Topic: Dagboek van de afvaller

[Sanmol]

Ik ben zelf per ongeluk hetero en ik heb naast hetero-vrienden ook vrienden die homo zijn. Maar het komt geen moment in mij op om expliciet te gaan melden wat iemands geaardheid is. Ik vind dit echt heel merkwaardig van Johan.

Your tone is really pointed right now.

[Michmol]

Nog los van dat ik inderdaad denk dat lhbt'ers opmerkzamer zijn over mensen hun geaardheid dan hetero's.

Daar is ook veel wishful thinking bij 

Maar zullen we het niet over geaardheden hebben? Dat is meer iets voor pakweg 1997.

[Bodejos]

Zou het niet zijn manier zijn geweest om aan te geven dat de tijdelijke bewoonster van zijn huis niet zijn partner was?


Misschien wat klunzig weergegeven. Maar ik denk, in dit verband, niet kwaad bedoeld.


Het verhaal op zich vind ik dan wel weer vermakelijk: want hoe zou dat meisje hebben gereageerd, als ze erachter kwam dat er iemand in haar tijdelijke onderkomen was geweest?

Ik denk dan: ze moet dat op de een of andere manier hebben gemerkt.

[Ralph21]

Ik snap niet wat de relevantie van de seksuele geaardheid van dat meisje dat in zijn huis zat nou eigenlijk is...

 

Zelfde kun je zeggen over de groenteman.

Dat is gewoon de schrijfstijl. Zulke details maken het gewoon leuker lezen en wat visueler. Niets mis mee.

[Tunnelgraver]

Vind je? Verander dan 'lesbische' eens in 'lichtgetinte Afrikaanse'. Ik denk dat je dergelijke niet relevante toevoegingen beter achterwege kunt laten. Iemands geaardheid doet er niet toe. Net zo min als iemands huidskleur.

[SpacyColours]

Vind je? Verander dan 'lesbische' eens in 'lichtgetinte Afrikaanse'. Ik denk dat je dergelijke niet relevante toevoegingen beter achterwege kunt laten. Iemands geaardheid doet er niet toe. Net zo min als iemands huidskleur.

Mee eens, ik zat eigenlijk te wachten op een punt in zijn verhaal waarin die informatie relevant zou worden, maar die kwam niet.

Verder een erg vermakelijk verhaal, en ik herken mezelf heel erg in hem.

[joligmolletje]

DAGBOEK VAN DE AFVALLER - AFL. 6
Het was de langste executie ooit! Misschien wel de langste in de geschiedenis van Wie is de Mol? De executie waarbij ik helaas het spel moest verlaten.

Natuurlijk is elke executie zenuwslopend en iedereen voelt, ook bij het kijken, alsof het een eeuwigheid duurt tot Rik een naam heeft ingetypt en er dan eindelijk een groen of een rood scherm tevoorschijn komt. Op het moment dat wij plaats namen voor Rik, allemaal bang om dat rode scherm te krijgen, bleef er een vliegtuigje boven onze hoofden rondjes vliegen. Alsof iemand ons aan het pesten was. Waardoor we telkens moesten stoppen met draaien vanwege geluidsoverlast. Dit bouwde de spanning behoorlijk op kan ik je zeggen!

Als Rik mijn naam noemt, het intikt op de laptop en me met zijn bekende blik aankijkt, komt daar weer het vliegtuigje. We moesten wachten, stil blijven zitten en al die tijd bleef ik naar Rik en het scherm staren. Het had geen pijnlijkere dood kunnen zijn en voelde als een ware marteling!

En daar was het dan… het rode scherm!

Tja, en je weet wat je dan moet doen. Ik heb het zo vaak op tv gezien en bij vier van mijn medekandidaten. Dus tas pakken, afscheid nemen van de groep en weglopen. Ineens is alles voorbij! Geen leuke opdrachten meer. Geen momenten meer van ‘wat gaat er komen’. Geen gesprekken met medekandidaten over hun lievelingskleur, favoriete vakantiebestemming of waardevolste voorwerp in huis. Maar het allerergste; geen kans meer om de finale te halen en de Mol te ontmaskeren. Het avontuur was in één klap afgelopen. Wat een bizar moment! En toen ik kort daarna in een taxi zat kwamen de tranen en kon ik even niet meer ophouden.

