ik vind het naief om te denken dat er geen wezenlijk verschil is tussen de
mens en de deelnemer... nogmaals; wat er niet in zit, kan er ook niet uitkomen... je speelt het spel zoals je bent als mens.....
er zijn dus wel degelijk paralellen te trekken tussen wat Hans of anderen laten zien tijdens het spel en hoe ze in het dagelijks leven hoogstwaarschijnlijk zullen zijn....
lekker naief om te denken dat iemand opeens héél anders wordt tijdens zo'n spel...
Als ik het goed begrijp zie jij niet in hoe het mogelijk is dat iemand tijdens een spel misleidingtechnieken kan gebruiken terwijl deze in het dagelijks leven niet worden aangewend. Op basis van die gedachte vind je het vervolgens terecht om een soort karakterschets van de kandidaat te maken die gefundeerd is op de uiterst selectieve fragmenten van een spelshow die wij onder ogen krijgen. Dat is kortzichtigheid ten top.
Wat er niet inzit kan er niet uitkomen? Iedereen is in staat om te liegen wanneer er een zekere vorm van rechtvaardiging voor gevonden wordt. Voor de één ligt de lat lager dan voor de ander maar ik durf te stellen dat er voor bijna iedereen een situatie is te bedenken waarin de leugen compleet gerechtvaardigd kan worden. Voor Hans is het spel de rechtvaardiging en voor mij zou het spel ook de rechtvaardiging zijn. Iedereen in het spel is een tegenstander en de bedoeling is al deze tegenstanders uit te schakelen zonder fysiek geweld te gebruiken. Alle misleidingtechnieken zijn in principe geoorloofd. Of ze daarmee ook gerechtvaardigd zijn hangt van de persoon in kwestie af maar feit blijft dat heel veel ex-kandidaten in meer of mindere mate misleidingtechnieken hebben gebruikt. Zullen al deze ex-kandidaten in het dagelijks leven pathologische leugenaars zijn? Ik denk van niet.
Eigenschappen die naar voren in Expeditie Robinson kunnen iets zeggen over de persoon in kwestie maar ze kunnen net zo goed een vertekenend beeld geven. We kunnen er eigenlijk niks zinnig over zeggen en alleen maar gissen. Natuurlijk is niet iedereen een compleet ander mens zodra zich een spelsituatie voordoet en dat is nogal logisch daar iedereen voor zichzelf kan bepalen hoe het spel gespeeld wordt (mits in overeenstemming met de regels). Niemand is verplicht zich anders voor te doen. Je kunt een spel spelen zoals je bent en je kunt er voor kiezen te transformeren in een persoon dat eigenlijk ver van jezelf afstaat. In de filmwereld noemen ze dat acteren, dat is trouwens ook iets dat los staat van de realiteit.
Dit discussiepunt doet me trouwens denken aan het beeld dat dikwijls van vechtsporters wordt gecreëerd door de mensen die het verderfelijk vinden. Die trekken vaak ook een parallel met de realiteit en denken dat de vechtsporters in het dagelijks leven iedereen te pas en te onpas flink in elkaar timmeren. Dat wordt dan vaak middels een vechtsporter die toevallig buiten proportioneel fysiek geweld heeft gebruikt kracht bij gezet. Zo zijn er nog tal van voorbeelden op te noemen die variëren van kaartspelletjes tot teamsporten waarbij we eigenschappen gebruiken die we in het dagelijks leven sterk afkeuren. Juist de scheiding tussen spel en realiteit maakt het mogelijk zonder gewetensbezwaar deze spelletjes te spelen naar gelang de regels toelaten.
