge kwaliteit kunststof met netten die gespoten waren in de kleuren van de club en het veld lag er als een biljartlaken erbij.
Maar ik miste die mooie bomen die om het oude hoofdveld lagen. Het nieuwe veld was hoe mooi ook, vond ik, wel wat killer dan het oude. De wind had er vrij spel en het kon soms hard waaien.
Inmiddels er nu ook een vaste groep scheidsrechters en grensrechters aangesteld.
In die tijd ging ik eerlijk gezegd wat minder vaak voetballen. Soms nog wel eens een training, maar echt fanatiek voetballen was er niet meer bij, ook omdat ik op tafeltennissen was gegaan en niet meer zo heel veel zin had om te voetballen. Of was het ook omdat ik het oude hoofdveld mistte? Ik weet het niet.
Maar mijn lidmaatschap zegde ik nooit op en ook kwam ik nog vaak kijken naar de wedstrijden van mijn oude teamgenoten, ik wilde graag zien hoe het ze verging. Sommigen waren nog net zo bloedfanatiek als in het begin, en speelden de sterren van de hemel. Maar ondertussen zag ik ook dat velen van het niet meer kwamen opdagen of hun lidmaatschap opzegden. Dat vond ik wel erg jammer, maar zo werkt het nou eenmaal bij een club. Mensen gaan en mensen komen.
Er kwamen meer regels, naast de 16 meter lijn, werd er nu ook al een 25 meter lijn getrokken en hier een daar een paar schuine lijnen, waar ik nog steeds niet de functie van weet.
Als je te lang buiten de lijnen stond om even een praatje te maken iemand dan werd je zonder pardon van het veld gestuurd en moest je voortaan een divisie lager voetballen.
Ook zag je dat de groep vaste scheids- en lijnrechters zelf nooit meer gingen voetballen maar zich puur toelegde op het scheidsrechteren. Ook dat was jammer, met sommigen van hen had ik samen nog in de spits gestaan en ze hadden zeker talent. Het zou jammer zijn als dat allemaal verloren gaat.
Soms ging er wel eens iets mis in het veld, bijvoorbeeld dat er 2 ballen in het veld kwamen. De scheids met de grensrechters riepen dan de andere scheids en grensen bij elkaar en gingen dan in de bestuurskamer zitten overleggen over hoe het dan verder moest. Ondertussen bleef iedereen maar een beetje rondtrappen tegen de 2 ballen...
