HEb ik ook gedaan met mij opa en oma... En daar ben ik achteraf heel blij mee.. Ik wil me ze herinneren dat ze nog leefden en niet als een dood persoon...
tja, ik wou dat ik zo'n keuze had
maar 1 opa was al overleden toen mijn vader 14 was, dus die heb ik nooit gekend
en een opa en een oma waren al overleden toen ik 3 en 5 was ;P
De vriend van mijn oma die ik daarom als een soort opa had beschouwd was vorig jaar overleden, en dat is idd wel vergelijkbaar hiermee
hij was ook plots door kanker enorm afgetakeld, ik heb toen nog wel 5 dagen voor hij overleden was, langs gegaan, maar ik heb eigenlijk geen last van dat beeld, ik heb alleen maar mooie herinneringen aan hem, het beeld van hem in dat verzorgingstehuis kan ik me amper voor mijn ogen halen
Wel heeft dat beeld ervoor gezorgt dat ik veel meer vrede ermee heb, die man had zoveel pijn, dat ik hoopte voor hem dat het snel voorbij was, want hij was gewoon met helse pijn (onder de morfine) aan het wachten op de dood
Ik denk ook dat ieder het op een andere manier wilt hebben,
zo moet ik nu nog steeds huilen om het overlijden van mijn hond (tijdens opening van olympische spelen 2008)
Ik was toen in portugal op vakantie en mijn vader was hier in nederland gebleven, het ging toen zo slecht met de hond dat hij binnen een paar dagen zou stikken door al het vocht dat in zijn longen zich ophoopte, daarom heeft mijn vader hem laten inslapen
Maar omdat ik voor de heenvlucht 's ochtends iets te laat was had ik heel snel de hond gedag gezegd (terwijl ik meestal even met hem spul of echt knuffel)
Hierdoor moet ik nog steeds soort van huilen als ik aan hem denk, ik heb nooit afscheid van hem kunnen nemen