Je hebt hier zolang naar toe geleefd, in een onwerkelijke bubbel gezeten die in één keer genadeloos barst. ‘En nu? Wat moet ik nu doen?’ Allereerst moest ik weer die lange reis naar huis afleggen. In mijn eentje. En dat was dan ook het enige waar ik vanaf dat moment aan kon denken, alleen in mijn hotelkamer: morgen wil ik naar huis! Wetende dat ik daar nog ongeveer een week onder de radar moest blijven. Ik had voor ons vertrek naar China bedacht dat, als ik eruit zou gaan, ik dan gewoon een vakantie zou boeken om lekker uit te rusten. Maar toen ik thuiskwam wilde ik ook vooral thuis zijn en doen wat ik het fijnst vind; werken. Op kantoor kon ik mezelf natuurlijk nog niet laten zien, maar gelukkig kon ik terecht in mijn schildersatelier. Hier heb ik een weeklang geschilderd. Onder andere met een Chinese kalligrafiekwast zoals we gebruikt hadden in aflevering vijf. Ook heb ik foto’s die ik op mijn reis had genomen verwerkt in schilderijen. Misschien was dit wel mijn manier om mijn verlies te verwerken. Het was fijn om alles te bespreken met mijn beste vriend en vertrouwenspersoon Arjen. Hij kent mij als geen ander en zijn woorden van trots deden mij heel veel goeds! En direct daarna ben ik verliefd geworden. Stapelverliefd op de mooiste kitten, die ik na mijn terugkomst adopteerde. Mijn nieuwe baby Mouse had mij nodig en dat bleek precies wat ik nodig had.

En dan gaat het leven gewoon door zoals voor het avontuur met Wie is de Mol? Al dacht ik wel heel vaak terug aan mijn tijd in China en voelde het als een eeuwigheid tot de bekendmaking van de kandidaten. Maar ik vond het ook zo spannend! Omdat echt NIEMAND om mij heen had verwacht dat ik zou meedoen aan Wie is de Mol? Ik ben een behoorlijk privé-persoon. Heb altijd gezegd; het moet om mijn werk gaan en niet om mij. Maar toen ik werd gevraagd om mee te doen aan dit programma, wist ik dat ik dit avontuur niet voorbij kon laten gaan! En later realiseerde ik mij ook dat dit het begin zou zijn van een nieuw hoofdstuk in mijn leven; om juist meer van mijzelf te laten zien! En niet alleen aan vrienden en familie. Ik ben allesbehalve introvert en gesloten, en waarom niet aan anderen laten zien dat ik meer ben dan alleen een modeontwerper?

Wie is de Mol? was zoveel meer dan een kortstondig avontuur. Ik mocht deel uitmaken van één van de mooiste programma’s van de Nederlandse televisie, een kijkje nemen achter de schermen en zien hoe een groep van de beste vakmensen een parel van een programma maakt. Ik heb niet alleen respect voor deze bijzondere groep, maar ook heel veel liefde. En dat gevoel werd alleen maar versterkt toen ik de afleveringen eindelijk op tv zag, en ik mij realiseerde aan wat voor prachtig seizoen ik heb mogen deelnemen. Het kijken naar aflevering zes was voor mij dan ook extra emotioneel. Wat had ik toch graag tot het einde willen blijven. Maar ik ben voor altijd dankbaar en vereerd dat ik mocht meedoen. Wie is de Mol? zal één van mijn mooiste avonturen ooit blijven, maar gelukkig is mijn hele leven een groot avontuur. Ik verheug me op het volgende avontuur dat gaat komen.

Mooi dagboek van Claes!

[xanneweetwel]

Super mooi inderdaad.
Leuk om te lezen over dat vliegtuigje, dat zou ik echt vreselijk vinden.
 

[Monkeymol]

Mooi geschreven 

[Tunneltelevisie]

Mooie kandidaat! 

