Intikker: hier heb je inderdaad een punt. In principe is het in Nederland zo, dat een asielzoeker geen (betaald) werk mag verrichten, zoland de toelatingsprocedure niet is afgerond.
Tot die tijd heeft die persoon volgens de wet geen stemrecht. De intentie om (betaald) werk te verrichten is er dan wel, maar helaas heeft die persoon de eerste jaren geen uitzicht op het stemrecht. Zo'n persoon geniet in mijn ogen echter de voorkeur boven iemand die, ik zeg het nog maar eens, de mogelijkheid heeft om te werken, en dit desondanks vertikt. Iemand die aangeeft om een zinvolle bijdrage te willen leveren, zou dat stemrecht dan ook moeten krijgen, zodra alle procedures doorlopen zijn, met een voor die persoon positief resultaat. Of in ieder geval dus uitzicht daarop moeten krijgen.
Het moet natuurlijk niet zo zijn, dat (jij noemt het voorbeeld asielzoeker) iemand zijn goede wil aangeeft, de nodige medewerking krijgt, en vervolgens (als hij/zij het stemrecht eenmaal heeft) achterover gaat leunen in afwachting van een uitkering.
Hier in de omgeving zijn genoeg asielzoekers die, in afwachting van een reguliere baan, alles willen aanpakken, dat anderen laten liggen. Ik noem in dit verband: folders bezorgen, werken bij een schoonmaakbedrijf, of iets dergelijks. Hoe vaak ik gehoord heb: "ZE" pikken onze banen in, je wil het niet weten. Degene die dit zegt, en zonder werk zit: ga dan zelf op die baan solliciteren, geef zelf aan dat je in ieder geval de moeite doet om een job te vinden, al is die (tijdelijk) onder je opleidingsniveau. Dat laatste is niet zo erg, je komt vervolgens, doorgaans, gemakkelijker op de plek die bij je past.
Natuurlijk gaat het niet altijd zo, er zullen altijd situaties zijn die hier weer een uitzondering op zijn. Ik heb de wijsheid niet in pacht, weet dus niet op alles een pasklaar antwoord. Belangrijk voor mij is echter de intentie, de serieuze wil om (indien je ertoe in staat bent) een zinvolle bijdrage te leveren binnen onze samenleving.
Daar mag iedereen best op worden afgerekend: gemaakte afspraken moeten worden nagekomen. Haakt iemand plotseling af, dan zal eerst moeten worden gekeken wat daar de oorzaak van is.
Is er een geldige reden, dan is er mijns inziens niets aan de hand, maar ligt de oorzaak bij de persoon zelf, en is het hem of haar persoonlijk te verwijten, dan is het voor mij: einde verhaal. Gaat het om een economisch vluchteling die het door eigen toedoen laat afweten, dan is mijn standpunt helder: enkele reis naar het land van herkomst. Dit is geen eng standpunt van de cd of cp'86, het schept in mijn ogen alleen maar duidelijkheid.
Dit klinkt heel hard, maar is in mijn ogen wel rechtvaardig, want iedereen die overweegt in ons land een nieuwe toekomst op te bouwen, weet dan wat er van hem of haar verwacht wordt. Voor degenen die het is ontgaan: ik heb het hier over economische vluchtelingen. Dat is iets anders als iemand die door oorlogsgeweld in het vaderland hierheen is gekomen. Dat onderscheid vind ik toch belangrijk. En voor die laatste groep zouden ook andere regels moeten gelden als het op stemrecht aankomt. Voor hen is dat laatste in mijn ogen van minder belang, omdat het in principe de bedoeling is dat zij ooit weer terugkeren naar het land van herkomst.
Ongetwijfeld zullen er mensen zijn die het hier niet met mij eens zijn: geen probleem, be my guest.
Poll
