Dagboek winnaar Rik
Als je wekenlang met grote inspanning hebt gezocht naar een Mol en lieve medekandidaten hun spullen hebt zien pakken, is het moment van de waarheid zwaarbeladen en emotioneel.
Ik zie ons nog staan. Rechts van mij: de lieve en mooie Marlijn, mijn maatje, mijn partner-in-crime. Links van mij: de ietwat dominante maar oh zo vreselijk grappige Margriet, mijn Mol, mijn hoofdverdachte. Wat heb ik haar op de huid gezeten, vanaf de control-room van een oude politiebureau, via een tuktuk door Colombo, de kar in Petta en de boottocht. Steeds heb ik haar geobserveerd, soms ook uitgeprobeerd. En al die tijd bleef ze bewonderenswaardig koelbloedig. Natuurlijk heb ik op zijn tijd twijfels gehad, maar uiteindelijk stapt zij naar voren, als Art de belangrijkste vraag van het programma stelt: “Wie is de Mol?” En dan komt die andere vraag: wie is de winnaar?
Ik gun het mezelf - maar ook Marlijn. We hebben fantastisch samengewerkt, informatie gedeeld, dwaalsporen uitgezet. Zij heeft een fabelachtig geheugen, ik ben analytisch en heb discipline. We hebben deze overwinning samen behaald - zonder onze vriendschap had geen van ons beiden het gered. Toch hebben we besloten dat de winnaar de pot helemaal voor zichzelf mag houden - en dat die dan de verliezer zal trakteren op een exorbitant chic diner. Tijdens de allerlaatste test heb ik een fout gemaakt - ik drukte per ongeluk op een verkeerde knop - en waan mezelf daardoor de verliezend finalist. Ik troost mezelf met de gedachte, dat ik er wel een geweldige vriendin bij heb. Als Art toch mijn naam noemt, geloof ik mijn oren niet.
Ik heb gewonnen! Het moment overvalt me - ik ben even perplex. Wat daarna volgt, is een explosie van extatisch feestgedruis.
Onder invloed van gin-tonics en de muziek van dj Margriet dansen, lachen en zingen we in onze bus (er zijn filmpjes van - maar die blijven onder ons) onderweg naar ons laatste hotel. Daar hebben we voor het eerst met de hele crew - en gelijk voor het laatst - een geweldig afscheidsdiner. De nacht valt en we belanden allemaal in een poolparty. Art heeft nog ergens uiterst chantabele foto’s van Margriet, Marlijn en ik in compromitterende houdingen in een zwembad met flessen bubbels (die blijven ook onder ons - oh ja Art, ik zou die graag nog bijbestellen), natuurlijk glij ik nog even flink uit en raak ik in de uren erna ook nog kledingstukken, mijn horloge en slippers kwijt. Maar wat kan het schelen: ik ben de winnaar van Wie is de Mol?!
De dag erna is ontnuchterend: de koffers moeten worden gepakt, de vlucht naar Nederland wacht. Waar ik weer mijn lippen stijf op elkaar moet houden over ons avontuur - en al helemaal over de afloop ervan. Dat wordt nog knap lastig, want mijn euforie is groot. “Nee, ik was in de Dordogne, heel saai eigenlijk, alleen maar gelezen en geslapen,” hoor ik mezelf een paar dagen later tegen een collega zeggen, terwijl een chronisch slaaptekort mij parten speelt en ik er allerminst uitgerust uitzie. Ze moesten eens weten...
