Leeftijden zijn eigenlijk ook maar een verschrikkelijke uitvinding. Het woord ook alleen al. Leeftijd. Denk er eens over na. Het is eigenlijk niets meer dan een deprimerende reminder aan je sterfelijkheid.
Eigenlijk hebben we er helemaal niets aan.
Ik bedoel, je hebt toch wel eens dat iemand je vraagt om zijn/haar leeftijd te raden, en dat je er dan vervolgens tien jaar naast gokt? Daaruit blijkt maar dat het eigenlijk helemaal niet zo veel uitmaakt. Zelfs termen als jong en oud zijn relatief, daarmee vergelijk je je al met anderen. Uiteindelijk bewandelen we toch allemaal ons eigen pad en ziet dat er voor iedereen anders uit.
We leven in het hier en nu, dus vooruit of achteruit kijken heeft geen zin. Daar hebben we geen invloed op, op het verleden al helemaal niet, en voor de toekomst moeten we geen angst hebben.
Het grote probleem is natuurlijk dat de maatschappij een soort van vervelende klier is die je niet gewoon lekker je eigen pad laat bewandelen, maar je constant lastig probeert aanwijzingen te geven van: "ik zou bij de volgende afslag links gaan! Dat deed die ander namelijk ook, en ik weet niet waar je beland als je rechts neemt, dan ben je misschien wel in je eentje!"
Veel meer dan er wat filosofie over los laten kan ik ook niet, want ik herken me namelijk heel erg in je gevoel.
Hoe ik er mee om probeer te gaan is zo veel mogelijk per dag leven. Wat ga ik morgen bereiken? Waar zit ik nu mee en wat kan ik nu of morgen doen om daarmee om te gaan? Heel concreet kijken naar wat je kunt doen, en me niet bezig te houden met wat ik niet kan of niet heb.
