Ycaris komt al snel aan bij een zachtruisend watervalletje. Heel in de verte hoort ze nog wel iemand (is het Dolfie?) roepen: shiiiiiiiit, .... Maar eigenlijk is Ycaris teveel met haar zorgen bezig om het echt te horen. Bij het watervalletje valt ze al gauw weer in een onrustige slaap. Ook dit keer droomt ze weer van een geest. Deze geest neemt haar mee naar de zeer nabije toekomst. Ycaris ziet dat er een klein feestje is op kamp Zuid. Ze ziet Dolfie, Vieffan, Jann, Daisy en LdhMolletje dansen rond het kampvuur onderwijl zingend van: lailailai ik denk zo vaak nog aan die tijd, twee weken vol gezelligheid en meer van die vrolijke liedjes.
Vervolgens wordt ze door de geest meegenomen naar kamp Noord. Ook daar is de stemming opperbest. Er wordt stevig gedronken van de kokosmelk en er is een overvloed aan gebakken banaan. Er wordt druk gepraat en gelachen. Dan hoort Ycaris het.
"Hè hè, eindelijk heeft Zuid weten af te rekenen met die onbeschofte, betweterige, bijdehandte, pesterige Ycaris. Die zijn we liever kwijt dan rijk. Nu kan het pas echt ongecompliceerd gezellig worden!" zegt Mloesje en de rest knikt beamend
D*N gooit nog eens een houtblok op het kampvuur. Hij gooit zichzelf er bijna achteraan, maar dat mag de pret niet drukken.
Oh jé, denkt Ycaris. Vandaar ook dat feest op Zuid. Ik ben zojuist ge-elimineerd en iedereen is daar blij mee! Wat wil je ook met al die nare opmerkingen die ik gemaakt heb. Dat pesterige gedrag, die zelfingenomen grijnzen.
Dan schrikt Ycaris wakker van een vogel die op haar hoofd poept.
Normaal zou Ycaris allerlei nare grappen over de vogel gemaakt hebben, maar nu niet. Ze houdt zich in. Of nee, ze hoeft zich niet in te houden, ze vindt het gewoon niet erg en lacht er ontspannen om.
Vanaf nu wordt ik een beter mens! roept Ycaris het bos in en de apen schieten verschrikt in de bomen. Geen nare grappen, geen misplaatste opmerkinen en niet meer van ikke-ikke-ikke.
Blij en als van een last bevrijd keert Ycaris terug naar kamp Zuid.
