Vandaag ontving ik een spijtig mailtje van mijn school waar ik een week geleden nog mijn diploma op mocht halen: mijn oud-Nederlandsdocente, benoemd in
deze column die ik maakte in het tijdperk dat ik nog Molloot200 heette, is overleden aan de vreselijke ziekte kanker. De superdocent, erg begaan met de leerlingen, en tevens Molfan, had ik nog altijd contact mee tijdens de periode van WIDM, ondanks dat ik geen les meer met haar had. Elke maandag, als we elkaar tegenkwamen, moesten we weer discussiëren wie het was.
En dat bord: dat juist zij, in haar allerlaatste jaar WIDM als enige haar naam niet met een rode pen doorstreept kreeg, was prachtig. Zij was, tijdens haar allerlaatste jaar WIDM ooit, de enige die de mol goed had. En daarvan krijg ik tranen in mijn ogen.
Vandaar dat ik nu ga kijken naar de opdracht, Zuid-Afrika, Ek het gedink. Haar favoriete opdracht ooit. Tot op de dag van vandaag hangt dat gedicht in "haar lokaal", waar ze altijd les gaf, een zelfgemaakte poster met daarop het gedicht van "Ek het gedink". Omdat ze die zo mooi vond in WIDM. Een vrouw die ik voor altijd in mijn hart zal sluiten en nooit zal vergeten. Zeker niet tijdens de periodes dat WIDM er weer op komt. Het zal een gemis zijn voor haar familie, vrienden, collega's maar ook leerlingen. Als er iemand begaan was met de leerlingen was zij het.
Spijtig