[MollenvangR]

Inderdaad, mooi geschreven dagboek  Ben wel benieuwd naar die schilderijen eigenlijk haha. Hoewel Claes niet heel erg opviel, vond ik het wel een toffe kandidaat 

[SpacyColours]

Inderdaad, mooi geschreven dagboek  Ben wel benieuwd naar die schilderijen eigenlijk haha. Hoewel Claes niet heel erg opviel, vond ik het wel een toffe kandidaat 

Mee eens!

[suuuus]

Mooi dagboek, en wat een ellende dat vliegtuigje 

Zo dubbel altijd, het is fijn dat er iemand afvalt omdat we graag erachter willen komen wie de mol is maar het is elke week toch ook weer jammer dat er een leuke kandidaat afvalt.

[FS]

Mooi om te lezen dat hij de tijd van zn leven heeft gehad.

Klinkt idd als n zenuwslopende executie 

[Heinz]

DAGBOEK VAN DE AFVALLER - AFL. 8

Dus toch tunnelvisie op de verkeerde. Vlak voordat mijn scherm rood wordt weet ik dat ik diegene ben die eruit zal vliegen. Op de drempel van de finale.

Ineens voel ik hoe vermoeid ik eigenlijk ben. Bijna drie volle weken op pad geweest met een grote groep mensen. We wisselen van kamers, van kamergenoten en van steden. Lachend steken we af en toe een mes in elkaars rug maar trekken hem er zonder enige moeite weer uit. No hard feelings. Het is maar een spel, toch? We drinken na lange draaidagen biertjes in de lobby van het hotel. We luchten ons hart bij de lieve en geduldige kandidatenbegeleiders als we voor de zoveelste keer op een verkeerd been zijn gezet. We eten Chinees tijdens het ontbijt, de lunch en het diner. Nog steeds bedank ik vriendelijk wanneer iemand oppert Chinees te bestellen. Ik geniet intens van elke minuut. Ondertussen raak ik steeds meer in een tunnel waar ik niet meer uit kan komen. Ik ben overtuigd van mijn mol. De verkeerde mol. Rik bedankt mij voor mijn deelname en ik loop met kandidatenbegeleider Sarah richting taxi. Ik zie in mijn ooghoek nog de crew met cameramensen overleggen bij de lift. Camera’s losjes over hun schouders, statieven in hun hand. Hebben ze de juiste shots en wat is de planning voor morgen. Zij gaan door, ik ga naar huis. Met Sarah drink ik in het nieuwe hotel een koud biertje en bestel wat roomservice. Mijn hoofd tolt nog steeds. Wie is het dan wel in godsnaam? Zoveel vragen en wederom geen antwoorden. Het is een schizofreen programma. Eenmaal terug in Amsterdam ben ik blij dat ik mijn jongens weer in mijn armen mag sluiten. Wat heb ik ze gemist. Mijn schuldgevoel over mijn lange afwezigheid heb ik afgekocht en zit verpakt in verschillende cadeautjes in mijn koffer. Het dagelijkse leven slokt mijn aandacht weer op en langzaam verdwijnt het programma voor even op de achtergrond. Wat wel blijft is een knagend gevoel dat af en toe weer opduikt: Wie is toch die fucking mol? Nu zeven maanden later vragen op dit moment zo’n slordige 3 miljoen kijkers zich dat ook af. Ik word dagelijks op straat, het schoolplein en in de supermarkt staande gehouden: ‘Je krijgt deze vraag waarschijnlijk wel vaker en je gaat hem toch niet beantwoorden maar ben jij de mol?’ Stiekem ga ik deze gekte ook een beetje missen. Vooral het enthousiasme van kinderen. De blik van een 12-jarig jongetje wanneer je een winkel binnenstapt. Alsof ik Frankie de Jong ben. Dit alles stopt na de grote finale, tot grote opluchting van mijn man. Hij zit in mijn complot en moet al een jaar liegen tegen vrienden en familie. Het voelt nog wat onwennig maar vanaf vandaag hoef ik nooit meer geheimzinnig te doen. Lieve mensen ik ben niet de mol.

Leonie

https://wieisdemol.avrotros.nl/afleveringen/item/dagboek-van-de-afvaller-afl-8-2/

[Gupp]

 

[molton]

Niet gespreid?

[Heinz]

Niet gespreid?

Het lijkt er inderdaad op van niet.

[Avogadro]

Het is een schizofreen programma.

Check!