Aaaaaaaaaaaargh wat zijn honden soms totaal
NIET leuk!!
(NIET LEZEN TIJDENS HET ETEN (of als je voedsel op de grond wansmakelijk vindt))
Een situatieschets aan wat vooraf ging:
Zaterdagavond. Ik: "Hé de lampjes van de diepvries zijn niet aan. Is hij kapot?" Ouders slagen er weinig acht op.
Zondagochtend. Ouders zijn voor mij uit bed en inspecteren de diepvries. Oh nee, hij voelt ook warm aan. Hij is vast kapot. Maar op zondag krijgen we niemand te pakken om de diepvries te repareren. Ouders trekken stekker uit, want misschien geraakt de motor overhit en vliegt hij brand.
Maandagochtend. Diepvriesreparateur wordt gebeld en komt eraan. Diagnose: de lampjes van de diepvries zijn kapot, niet de diepvries zelf. Dat die motor zo warm wordt is normaal voor een apparaat dat moet vriezen terwijl het buiten een week lang 30 graden geweest is. "Oh nee, wat zijn we dom geweest. We hebben de stekker uitgetrokken."" De man raadt ons aan het voedsel maar weg te gooien. Ontdooide diepvriesproducten opnieuw invriezen is niet bevorderlijk voor de gezondheid. Zo gezegd, zo gedaan. Moeder pakt alles in een grote vuilniszak en zet hem naast de vuilbak. Natuurlijk gaat alles smelten en staat er na verloop van tijd een laag water in de zak.
Maar nu komt het. Scotty de hond wil buiten spelen. Ok, doe maar, terwijl doe ik even de afwas. Enkele minuten later is de afwas gedaan en breng ik oud papier naar de garage. Ik zet één stap buiten en zie vanuit mijn ooghoek een stuk karton liggen. Ik draai me om en tref dit:
Het stuk karton blijkt de verpakking van erwten te zijn. De inhoud ervan ligt nu over de grond verspreid. Enkele kersen liggen ook verdwaald tussen de erwten. Bij een grote scheur onderaan de vuilniszak, vloeide ontdooide smurrie door kersen, erwten en vliegen die er al op afgekomen waren.
Kwaad en gefrustreerd begeef ik me richting gazon om eens flink te roepen op de hond. Maar daar trof ik nog meer ravage aan:
Kapotgeknauwde pakjes look en dille, een opengereten doos loempia's (waarvan de inhoud spoorloos verdwenen) en een verscheurde zak sperziebonen lagen verspreid in het gras. Daartussen vond ik hier en daar nog een paar hoopjes sperziebonen:
Na de nodige discipline stopte ik Scotty gauw in zijn hok. Daar zal hij een paar uur zijn straf moeten uitzitten, dacht ik.
Ik ruimde alles op. Eén ding is zeker, ik wil nooit vuilnisman worden. Bah, wat een vieze vuile brei. En nat karton is sowieso al niet één van m'n favorieten. Laat staan dat er ook nog eens weke erwten aan hangen.
Enige tijd later was het eindelijk opgeruimd en weggeschrobd en kon ik binnen weer verder, want ik moest nog stofzuigen. Blij om weer binnen te zijn, weg van de stank. Hoewel Mr Proper al veel hielp tegen die geur.
Stofzuigen dus. Ik begon zoals altijd vanachter in de kamer en werkte me zo een weg door het huis naar voor, naar de badkamer. In de voorlaatste kamer zat Scotty opgesloten. Maar reeds in de keuken werd ik een zure muffe geur gewaar. Bah, ik ruik het nog steeds, dacht ik. Net daarbuiten was namelijk ook de plaats van het delict. Maar nee, ik had het mis. Het kwam niet van buiten. Het kwam vanuit de cel van mijn gevangene. De loempia's waren terecht! Uitgebraakt en wel door de vandaal!
Buiten mijn zinnen stofzuigde ik verder, het was toch bijna klaar. En dan zou ik wel weer opnieuw die rothond zijn stal uitpoetsen!
Ik bergde de stofzuiger weg en ging terug naar het wansmakelijke hok. Was de hondse vandaal bang en wou ze me helpen? Of is het gewoon een smerige, vieze, vuile hond?! De loempia was namelijk alweer half verdwenen!
Gawd! Wat een gedoe.
