Daan riep dat hij e niet zou verwonden met de grasmaaier, daar was dat ding lang niet krachtig genoeg voor, nee, ze zou hoogstens een paar lokken haar verliezen. Als zij dan de eendjes zou beschermen, kon hij de laatste meter gras maaien zonder dat zij er last van zouden hebben. Bardock riep vanaf de zijkant: 'Ja, doe maar! E's haar ziet dr toch niet uit! Maar ja, dat hoort nu eenmaal bij haar.'
Met tranen in haar ogen vanwege deze belediging en de angst dat Daan werkelijk over haar haar heen zou maaien, probeerde e de eendjes en haarzelf van het te maaien gebiedje te verwijderen. Dit lukte echter niet en omdat de laatste tien seconden van de opdracht in waren gegaan, kon Daan niet langer twijfelen en raasde met de maaimachine over de haren van zijn vriendin (en over het gras, natuurlijk). Hij kwam precies in de laatste seconde uitgeput bij het hoekje van het grasveld aan. Han, Ovide en Bardock aan de zijkant keken verschrikt toe: hadden de eendjes het overleefd?
Toen stond e op, haar haren gekortwiekt in een verschrikkelijk, grasgroen kapsel, haar hoofd vuurrood, maar... alle eendjes levend in haar armen. Ze zette ze voorzichtig op de grond, maar daarna begon ze een woedende tirade tegen Daan. 'Hoe durf je!! Over mij heen te maaien?! Beteken ik dan helemaal niets voor je, denk je dan alleen aan geld?! Zelfs Angela is allang vergeten hoeveel geld er in de pot zit, dus wat boeit dat nou?! $%@@^($@#&**#@&**!!
Het is uit tussen ons en denk maar niet dat ik je ooit nog wil zien!!'
Woedend beende ze van het grasveld af, waarbij ze langs Bardock kwam en hem toesiste: 'Ja en jij..! ...Hrm, zeg jij maar tegen Angela dat ik eruit stap, das al lekker handig voor jullie, geen executie meer nodig he!'
Het was maar goed dat e niet hoorde hoe Bardock mompelde: 'Maar je haar ziet er zo echt een stuk beter uit...'
De anderen bleven verbluft achter. Maar ja, de opdracht was tenminste wel gelukt. Toch?
'Eens even kijken of jullie het grasveld wel naar behoren gemaaid hebben...' sprak Bardock na een tijdje...
