Ik wil eigenlijk iets vertellen,en dit leek me de beste plek.. Sommige forumleden kennen het hele verhaal,sommige weten iets. En ik wil het graag wat meer open hier,zodat ik ook als er iets is er makkelijk over kan praten zonder veel uitleg te geven.
Eigenlijk is het al bezig vanaf mijn kleutertijd. Ik ging naar groep 1,en kwam daar motorisch gezien niet zo goed mee. Nog een keer groep 1 overgedaan maar het ging nog niet. Dus hup,naar het speciaal onderwijs. Waar ik dus alleen zat om die reden,cognitief was er niets mis. Tussen allemaal kinderen met ADHD,en dat soort stoornissen waar ik me niet echt op mijn gemak voelde. Daarnaast werd ik door kinderen in de buurt enorm gepest,want ja ik zat op een "rare" school. Gevolg was dat ik me altijd thuis opsloot,en hele middagen voor de tv zat. Dokters zeiden dat ik een soort lichte versie van spierziekte had,en dat mijn voorruitzicht niet zo best was. Ik zou nooit kunnen schrijven,op een teamsport mocht ik niet. In groep 7 kreeg ik ineens een hele grote inhaalslag en ik kon motorisch ineens goed mee. Ineens werd er gezegd dat ik wel op teamsport moest,maar ik had zo vaak te horen gekregen dat ik dat helemaal niet kon dat ik dat was gaan geloven,ik durfde dus niet meer en redde me met allerlei smoesjes er onderuit. Zelfde geld voor buitenspelen,ik had het nooit gedaan dus ook dat durfde ik niet meer. Helemaal in mezelf opgesloten.
Toen kwam de middelbare,ik mocht naar het "gewone" VMBO vanwege die inhaalslag. Ik dacht: Nieuwe ronde,nieuwe kansen. Maar ook dat ging niet allemaal op rolletjes. De 1e 2 jaar werd ik flink gepest,wat de onzekerheid die ik voor de middelbare school al had alleen maar nog heviger maakte. Mentor zag het gebeuren,nodigde me vaak uit op gesprek,maar ik wilde absoluut niet dat hij er iets aan zou doen,bang om wraak. De andere middelbare school jaren waren qua school redelijk goed. Maar toen kwam een volgend ding: Bijbaantjes. Ik werd nogal door mijn ouders gepusht om naar een bijbaantje op zoek te gaan,dus ik vol goede moed op zoek.. Maar bij het 1e bijbaantje ging het op een gegeven moment mis: Ik werd met een preek de laan uitgestuurd. Waarna ik ook dat dus niet meer durfde.
Examen gedaan. Weer een frisse start. Mijn 1e opleiding mislukte. Nog vol goede moed aan een 2e begonnen,maar ook dat lukte niet.. En ook de 3e liep mis. Mijn zelfvertrouwen had me inmiddels zo de grond ingeboord dat ik het echt niet meer wist. Toen ben ik een soort traject voor vastlopende studenten gaan volgen,en die hebben me maar eens richting een psycholoog gestuurd,want die snapte niet zo goed waar het nu eigenlijk op vast liep. Wel moet ik er eerlijkheidshalve bij zeggen dat ik het verleden van de basis en middelbare school daar verzweeg. Aantal testen bij die psycholoog gedaan en daar kwam vervolgens een uitslag uit: Autisme. Ik werd met allerlei vooroordelen rondom autisme om mijn oren geslagen waarin ik me totaal niet herkende. En me nog veel onzekerder maakte.
Hierna heb ik een half jaar thuis gezeten. Ik wist het niet meer,kon geen moed vinden om te gaan werken,voelde me een enorme mislukkeling. In de zomervakantie probeerde ik voor het eerst weer wat betaald werk,maar daar werd ik na mijn proeftijd ook weer de laan uitgestuurd.
Nu ben ik weer voorzichtig wat aan het opkrabbelen met vrijwilligerswerk. Het gaat op zich goed,al vind ik complimenten die ik daar krijg nog altijd lastig aan te nemen. Zo vaak gehoord wat ik niet kon. Dus dit is eigenlijk al best wel een hele stap... Thuis begrijpen ze dat alleen niet zo goed. Mijn vader wil het liefst dat ik zo snel mogelijk weer aan de studie ga,want ja met vrijwilligerswerk kom je nergens. Dat soort opmerkingen moet ik nu een aantal keer per week aanhoren. Iets van waardering is er niet bij.. Wat ik zelf vreselijk lastig vind. Hoor alleen maar negatieve dingen.
Denk als ik alles op een rij zet dat alles gewoon mislukt is door een gebrek aan zelfvertrouwen.
Heb nu begin januari sinds 3 maanden weer een afspraak bij een psycholoog,een andere als die destijds de testen heeft gedaan. Hij spreekt het autisme toch wel weer voor een deel tegen. Maar toch zie ik er als een berg tegenop. Had de vorige keren ook het idee dat hij mij weer zo snel mogelijk aan de studie wil hebben,en voor gevoel was de vorige keren ook weinig ruimte.. Dus ik ben benieuwd wat mij nu weer te wachten staat..
Enorm lang verhaal,maar ik wilde graag even vertellen waar ik mee rondloop. En waar mijn gevoelens op dit moment mee bezig zijn.
