Ik herken in de discussie rond Irak het opereren van de PvdA.
Als er een probleem is (maakt niet uit wat), ga je als partij als volgt te werk:
Probleem in kaart brengen --> alle opties op een rij zetten --> voor en nadelen van iedere optie in kaart brengen --> binnen de partij discussiëren --> beste/minst slecht optie kiezen --> je standpunt naar buiten brengen --> discussieren met anderen partijen --> coaltie of compromis bereiken --> uitvoeren
Bij de PvdA gaat het vaak mis. Ze kunnen namelijk niet kiezen. Ze denken te idealistisch. Vaak heeft iedere optie heeft wel nadelen die in een ideale samenleving niet passen. Daarom kunnen ze vaak geen knopen doorhakken en houden ze vast aan het oude. Ze blijven eindeloos filosofisch doordiscussiëren. Maar het probleem blijft ondertussen liggen.
Vaak zijn ze ook nog eens intern verdeeld. De één vindt dit en de ander dat. Daarom is het standpunt van de partij het ene moment deze en het andere moment die. Je weet nooit waar je aan toe bent.
Op een gegeven moment moet je knopen doorhakken en ergens voor gaan. Maar dat lukt bij de PvdA niet. :-\
Gerda Verburg(CDA) over de coalitieonderhandelingen: "
Als we alleen met Bos te maken hadden, waren we zo klaar!"
Ze doelde op het standpunt van de PvdA over de oorlog.
Een mooi voorbeeld is de WAO. Er zijn meer dan een miljoen(!) WAO-ers. Iedere oplossing voor het probleem is geen ideale. Daarom kan de PvdA maar niet kiezen. Inmiddels zijn we 15 jaar verder en weten ze nog niet wat ze willen.
CDA, VVD en Groenlinks hebben duidelijke standpunten. Je kunt het er oneens mee zijn, maar ze maken wel duidelijke keuzes waar je wat mee kan.