Antonio Vasquez verkeerde nu al 16 jaar, 4 maanden en 7 dagen in gevangenschap. Hij had levenslang gekregen voor het in brand steken van zijn vrouw en kinderen.
In die ruim 16 jaren had hij in de gevangenis verschillende baantjes gehad en nu was hij al jaren de hulp van de uitvaartverzorger Valeriano Olvera. Daarbij waren de twee verliefd op elkaar geworden. Samen smeedden zijn een snood plan voor de ontsnapping van Antonio uit deze typisch Ecuadoriaanse gevangenis, waar je met 7 man een cel deelde en de kakkerlakken en ratten ’s nachts de macht overnamen.
Bij het eerstvolgende overlijden kroop Antonio de avond voor de crematie bij de overledene in de kist. De kist werd immers altijd de middag daarvoor al definitief gesloten en niet meer gecontroleerd. Na een lange, ongemakkelijke en doorwaakte nacht in een te krappe kist hoorde Antonio rumoer van binnenkomende mannen die de kist dichttimmerde en hem meenamen naar de lijkenauto. De auto reed de poort uit op weg naar het crematorium. Antonio onderging het allemaal rustig en verwachtingsvol. In het crematorium zou zijn minnaar Valeriano immers in het geheim de kist openen en hem zijn vrijheid teruggeven. Hij werd zo ontspannen van die gedachte dat hij zelfs eindelijk de slaap vatte die hij die nacht zo node gemist had.
Ook Valeriano lag heerlijk te dromen van een leven met zijn geliefde. Hij sliep zo diep dat hij door de wekker heen sliep en pas wakker schrok toen hij de klokken van het crematorium hoorde luiden ten teken van het einde van de crematie …
