Ik vind het helemaal niet zo gek dat Mieke over die proef vertelde toen ze op Gual kwam. Toen ze net aankwam leek de sfeer toch tamelijk rustig. Dan is het toch normaal dat ze vertelt over de proef die net geweest is?
Ze zei gewoon dat ze een chocoladetaartje had gewonnen, Vinnie een hamburger en Marcel twee boterhammen met pindakaas. Is dat zo gek? 
Op diezelfde manier vertelden eerder andere kandidaten toch ook al hoe ze bijvoorbeld naar een hotel geweest waren (Willem, Marcel, Mieke) of hoe ze gemasseerd waren (Vinnie en Lieke).
En hun mede-kampgenoten reageerden toen heel normaal.
Zoals Mieke het eten beschreef aan de kampbewoners van Gual, was alsof ze mensen in een concentratiekamp een 3-gangen menu voorschotelde waar ze net niet bij konden. Zo van: kijken, kijken, maar niet aankomen.
Als je zo verschrikkelijk honger lijdt (en dat is op Gual volgens mij veel erger geweest dan op Rapang), is het niet zo gek dat je boos bent als iemand even op bezoek komt en compleet (zelfs met gebaren erbij) vertelt wat er voor superheerlijk eten was. Dan kan het inderdaad overkomen alsof ze ze de ogen uit wilde steken.
De mensen op Gual willen maar 1 ding: eten! En dat is er niet, dus mentaal zijn ze daar toch dag in, dag uit mee bezig. En als je dan over zulke heerlijkheden hoort, loopt het water je toch in de mond en dan trek je het even niet meer.
Dat er op Rapang op de hotel/massage prijs anders gereageerd werd, was logisch. Ten eerste was dat een groep (Mieke wordt op Gual toch als indringster beschouwd, want ze is niet een van de groep) en ten tweede was het een luxeprijs. Geen eten.
Ik kan me voorstellen dat je een ander liever iets gunt wat alleen wat meerwaarde heeft ipv de eerste levensbehoeften zoals eten.
Als overigens de eerste proef de immuniteitsproef geweest was en Sascha, Muriel, Frans of Loek hadden daaraan mee kunnen doen en die hadden bij terugkomst op het eiland erover verteld, was het wellicht anders gelopen, omdat dat "een van hun groepje" was.
