Ciao a tutti
Wat een drukte hier! Gezellig! Ik ben weer terug in het land na een paar enerverende daagjes Milaan e.o. Het was erg leuk en we (ik was met beste vriendin) hebben weer de nodige hilariteiten mee gemaakt.
Het begon allemaal al op de dag van vertrek, nu precies een week geleden. We kwamen in een vette file en vreesden dat we het vliegtuig zouden missen. Onze chauffeur moest ook nog eens om de 15 minuten plassen, zodat wij hem ook flink knepen.
Uiteindelijk hadden we het wel op tijd gehaald en konden we zelfs nog een pizzapunt naar binnen schuiven (om alvast in de stemming te komen zeg maar).
We liepen naar de gate en zagen daar alleen maar Italianen. Er stond er 1 voor ons die wij wel interessant vonden. We stonden hem uitgebreid hardop te keuren, stappen we vervolgens het vliegtuig in blijkt dat ie gewoon Nederlands is. Afgang!
De vlucht verliep zonder al teveel turbulentie en binnen anderhalf uur landden we op Orio al Serio. In Bergamo dus.
Die andere vriendin van mij, ik noem haar even M. voor het gemak, had mij gesmst dat we vanaf het vliegveld een bus naar downtown Milaan moesten nemen en vanuit daar onze reis richting Varese vervolgen. M. woont namelijk aan het lago di Varese en dat ligt ten noorden, op een 3 kwartier afstand, van Milaan.
Vol goede moed liepen we met koffers naar ticketbalie om 2 kaartjes voor de nus naar Milaan te kopen. Toen naar buiten om de bus te zoeken. (Het was ondertussen trouwens half 10 s'avonds)
Na een 3 kwartier lange busreis kwamen we aan op Stazione Lambrate. En we moesten naar Stazione Garibaldi om die ene trein te halen. Dus metro in en metro uit om vervolgens op een geheel verlaten Garibaldi aan te komen. Vriendin M. maar weer bellen. Kom je ons alsjeblieft ophalen?? (Het was ondertussen 22:45) Wij weer metro in metro uit om vervolgens bij halte Lotto Fiera uit te komen waar ze ons op zou halen.
(Het was 23:15) Wij waren doodop, we waren inmiddels al vanaf 16:00 onderweg.
Lotto Fiera ligt aan een groot verkeersplein met in het midden een parkje (inclusief ongure types). We waren nog niet koud de metro uit en de eerste engerd zonder tanden sprak ons al aan. Het enige wat wij dachten is wegwezen hier. We zagen een verlichte bushalte langs de doorgaande weg, dus gingen we daar staan. Dat leek ons veiliger. Ondertussen had ik telefonisch contact met vriendin M. en haar vriend C. Ze waren onderweg naar ons. Thank God!
Terwijl wij daar zo in dat bushokje stonden reden er steeds auto's heel langzaam voorbij. Vriendin L. en ik vroegen ons af waarom. Even later zag ik dat we midden in een hoerenbuurt stonden...jaja, hebben wij weer. Stopt er nog zo'n Italiaan, draait zijn raampje open en doet ons allerlei onzedelijke voorstellen....hilarisch, wij deden natuurlijk net alsof wij niet wisten waar hij het over had. Hehe....goed, uiteindelijk om een uurtje of kwart over 12 kwam onze lift! We stapten in en reden richting Varese.
Op plaats van bestemming aangekomen wilde ik maar 1 ding: slapen. Nu moeten jullie weten dat vriendin M. deze zomer in een ander huis in een ander dorpje woonde. Een heel groot huis met heel veel ruimte. Nu woont ze in iets wat 4x zo klein is. En dat is klein als je er met 4 personen en 2 katten zit. Op een matrasje in de keuken gingen L. en ik slapen. (Het was 2 uur)
Om 8 uur was ik alweer wakker, in de veronderstelling dat ik geen oog dicht gedaan had.
We gingen op pad, opzoek naar een bushalte en genoten onderweg van het werkelijk sublieme uitzicht! Een meer wat in nevelen gehuld was met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Zoooooo mooi! Ook was het geheel onbewolkt en een graad of 12.
De bushalte was snel gevonden, maar de logica van zo'n tijdtabel niet. We konden er absoluut geen wijs uit en hoopten maar dat de bus zou komen. Gelukkig stond er een Italiaans vrouwtje te wachten en we vroegen haar of de bus zo kwam. Ja, zei ze met nog een hele boel erachter aan wat wij niet verstonden. De bus kwam en zette ons af in volgend dorpje. Vanuit daar hebben we de trein naar Milaan gepakt en daar de hele dag rondgeslenterd. Veel gezien. Veel geshopt en veel blaren van ontzettende knellende laarzen.
De volgende dag gingen we opnieuw naar Milaan en opnieuw met knellende laarzen.(Want ik was zo stom geweest om geen andere schoenen mee te nemen) We kochten eerst pleisters en gingen weer op pad. Weer veel gekocht, veel gegeten, veel mooie mannen gezien etc.
Op de terugweg hadden we de bus gemist en zat er maar 1 ding op: lopen! Daar liepen we dan met ieder 8 tassen in de hand, langs een bergop gaande weg. In theorie doe je over dat stukje met de auto maar 5 minuten. In de praktijk doe je over dat stuk met zere voeten en 16 tassen ongeveer een half uur. Het was pikkedonker en van stoepen hebben ze daar ook nog nooit gehoord, de auto's scheurden langs ons met volle vaart en het is een wonder dat we dat tochtje overleefd hebben.
