Nou omdat het er op lijkt dat niemand ook maar enig valentijnverhaal te vertellen heeft, zal ik maar beginnen. Het is al wel al van een tijdje terug, toen ik nog jong …..en naďef ….. was.
Ik had een heel mooi gedicht
geschreven voor een erg leuk meisje uit mijn klas (kun je nagaan hoe jong). Aan gezien ik niet zo’n schrijver ben, was ik buiten mezelf van trots over het geweldigste gedicht ooit. Vol met bij elkaar geschraapte moed, had ik besloten (om vage redenen) de brief niet op te sturen, maar zelf op Valentijnsdag in haar bus te gaan stoppen. Wel in het donker uiteraard, zo veel lef had ik nu ook weer niet bij elkaar kunnen schrapen.
Hartstikke spannend natuurlijk (je wereld is maar klein, als je jong bent) ‘zou ze meteen doorhebben van wie het afkomstig is?’
Nou niet dus. Zoals het leuke meiden betaamt ging ze meteen naar de leukste jongens van de school. En als ik leukste schrijf, mogen jullie allemaal knapste lezen. Weer een desillusie rijker.
Wat moest iemand zoals zij, met een jongen zoals ik
(misschien had ze gewoon een vooruitziende blik, bedenk ik me nu net).
Nou ja, d’r gaat wat tijd overheen. En het verdwijnt volledig uit je gedachte. Tot 2 jaar later, zij ineens bij me aan de deur staat. We zagen elkaar wel regelmatig, maar meer dan vrienden zou het nooit worden. Bovendien was ik alle interesse inmiddels kwijt. Maar toch stond ze op voor me neus, op ons stoepje. Bleek dat m’n briefje toch meer indruk gemaakt te hebben, dan ik zelf in de gaten had gehad.
Ze had hem bewaar, en goed ook. Ze had al haar kerstkaarten vergeleken met het briefje. Ze vond een match. Mijn handschrift was HET handschrift. Helemaal gecharmeerd van haar ontdekking, kwam ze naar me toe. Nou ja, zoals bekend werd het toen niks meer. Maar een klein gebaar op Valentijndag kan dus een erg diepe indruk achter laten.
