Ik probeer me ook voor te stellen wat er dan eventueel kan zijn, na dit leven hier. Ik kan me echter niet voorstellen hoe het zou moeten zijn om eeuwig ergens rond te zweven, zonder dat er aan DAT bestaan een eind komt.
Probeer maar eens te beredeneren, puur op je gevoel, waar we eigenlijk vandaan komen, wat er was voordat het heelal er was (het moet ergens vandaan gekomen zijn, of je nu gelooft in de oerknal, of in de schepping, dat maakt geen enkel verschil: er moet iets VOOR die periode geweest zijn, we kunnen toch niet zomaar uit het niets gekomen zijn?
Vragen, waarop geen mens het antwoord weet, geen enkele wetenschapper weet het, waarom zou een leek dat dan wel weten? Ik schrijf vaker: ik ben niet gelovig. Dat komt, omdat ook iemand die meent vanuit zijn godsdienst te kunnen verklaren waar wij vandaan komen, en wat er is na de dood, mij niet met zijn/haar argumenten kan overtuigen, want die persoon weet dat niet uit eigen ervaring. Niemand kan mij dat vertellen uit eigen ervaring.
Er wordt vaak gezegd: na de dood wacht je het eeuwige leven. So what? Wat is er dan zo geweldig aan het eeuwige leven, je zou je stierlijk gaan vervelen. Een aantal van mijn collega's is jehova's getuige. Ze hebben zich een voor een stuk gebeten op mij, ze waren er allemaal van overtuigd dat ze mij met hun argumenten binnen een middag konden overtuigen van hun gelijk. Ik heb ze allemaal de vraag voorgehouden: word ik een beter mens, als ik ga geloven wat jullie willen dat ik geloof? Ze begonnen allemaal te twijfelen.
Wat een ''dodelijke'' opmerking is, die je tegen een jehova's getuige kunt maken: ''ik heb een EIGEN mening". Dit doet vermoeden dat ik niet open sta voor de mening van anderen. Daar sta ik weldegelijk voor open, maar kom dan met DEUGDELIJKE argumenten aanzetten, en niet met een simpele opmerking: je hoort gewoon gelovig te zijn. Dat is voor mij dus niet genoeg, leg mij maar eens fatsoenlijk uit, waaróm.
