Dagboek Daphne
Rood was het scherm. Voor de tweede keer zag ik rood en niets of niemand ging me nu nog redden.
Na het maken van de test voelde ik dit moment al aankomen, dus echt een verrassing was het niet. Ik wist dat ik niet genoeg gespreid had. Ik had niet eens last van de zogenaamde tunnelvisie. Het was meer dat ik zo zeker was dat de mol 1 van mijn 3 verdachten was, dat het voelde of alleen die gedachte al genoeg was. Maar dan moet je ze natuurlijk wel alle drie invullen in je test!
En ja, het is precies zo vreselijk om te moeten vertrekken, als dat het eruit ziet. Het ene moment sta je nog 'huggend' met je nieuwe beste friends in een benauwde, naar vis ruikende steeg in Hongkong, het volgende moment sta je alleen op een vliegveld nog een eenzaam souvenirtje af te rekenen, voor je aan boord stapt van de boeing 747 met bestemming Amsterdam.
Na alle enthousiaste verhalen van bekenden die eerder meededen aan WIDM had ik ontzettend veel zin in dit avontuur. Ik was enorm blij met de samenstelling van de groep en keek er echt naar uit iedereen beter te leren kennen. Dat was nog best lastig. Voordat je ook maar enigszins hersteld bent van de jetlag zitten de eerste twee afvallers alweer in het vliegtuig naar huis. Maurice en Owen beter leren kennen moest dus vooral terug in Amsterdam gebeuren.
Meedoen aan WIDM is ook een beetje een trip terug naar de basisschool. Wie zijn mijn vrienden? Wie vooral concurrenten? Wie neemt de leiding? En vooral.... Hoe lang mag ik meespelen?
Mijn van nature nogal control freakerige aard kon zich naar hartelust uitleven en in elk shot van de eerste 4 afleveringen zie je me dan ook steevast met pen en papier in de hand, klaar om elke stap, elk woord van mijn medekandidaten uitvoerig te beschrijven. Dolblij was ik als we een echte fysieke opdracht kregen waarin je al je spanning en opgekropte energie kwijt kon. Abseilen van een dam, roeien op het ritme van Aafs getrommel.
De grootste kwelling vond ik de continue 'geestelijke' aanwezigheid van jokers en vrijstellingen. Ze konden naar mijn gevoel 's nachts in mijn bed opduiken, onder mijn ontbijtbord liggen, verstopt zijn in de bus en ik moest me inhouden Art niet dagelijks te fouilleren op zoek naar de nieuwe zwarte schijf. Al geloof ik dat Art zelfs als hij wordt gefouilleerd zijn Wie is de Mol-blik behoudt.
Afijn, het avontuur is voorbij. Na nog wat traantjes te hebben geplengd met Aaf (iets dat je je in Nederland voorneemt beslist niet te doen, maar ja, die lastige emoties...) en wat laatste woorden van Art, was het uit met het spel.
Wat rest zijn nieuwe vrienden (en ze zijn allemaal net zo leuk als ze overkomen op tv...) en nog 6 heerlijke weken waarin ik me kan verlekkeren aan al het moois dat dit avontuur nog heeft voortgebracht.
Ik zie jullie in afl 10!
