Bordjes kunnen helpen.. Hoewel vermoedelijk niet extreem veel.
Van brugspringers, degenen die toevallig overleven, is bekend dat ze direct na het springen spijt hebben. Omdat ze overwegend het leven zelf niet haten, maar het leven dat ze hebben - en dat kan worden veranderd.
Zou verwachten dat treinspringers eenzelfde, maar veel kortere, spijt hebben.
En daar ben ik het absoluut
niet mee eens. Het leven dat je leidt en lijdt kan je niet zomaar veranderen. Dingen zitten eenmaal ingesleten. Vaak van jongs af aan. Psychologen en psychiaters kunnen wel een begeleidende rol in spelen, maar herinneringen zullen altijd blijven bestaan. En nachtmerries over vroeger blijven terugkomen.
Ik ervaar dit dagelijks en het wordt met de jaren erger. Ik lijd al enkele jaren aan ernstige depressies. Herinneringen van vroeger komen steeds sterker en steeds vaker terug. Dat komt met ouder worden. Het is niet voor niets dat ik zo'n slecht slaapritme heb. Mijn aanhoudende depressies en slapeloosheid heeft inmiddels mijn baan gekost. Het is helaas onmogelijk om herinneringen weg te poetsen.
Naarmate je ouder wordt begin je steeds meer te beseffen wat voor k**jeugd ik eigenlijk heb gehad. En mijn moeder alles maar proberen goed te praten. Ik hoor het haar nog zeggen, een paar jaar terug: "Ja, ik wist dat je een rottijd had thuis, maar ik ging er van uit dat je het wel naar je zin had op school, dus hoefde ik er niks aan te doen."
Mijn moeder was zwaar alcoholist en was later getrouwd met een man die nog erger alcoholist was.
Een klein voorbeeldje, ik was een jaar of 11 en zat nog op de lagere school. Ik had een jong katje, van mijn oudere broer gekregen. Vlekkie kwam me elke dag van school halen, ze wist precies hoe laat ik vrij was. Tot op een dag zij er niet was. Mijn moeder ving mij thuis op. Ze zei dat ze mijn kat naar een boerderij had gebracht, omdat ze zich daar beter thuis zou voelen. En neen, ik mocht geen afscheid nemen, ik mocht zelfs niet weten naar welk boerderij. En ik mocht niet huilen, want moeder wou dat weekendje weg.
Later kreeg ik te horen dat Vlekkie helemaal niet naar een boerderij was gebracht, mijn moeder heeft haar doodleuk laten inslapen, want ze wou een weekendje doorbrengen met haar nieuwste vriend. Toen vorig jaar één van mijn katten overleed, triggerde dit deze herinnering. Sindsdien droom ik weer elke nacht over de egoïsme van mijn moeder uit die tijd. Een herinnering die ik nooit meer kwijt raak.
Zo zijn er meer gevallen, de één nog erger dan de ander. Toen was ik klein, mijn moeder kon mij van alles wijsmaken: "Ja maar jij hebt de oorlog niet meegemaakt." En meer van dat soort dooddoeners. Jaren later ga je beseffen wat er echt gebeurd is. En langzaam zak je steeds dieper in een depressie, die bij mij zeker al zo'n 8 jaar aan de gang is.
De herinneringen van vroeger raak ik niet meer kwijt. Ze komen steeds vaker en helderder terug. Mijn leven kan ik niet veranderen. Ik heb nu levenslang. Ik weet niet hoelang ik dit leven nog vol hou. Maar ik hoor mijn moeder nog zeggen: "Later wordt alles beter"
Bedankt Ma.
