Verhaal 2
Toen ik vijftien of zestien was ben ik een keer met mijn vader een driedaags weekend weggeweest naar Parijs. Ik was al sinds mijn vroege kindertijd niet meer in Disneyland geweest. En ja, als kinderherinnering was dat wel een van de meest fijne momenten die ik toen bezat. De parade bij avondlicht is een herinnering van toen die mij ook nu nog dierbaar is.
Ik weet niet meer ter welke gelegenheid deze reis was, maar wel dat het zich ergens in de zomer afspeelde. We gingen per touringcar. Een nieuwe beleving voor mij, omdat ik voorheen altijd enkel met mijn familie op vakantie ben gegaan. Dus voor hen die dat niet weten, je gaat op reis met een groep Nederlandse toeristen in één bus en je slaapt ook in één hotel. En daar kan dus van alles tussen zitten qua mensen en persoonlijkheden, met eentje in het bijzonder, maar daar kom ik zo op terug. Na deze ervaring heb ik een ander beeld van het stereotype toerist gekregen, laat ik dat wel stellen. Het beeld van een persoon verhult in goedkope plaatselijke shirtjes, accessoires en met een fototoestel om zijn nek ging niet op. En dat ze bij iedere bezienswaardigheid in Parijs uit wilden stappen, was gelukkig ook niet waar. Naar wat ik me herinner waren het erg gezellige mensen. En dat mag ook wel als je de hele dag met die groep in de bus vertoefd, wanneer de binnenstad van Parijs zo druk is.
Nou zal de groepssfeer ook wel enigszins te danken zijn geweest aan mijn vader. Even een snelle schets. Ietwat gezet, erg aanwezig, niet bang te lachen en heeft ervaringen te delen, de hele dag door. Vaak verbindt hij dan ook met wat oudere mensen om daarmee tot het einde der tijden te kletsen over geschiedenis, politiek, kunst, filosofie en wat al niet. Zo ook met de opa van Demi. Demi, de persoon waar ik zo-even over sprak. Een bloedmooi meisje van vijftien met lang, stijl, bruin haar, weliswaar in een paardenstaart, en groen/bruine ogen. Gelukkig en zeer toevallig waren wij de enige twee tieners binnen onze toeristengroep. En dat maakte dat we het gegeven weekend best veel met mekaar optrokken tot mijn grote vreugde.
Demi was echt leuk. Wat voor mij inhoudt dat ze spontaan en aardig, een beetje introvert, maar wel interessant introvert was, behouden, bescheiden en ook zeker niet kortzichtig. En toch, ondanks haar wat introverte doen wel enthousiast in de omgang. Leer mij kennen, dan wordt ik al vrij snel verliefd op zo iemand. Dat kan in een uur gebeurd zijn. Ik heb die nachten daar in het Franse hotel dan ook niet zo veel geslapen, met de gedachte aan haar. En hoewel ik met mijn vader door Disneyland toerde, wilde ik eigenlijk niets liever dan bij Demi zijn. Zelfs al betekende dat het park verlaten waar we eigenlijk helemaal voor gekomen waren.
Maar nu komt het. Een van de mooiste en tevens droevigste momenten uit mijn hele huidige bestaan was, als ware het een passage uit een roman, dat Demi en ik samen bij avond voor de Eiffeltoren stonden, uiteraard prachtig verlicht. Nou geloof ik in het diepst van mijn hart dat zij ook wel hetzelfde voelde als ik op dat moment voor haar voelde. En alles in mij wilde dat gevoel ook graag uitspreken. Maar je kent de innerlijke stemmen wel, die je daarvan weerhouden. Ik kon het niet over mijn lippen krijgen datgene te vertellen. Zou het ook niet raar zijn om na zo'n korte tijd al voor iemand te vallen?
Echter, zowaar waren er van die Franse ronselaars, die allerlei zooi verkochten aan toeristen, waaronder een met enkele rozen. Kennelijk voelde hij de sfeer aan en sprak mij aan, weliswaar op z'n Frans. Hij gaf me een van zijn rozen om te kopen en wenkte naar Demi. Alles in mij wist dat dit een van de meest romantisch verbeelde gebaren van de wereld zou zijn geweest, zo vlakbij de Eiffeltoren. Maar ja, je zou geen goede tiener zijn als allerlei doom scenario's niet door je hoofd zouden spinnen. Tot mijn groot verdriet heb ik die ene roos, nota bene ter waarde van slechts een euro, nooit gekocht. Noch heb ik die avond Demi vertelt wat ik voor haar voelde.
De volgende dag namen we afscheid, zonder iets van contact uit te wisselen. Wel wetende dat zij helemaal in Groningen woonde en het überhaupt geen doen zou zijn geweest. Maar tot op de dag van vandaag heb ik daar nog steeds altijd spijt van.
