"Nog een kopje kamillethee, D*N?" vroeg Daisy.
"Nee, dank je" antwoordde D*N. "Het gaat wel."
Maar in werkelijkheid kon D*N maar niet zijn gedachten afzetten van dat ene moment...
Urenlang staarden ze elkaar recht in de ogen aan. Niemand zei wat. Niemand bewoog. Allemaal stonden ze daar met hun uitgestrekte armen, elk een pistool op iemand anders gericht. Kramp bestond niet meer. Niemand wilde de eerste persoon zijn die zijn arm liet zakken. En niemand wilde de eerste zijn die zou schieten.
D*N was zich bewust van elke tel, steeds overtuigd dat dat zijn laatste zou zijn. En toch is hij ontsnapt zonder een bloedbad aan te richten. En twee Rovers in de pocket.
Dacht hij.Er was geen twijfel over mogelijk. Michael90 was bij de standoff aanwezig. Wanneer je elkaar urenlang aanstaart en direct van invloed bent op elkaars voortbestaan, schept dat een band, hoe gek dat ook klinkt. Dan vergeet je diegene nooit meer, hoe goed hij of zij ook vermomd is.
En toch had hij niets met de roof te maken. D*N kon er maar niet over uit.
"Nou, misschien hebben we dit keer goed nieuws," vervolgde Daisy. "Tim en Nieky hebben Vermoljoen opgepakt en zijn onderweg hiernaartoe."
"Goed werk!" zei D*N, met plotseling hernieuwde energie. "Ik denk dat we vanavond eindelijk weer beet hebben!"
Één blik in zijn ogen zei genoeg.
Hebbes, dacht D*N. "Zo, Vermoljoen. Voordat we je achter de tralies zetten... wat is dat met die michael90? Ik dacht dat jullie met 7 waren? Heeft hij je geholpen?"
"Goh," antwoordde Vermoljoen kil. "Wellicht voortaan eerst iemand verhoren en daarna pas arresteren?"
"Zwijg!" riep D*N. "Vertel me niet hoe ik mijn werk moet doen! Ik hoef jou niet te verhoren, want ik weet heus wel dat jij een Rover bent. Wat hadden wij het gezellig die middag in de chat, he?"
Vermoljoen moest lachen. "Denk je nou echt dat ik dat was?"
"Zeker," antwoordde D*N. "Oh... trouwens... je was nog iets vergeten..."
D*N liep naar de la. Hij deed hem open, haalde er een plastic zakje uit, en liet de inhoud aan Vermoljoen zien. "Je mondkapje! Zeer onverstandig om die kwijt te raken, hoor, vooral in deze tijd! Maar maak je geen zorgen... wij zullen jou een zéér veilige lockdown geven, en tegen de tijd dat je hier weer het pand verlaat, is dat coronavirus allang uitgeroeid!"
"Dat zullen we nog wel eens zien," zei Vermoljoen.
"Inderdaad", zei Fabiann, die binnen kwam gelopen met een eigen mondkapje om, en witte doktershandschoenen aan. "Tijd om jou eens even grondig te fouilleren."
Maar zo grondig was dat niet nodig.
Want meteen haalde Fabiann uit Vermoljoen's rugtas een zak met geld te voorschijn.
Luid gejuich vulde de zaal van Hunters HQ. Tevreden danste de Hunters om Vermoljoen heen, die netjes op zijn stoel bleef zitten en de vernederende opmerkingen jegens hem apatisch tot zich nam. Sterker nog, hij amuseerde zich kostelijk.
Op een gegeven moment haalde hij iets uit zijn broekzak. Het was zijn vergrootglas. "Zeg, als jullie zijn uitgefeest, komt deze jullie misschien wel van pas," zei hij met een grote glimlach. "Daarmee kunnen jullie de inhoud van die zak met geld misschien eens wat beter onder de loep nemen."
Nieky trok de zak open en haalde er wat geld uit. Ook zonder loep was meteen te zien dat dit geen echt geld was.
Het was molgeld.
"Ja, ik heb dit net laten drukken," legde Vermoljoen uit. "Ik wil namelijk een Wie is de Mol Online gaan organiseren."
"Jij gaat voorlopig helemaal niets organiseren, jongeman", zei D*N boos. "Hij trok Vermoljoen mee naar D*NA-testkamer en liet Vermoljoen testen.
Daarna liep D*N zelf naar het scherm, waar elk moment de uitslag kon verschijnen.
Vermoljoen móet een Rover zijn, dacht D*N.
Het kàn niet anders.... en dat klopt.
Vermoljoen is een Rover! Hij heeft alleen géén deel van de buit bij zich.Helaas weer geen geld bemachtigd, maar toch weer een Rover achter de tralies. Goed gedaan, Hunterteam!
