Beste biechtstoel,
Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen: het is mij gisteravond opgevallen dat enkele kandidaten in hun jeugdig enthousiasme erg ongeduldig zijn. Uiteraard begrijp ik dat de spanning in dit spel hun af en toe teveel wordt, maar waarschijnlijk door de tijd waarin zij ter wereld zijn gekomen weten zij vermoedelijk niet hoe mooi het echte wachten kan zijn.
Wachten op de trein bijvoorbeeld. Ik vind het heerlijk; lekker wegdromen en stiekem naar leuke jongedames op het andere perron staren, nadenken over hoe de schoonmaker aldaar elke dag weer plezier in zijn werk weet te vinden en lachen om mensen die als een bezetene gaan rennen om net op tijd hun trein te halen. In de supermarkt kies ik ook altijd de langste rij. Terwijl het kassameisje het brood en de aardappelen langs de piepmachine haalt, kan ik dan even nadenken over interessante kwesties als hoe de teloorgang van de puntkomma is ontstaan, waarom een stoel een stoel heet en hoe het met de leefsituatie van de Palawanvlagstaartpapegaai gesteld is.
Enkele jaren geleden ben ik op vakantie geweest in Mexico, waar men nog wel de schoonheid van het geduld weet te appreciëren. De cultuur is een verademing vergeleken met de zogenoemde westerse wereld, waar men over het algemeen alleen nog maar aan meer en sneller denkt. Zo kreeg ik in verschillende restaurants mijn eten vaak ruim een uur na bestelling, maar ondertussen heb ik wel een aantal mooie gesprekken kunnen voeren.
Afijn, om even tot de kern van mijn verhaal te komen: geniet juist van het wachten en doe ondertussen wat leuks in plaats van anderen op te jagen. Het moment dat Robbieqwerty zijn journaal plaatst of dat een kandidaat zijn partner in een spel kiest, komt vanzelf wel. Nog niet zo lang geleden moest men bijvoorbeeld nog dagen wachten op een handgeschreven brief of op een telefoontje van een bekende die op vakantie was. Prachtige tijd was dat!
Cordialement,
Molière
