Ik vind het toch wel vreemd dat hier blijkbaar zoveel 'begrip' is voor het gedrag van Frans, in het kader van 'als je honger hebt mag je chagrijnig zijn'. Het ging hier wel even verder dan gewoon chagrijnig zijn.
Ik vind dat je het nu wel een beetje simplistisch voorstelt met 'als je honger hebt mag je chagrijnig zijn'. Je moet niet vergeten dat je anderhalve maand daar op een eiland zit, zonder fatsoenlijk eten en onder redelijk erbarmelijke omstandigheden. Iedereen heeft een breekpunt en iedereen reageert daar anders op.
Volgens mij hebben alle kandidaten daar honger geleden en toch is er maar 1 die op zo'n belachelijke manier flipt. Als Frans een beetje verstand en ook stijl had gehad, dan had hij zich gewoon ingehouden. Ik vind het wel erg kort door de bocht om de 'honger' daar de schuld van te geven, alsof Frans zelf geen enkele verantwoordelijkheid meer heeft.
Je hebt gelijk dat alle kandidaten honger hebben geleden, maar naar mijn idee (voor zover ik dat tenminste van mijn luie stoel kan beoordelen) heeft Frans het nog wel een stuk zwaarder gehad dan de rest. Hij vertrok na de keuze van 'de laatste 10' naar een restaurant, waar hij een pizza heeft moeten laten staan. Vervolgens is hij linea recta naar Gual gegaan waar de voedselvoorraad heel beperkt was, die nog eens heel snel slonk doordat er steeds meer mensen bijkwamen, en waar ook nog eens geen kloot te doen was. De rest heeft tijdens proeven nog wel eens wat eten gewonnen, had een stuk meer afwisseling iedere dag, en had een veel grotere voedselvoorraad op Rapang (die nog eens groeide door het visnet later). Kortom, je moet je eens voorstellen hoe het is als jij na een aantal weken 'gewone' expeditie op een afvallers-eiland wordt gedropt; daar drie weken zit; met heel weinig eten; en iedere dag een stuk verder aftakelt. Ik denk dat je dan heel snel je fysieke en mentale breekpunt bereikt. Wanneer er dan nog eens iemand precies op dat moment komt meedelen dat iemand een overheerlijk chocoladetaartje in haar mik heeft zitten duwen en dat iemand anders een grote hamburger met frietjes opheeft, dan denk ik dat je best wel eens rare dingen kan gaan zeggen.
Overigens heb ik zojuist de beelden nog eens teruggekeken en ik denk dat iedereen wederom een beetje misleid is door de ruige gitaarmuziek die onder deze scène is gezet. Daardoor is het een beetje op een fragment uit 'The Shining' gaan lijken. Het enige wat Frans doet is een hoop (zeer begrijpelijk) brompotten op een wat harde toon dat hij helemaal klaar is met die k*tklotezooi, hij pakt zijn rugzak en de parang en loopt weg. Dat hij daarbij ook nog heeft gezegd dat niemand bij hem in de buurt moet komen, wordt alleen door Mieke gezegd. Frans zegt dit niet in de aflevering. Zoals Frans nu op het forum zegt dat dreiging met geweld de enige manier was om van het eiland te komen, kan ik zijn reactie volkomen begrijpen.
alsof Frans zelf geen enkele verantwoordelijkheid meer heeft
Natuurlijk heeft hij die, maar de vraag is of je onder dergelijke omstandigheden nog rationeel kan denken. Je hebt geen controle meer over je eigen emoties en Frans wilde alleen nog maar weg. Daarom kan ik zijn actie een stuk beter begrijpen dan bijvoorbeeld de herhaaldelijke persoonlijke aanvallen van Carl en John op Esther een paar jaar geleden. Toen was het op de persoon gericht, nu is het het bereiken van een fysiek en mentaal breekpunt, waardoor de emotie het wint van de ratio.
