Gisteren ging ik oppassen op mijn buurjongetjes van 3,5 en 5 jaar. Ze worden 2-talig opgevoed,in het Engels en Nederlands. Maar ze denken dat ik geen Engels kan, dus soms hoor ik zinnetjes als "yeah, but if we tell her that we can stay up late because it's saturday.. Mommy won't know!"
Ach fijn. Na heel lang klooien (tip: haal schmink van je kind af voordat je hem aan een oppas geeft, wil je een blije oppas houden
)had ik ze bijna in bed. Maar ja, dan moet er nog voorgelezen worden! Even later zat ik met een kind op schoot het verhaal van de 3 biggetjes voor te lezen. Ik deed mijn best met de stemmetjes, De grote boze wolf kreeg het geluid van Willibrord Frequin en Hans Teeuwen, de biggetjes hadden een portie helium gehad...
Maar het viel niet echt in hele goede aarde. "Wat heeft de wolf een rare stem!"
Maar waar ik het hardste om heb gelachen.. Ik: "En de wolf blies en blies, zo blies hij het huisje van stro weg en at hij het eerste biggetje op" "hè? Bij mama rent het eerste biggetje dan heel hard weg!"
