Dagboek van de Mol
Als ik hier alles zou delen dat ik zou kunnen vertellen over dit bizar mooie avontuur, over mijn Molschap, over die zalige groep mensen, over dat prachtige Toscane… Dan weet ik zeker dat ik door de baas van het internet teruggefloten zou worden, wegens het gebruik van te veel MB’s.
Maar ik wil je ook graag meenemen in mijn avontuur als Mol. In dat gevoel. Want er is veel gevoel. En mijn gevoel zit altijd in muziek. Muziek is emotie en zegt meer dan 1000 MB’s. Dus ik heb een playlistje voor je gemaakt met nummers die voor, tijdens en na de reis belangrijk voor me waren. Als je ze d’r ff bij zoekt en aanzet terwijl je dit leest, sta je dus heel even echt in het leven van de Mol van 2020.2! Dichterbij kom je niet, mensen! :-))
1. DUA LIPA - BE THE ONE
Dat was mijn ultieme track tijdens mijn O.Y. (Original Year, red.) in Oregon, USA, in 2017. Tijdens de opnames was dit nummer een enorme hit, draaide ik het vaak op m’n oortjes. En ik keek de Vlaamse versie van De Mol waarin Gilles de Mol was. Ik bewonderde hem om zijn eerlijkheid, vrolijkheid, spelplezier en fanatisme. Hij inspireerde me om in Oregon voor het Molschap te gaan. Ik heb destijds gemolliciteerd, maar had geen idee. Geen plan. Geen tactiek. Ik werd niet de Mol. Hahaha. Maar het nummer bleef. En elke keer als ik het hoorde, zat ik weer in het gevoel. En voelde ik ook steeds weer hoezeer ik fanboy ben van Wie Is De Mol?
Dus toen ik in de zomer van 2019 gebeld werd met de vraag of ik misschien nóg een keer mee wilde doen (WTF!!!!!), zette ik het weer aan om te genieten van het moment en de kans. Natuurlijk zei ik ‘JAAA!’. En wist ik ook dat ik weer moest gaan nadenken over de vraag of ik de Mol wilde zijn. Wat een vraag ook eigenlijk. Ik had een idee. Een plan. Een tactiek. En tijdens de mollicitatie wist ik al: dit gaat góóééd! Ik heb ‘m. Ik ben het. Geen idee waarom. Maar ik voelde het gewoon. Ik liep naar buiten en werd overmeesterd door een soort paniek. Shiiiiit! Wat is er daarnet gebeurd? Alsof je een brandende fakkel in een benzinestation dropt en wegrent in de hoop dat de boel niet ontploft. Een paar dagen later werd ik gebeld. ‘Jeroen, wil jij onze Mol zijn?’ Maar natuurlijk!! I am The One. Mijn hemel…
2. PAOLO CONTE - GLI IMPERMEABILI
Voor vertrek had ik, ook als Mol, geen idee wie mijn medekandidaten waren. Ik had het kunnen weten als ik had gewild, maar ik wílde het niet weten. Ik liet me graag verrassen, als een echte kandidaat.
Mijn hart maakte dan ook een sprongetje toen ik tijdens onze eerste opdracht in Monticchiello Nikkie tegenkwam. Ik had er al op gehoopt. Meteen schreef ik me bij haar in als kamergenoot. Gezelligheid gegarandeerd, dacht ik. En zo was het. ‘Je moet er wel tegen kunnen dat de wekker vroeg gaat’ zei ze. ‘Ik vind het lekker om de tijd te nemen voor m’n make-up’.
'Schat, ik ben niet anders gewend. Voor mijn werk voor de ochtendshow op Radio 2 gaat mijn wekker elke dag om 4.15’, zei ik. En die serene vroege ochtenden herinner ik me misschien nog wel het meest van de hele reis. Nikkie’s wekker (dat melodietje zal me altijd bijblijven), lampje aan, raam open, frisse lucht, geluiden van het Italiaanse platteland. Ze stiefelt naar de badkamer, zet een krukje of een stoel voor de spiegel en begint aan haar kunstwerk.
‘Vind je het goed als ik muziek draai?’ vraag ik.
‘Prima!’ antwoordt ze uit de badkamer.
‘Heb je nog voorkeuren?’ probeer ik.
’Nee, hoor. Ik vind alles best.'
Ik draai mijn meest obscure favorietjes en haal ondertussen koffie voor ons beiden. Een heerlijke time-out. We spraken op de kamer nóóit over het spel. Dat hadden we niet persé afgesproken. Dat gebeurde gewoon niet. Dit ritueel herhaalt zich dagelijks. Na een week begint de ruimte te ontstaan om te genieten en te beseffen hoe bijzonder deze reis is. Ik zet Gli Impermeabili van Paolo Conte keihard aan.
We zijn in Italië op de reis van ons leven.
