Ik zag dit artikel vandaag bij de NOS, vond ik ook wel een goede leestip voor dit topic
https://nos.nl/artikel/2444402-ombudsman-jongeren-met-een-beperking-gehinderd-door-overheid
Ik zou het verder ook nog gaan hebben over dingen waar ik zelf tegenaan loop qua validisme.
Mijn ziekte is "onzichtbaar" en daarnaast zie je me meestal alleen op goede dagen. Qua persoonlijke interacties heb ik daarom vooral te maken met niet geloofd worden, inclusief door artsen. Opmerkingen als "maar je ziet er gezond uit!", of dat je net bij een intake je diagnoses en symptomen hebt genoemd en dan als vraag krijgen "maar verder ben je gezond?". Daarbij helpt het ook niet dat mijn ziekte (ME/CVS) door veel artsen niet serieus genomen wordt. Er wordt al snel gedacht dat elke ziekte waarvan de oorzaak onbekend is tussen de oren zal zitten, en bij vrouwen worden klachten sowieso sneller gepsychologiseerd. Medisch seksisme speelt helaas nog steeds een grote rol in zowel de praktijk van alle dag als in wetenschappelijk onderzoek.
Aan de andere kant heb je ook van die mensen (alweer inclusief artsen) die me meteen heel zielig vinden en dan vragen gaan stellen als "Oh wat erg, hoe doe je het allemaal? Ik zou zo niet kunnen leven hoor!", en dat voelt ook heel vervelend. Ik leid niet een of ander tragisch leven waarvan het heel inspirerend is dat ik dat allemaal volhoud.
Wat betreft institutioneel validisme zijn er twee dingen die ik nu kan bedenken. Allereerst: ik was laatst eens in de stad en het viel me op hoe ontzettend weinig bankjes daar waren, waardoor ik veel te lang moest blijven lopen. Dat herinnerde me eraan dat bankjes ook een toegankelijkheidsissue zijn. Als op een openbare plek zoals een winkelstraat, museum of concertzaal geen zitplekken zijn, is deze plek voor mij eigenlijk ontoegankelijk zonder andere hulpmiddelen.
Verder is regelgeving rondom de participatiewet en de Wajong sowieso vrij validistisch, maar waar ik zelf vooral tegenaan loop is dat je niet meer gedeeltelijk afgekeurd kunt worden. Ik kan niet fulltime werken, en dat zal ik ook nooit kunnen. Maar ik heb genoeg nuttige uren op een dag dat ik niet afgekeurd zou worden en geen recht zou hebben op een Wajong, ondanks dat ik niet genoeg uren kan werken om mezelf te kunnen onderhouden. Ik kan dus nooit financieel onafhankelijk zijn. Door deze zelfde regelgeving zitten overigens veel gehandicapte mensen in de bijstand ipv in de Wajong.
Mag ik ook eens een voordeeltje? 
Ik wil toch ook nog even reageren op deze opmerking. Ik snap wel wat je bedoelt, maar een accommodatie is vaak natuurlijk helemaal geen voordeeltje maar een noodzaak om de situatie gelijk te trekken. Zonder voorrang in pretparken zou voor sommige mensen een dagje pretpark niet eens mogelijk zijn. Voor rolstoelgebruikers die wel in de rij zouden kunnen wachten is het dan misschien een klein voordeeltje dat er voorrang zit inbegrepen bij de rolstoelingang, maar als alleen de normale rij bestond zouden zij alsnog niet naar een pretpark kunnen.
Dat zit me trouwens ook meteen een beetje dwars aan de anekdote van Bodejos. Die vrouw kan best kei onredelijk zijn geweest (gehandicapte mensen zijn ook mensen, je hebt leuke en minder leuke), maar voorrang krijgen omdat je slecht ter been bent is vaak wel degelijk een redelijke accommodatie en geen voorkeursbehandeling.
