*loopt hut in, maakt een rondje om te checken op aparatuur, ziet geen bandjes e.d.*
*neemt plaats en ziet ineens een paar schroefjes, neemt uitgekauwd kaugompie uit haar mond en plakt het op de schroefjes*
*neemt plaats en leest zachtjes voor uit dagboek*
Lief Dagboek,
Na een emotionele klap in m’n bek, ben ik er nu voor het eerst weer aan toe om te schrijven. Het is een zooitje, of het nou aan het spel ligt of aan mij doet er niet toe. Het is chaos in m’n hoofd. Net als je denkt dat je de ene klap hebt verwerkt komt de volgende erboven op. We begonnen met een gezellig team van spontane wijven waarin werd bewezen dat er ook leuke vrouwen bestaan op deze aardbol. Vrijwel geen gekonkel en gekibbel, echt een gemoedelijke sfeer. Al heel snel daarna wordt de hele zooi door elkaar gegooid en krijg je ineens een man aan het hoofd van het supergoede ijzersterke zelfsturende vrouwenteam. En met zijn komst, ging Grace. Het was vreselijk en dan nu zijn we helemaal uit elkaar getrokken. Van de originele meiden zijn alleen Ville en ik nog over.
Ondertussen krioelt het van de mensen bij die hut daar en vind ik het maar moeilijk om in te schatten wie er te vertrouwen zijn en wie niet. Ik zal moeten gokken wie ik vertrouw en dat valt me zwaar. Het is een feit dat ik anderen nodig heb om verder te komen maar zo zit ik nou eenmaal niet in elkaar. Ik ben niet vals, niet gemeen en al helemaal niet doortrapt. Dat weet ik, dat weet jij en ik zou het fijn vinden als zij dat ook allemaal zouden weten. Maar niemand gelooft het.
Er zijn grote dingen gaande, ik voel het gewoon, het hangt in de lucht en het stinkt! Ik probeer hier in alle eerlijkheid en mijn grenzeloze oprechtheid staande te blijven in een spel waar men over lijken gaat om z’n eigen hachje te redden. Ik snap niet eens hoe ze het doen, maar ze doen het, allemaal! Pijnlijk om mensen te zien veranderen zodra ze zich in een spel bevinden.
Natuurlijk praat je veel met elkaar maar bespreken op wie je gaat stemmen dat zou ik nooit doen, daarmee ontneem je anderen de kans om hun spel te spelen, dat is niet eerlijk.
Inmiddels is de sfeer in het team wisselend, nieuwe mensen, andere karakters, hele vreemde taferelen brengt dat met zich mee. Ik hou niet van veranderingen en die samensmeltingen bevallen me daarom ook helemaal niet. Ik ben ontzettend sociaal en ik denk zelfs de sociaalste in mijn team en ik besteed dan ook heel veel tijd aan de teamprocessen op ons eiland en dat gaat best goed. Ik kon van de week best goed bemiddelen bij een ruzie in ons team. Het betrof hier Giorgio die verbaal op EIDM ging inhakken zonder enige aanleiding. Best rot allemaal, meisje ging huilend naar haar bed toe. Dus heb ik met hen samen gepraat en dat gaat nu ook wel wat beter maar het houdt allemaal niet over. Ze zijn allemaal zo ontzettend met zichzelf bezig. Ik praat wel veel met onze leider, waarom weet ik niet want ik vraag me af wat mij allemaal voor afspraken heeft buiten het team maar goed je hebt nou eenmaal behoefte aan iemand en dan is hij wel een rustig iemand. Sterker nog, hij zegt bijna niks en laat nooit iets los en praten over gevoel is al helemaal uit den boze. Dus ik lul de oren van zijn kop en hij knikt een beetje en zegt af en toe iets.
Met Ville heb ik een beetje medelijden, zij en Tijger konden het goed met elkaar vinden, ze is erg verdrietig en pinkt hier en daar een traantje weg.
Ergens verderop had je het kamp met die oudjes en daarvan hebben wij er ook één. Gerard is bij ons gekomen en dat heeft voordelen hoor! Absoluut, hij is heel goed in creatieve opdrachten en kan dat soort dingen heel erg goed. Maar zijn banden met mensen in de andere teams zijn sterk, tenminste dat is mijn gevoel en ik kan er geen vinger op leggen. Hij doet vriendelijk en ik heb geen last van hem, helemaal niet maar toch…. Het is wel nog steeds diezelfde smeerkees die dat afluistersysteem had geplaatst in de biechthut. Ik kan dat soort dingen niet zomaar vergeten natuurlijk maar het feit is, hij lijkt heel vriendelijk en meegaand.
Het zal mij benieuwen allemaal…
*verlaat hut*
