Ik voel me soms zelf schuldig, omdat ik wel naar buiten kan en mag. Maar ook voor mij zijn er risico's, omdat ik soms in een ruimte ben, waar teveel mensen (en dan ook nog eens zonder mondkapje) rondlopen. Ieder heeft zijn/haar eigen excuus om het kapje niet te dragen.
Buiten werken, voelt dan als een voorrecht. Vorig jaar rond deze tijd liep ik, ongeacht de temperatuur, met handschoenen aan. Op een gegeven ogenblik zelfs met dunne, maar wel stevige huishoudhandschoenen. Totdat ik vernam dat het voor mij geen toegevoegde waarde had, sinds die tijd draag ik alleen handschoenen als het te koud is. Binnen draag ik mijn kapje, en zorg ik dat ik anderen uit de weg kan gaan waar nodig en mogelijk.
Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen (hier en buiten het forum), die op zich niets mankeren, niet tot een risicogroep behoren, zich langzamerhand geen raad meer weten. Als je wel tot een risicogroep behoort, moet het een hel zijn. Meer dan iedereen een hart onder de riem steken, kan ik niet. Begrip tonen is het minste wat ik kan doen in die gevallen.
Tot vorig jaar was het zó: ik had zin om een dag met de trein weg te gaan, en onderweg pas te besluiten waar ik precies naartoe ging. 25 januari 2020 is de laatste keer dat ik een trein van binnen heb gezien, en ergens naar op weg was. Dat mis ik, en vooral het gevoel om nergens verantwoording voor af te leggen waarom ik die dag iets ging ondernemen. Nu is het zo dat ik zorgvuldig mijn keuze moet bepalen: OF naar de supermarkt, OF naar de slager, OF naar de bakker.
Dat laatste leek zo vanzelfsprekend tot begin 2020. Maar inmiddels is niets meer vanzelfsprekend.
Dan heb je een dag zoals vandaag, 21 februari. Tegen de 20 graden hier, en dan voel je je een dief van jezelf als je na al die tijd NIET profiteert van het lekkere weer buiten. Zo dachten er dus meer mensen om me heen. En wat tot vorig jaar geen probleem was: nu schrik je ervan als meer dan 2 personen je tegemoet komen. Ik krijg daar dan toch een ongemakkelijk, onbehagelijk, gevoel bij.
Moet ik me schuldig voelen omdat ik door de aard van mijn werk wél naar buiten kan en mag?
Het voelt niet goed, allemaal. Maar wat kan ik doen, behalve mezelf beschermen (in acht nemen). Om me heen zie ik heel veel (te veel) mensen die zich gewoon niet aan de maatregelen houden. Vanmiddag nog, ik liep door het station en de voetgangersbrug vanaf het station richting mijn broer. Die brug is NS-terrein, waar mondkapjesplicht geldt. Moet ik er iets van zeggen als vrijwel niemand zich eraan houdt? Ik kreeg een paar keer een grote mond toen ik dat deed. Uit een soort zelfbescherming deed ik dat dan toch maar niet, hoewel ik daar volgens de overheid alle recht toe heb, ze zeiden immers: spreek elkaar aan, let een beetje op elkaar.
Maar dat laatste voelt niet goed. Mensen moeten toch iets kunnen zeggen zonder erop te worden afgerekend?
