Dinsdag 7 november vertrok ik vroeg in de avond richting Rotterdam. Na een lange en zware (kuch) rit met de auto zagen we het uiteindelijk aan de horizon opdoemen: het prachtig mooi verlichte, gigantische Ahoy. Het 'sportpaleis' was vanavond de thuishaven van mijn favoriete band: KEANE!
Er zijn drie dingen die ik overhield aan het concert: een schorre keel, handen met een flinke eeltlaag en een geweldige herinnering. Want oooooooh, wat was het vet!
Na lang te moeten wachten (we waren er al om 18:30 ofzo) werden uiteindelijk om 20:00, onder luid gejuich, de lichten uitgedraaid. Helaas begon toen pas het voorprogramma. De gezellige Amerikaanse indie rock band 'The Long Winters' kwam een stuk of 10 nummers doen. Ik moet zeggen dat het nog best leuk klonk, maar goed, ik kwam natuurlijk niet voor deze winterse lui.
Om 20:45 waren de Long Winters eindelijk klaar en kon het echte feest eindelijk beginnen. Tenminste, dat dacht ik. Helaas werden eerst alle lampen weer aangedraaid omdat eerst het hele podium omgeploegd moest worden: microfoons weg, piano weg, gitaren weg, alles weg. Dit werd allemaal vervangen door nieuwe microfoons, nieuwe piano's en keyboards en het opvallende: EEN NIEUWE GITAAR! (voor de achterlijken onder ons: Keane is zo uniek omdat er geen gitarist is).
Toen, klok- (en horloge-)slag 21:00, werden de lichten voor de 2e keer op de avond uitgedraaid en begon een bekend vaag mysterieus deuntje te spelen. Gevolgd door een flits en een startende beat: het opzwepende nummer 'Put it behind you' werdt ingezet (YOU BETTER PUT IT BEHIND YOU NOW, TO MUCH TO HOLD ON, HOLD ON TO! etc.).
Met dit eerste nummer kon de avond eigenlijk al niet meer stuk. Sterker nog, het werdt almaar gaver. Zanger Tom Chaplin, die live veel beter zong dan ik ooit had verwacht (Want echt, op Live8 klonk het nergens naar), kreeg met het ene op het andere nummer de hele zaal (10.000 mensen!) aan het meezingen. Bijna alle nummers van de het 'nieuwe' album 'Under the Iron Sea' en het in 2004 uitgekomen album 'Hopes and Fears' werden gespeeld. Ik noem op: A bad dream, Atlantic, Bedshaped, Bend and Break, Broken Toy, Can't stop now, Hamburg Song, Leaving so soon, Nothing in my way, Sunshine, Try Again. Natuurlijk werden ook de grote hits gespeelt: Somewhere only we know, Is it any wonder, This is the last time, Everybody's changing en Crystal Ball.
Slechts een paar nummers heb ik gemist (waaronder het door mij zo geliefde nummers over sprookjes 'The Frog Prince' en het mooie 'She Has No Time').
Het alleropvallende van de avond vond ik 'Your Eyes Open'. Bij dit nummer pakte Chaplin er een gitaar bij, wie had dit ooit gedacht?! Ook hoort een gitaar niet bij Keane: het nummer klonk best vet.
Om 22:45 werd er geëindigd met het prachtige 'Bedshaped' (Bedshaaaaaaaaaped, and legs of stone...).
Kortom: Ik heb genoten van Keane in Ahoy en ik kijk nu al uit naar het volgende optreden, waar ik hopelijk dan weer bij ben.
En dat de speaker van onze tribune het af en toe begaf mag de pret natuurlijk niet drukken!
Trouwens: Let niet op de kwaliteit van de foto's. De mobiele telefoons van tegenwoordig ook
.
