Hmm lastig inderdaad, jullie allebei.
Ik heb het geluk dat mijn opa en oma mentaal nog helemaal helder zijn en nog vrij mobiel. Ze touren met deze hitte door de omgeving vanwege de airco in de auto.
Mijn andere opa is wel wat slechter, maar woont gelukkig nog thuis. Familie woont in hetzelfde huis erachter, dus helemaal alleen is hij niet. Maar afstand houden met familie vind hij maar onzin...
OT: raar. Ik ben nu net 2 dagen op mijn nieuwe kamer, maar merk nu dat ik steeds meer heimwee heb naar Armenië. Ik heb normaal echt nooit heimwee en de afgelopen tijd ook weinig last van gehad. De wereld stond toch stil en ik kon uitkijken naar dit punt. Nu het zo ver is, besef ik steeds meer wat ik mis.
Hoewel Yerevan meer dan een miljoen inwoners heeft en heel compact is, zie je die mensen nouwelijks terug op straat. Alleen het verkeer is heel druk, maar in de stad kom je niet veel mensen tegen. Er zijn ook nouwelijks uitgaansgelegenheden. Het zijn vooral de buitenlanders die daar heen gaan. En voor de winkels moet je vooral in de winkelcentra zijn, winkelstraten zijn er niet echt. Vandaag fietste ik door Eindhoven en zelfs in Corona-tijd zie je veel meer mensen dan in Yerevan. Die rust sprak me toch meer aan.
Maar verder mis ik ook het eten, de talloze groentewinkeltjes, de gastvrije mensen die zelden gehaast zijn, het ruige landschap. En sowieso functioneer ik altijd beter in het niet-Nederlands.
Waar ik in Armenië geen moment heb gedacht 'waarom ben ik hier?', heb ik dat vandaag al meermaals gedacht. Het wordt vast beter als alles begint en ik meer mensen leer kennen, maar nu is het een beetje bluhh.
Ik kan gewoon niet helemaal wennen aan de talloze mogelijkheden die er hier in Nederland zijn. Ik kan veel beter omgaan met beperkingen op het gebied van taal, geld, spullen, eten en andere mogelijkheden. En mensen zijn hier altijd zo enorm druk. En ook de gedachte dat ik hier nog 4 jaar zit vind ik heel onprettig. Ik weet liever niet waar ik aan toe ben eigenlijk.
