Duidelijk een geval van OUGH!!!! 
Ik ben natuurlijk Walther niet en ik kan niet voor hem spreken, maar zover ik hem ken en nog heb gesproken heb nadat hij de expeditie had verlaten, had het niets te maken met heimwee. Hij zag er gewoon geen uitdaging meer in, en geloof me, daar was hij niet de enige in.
Als kijker ervaar je het compleet anders omdat het allemaal spannend word gemonteerd, maar in reality ga je daar op dat eiland bijna dood van verveling. Op het moment dat Walther wegging zaten ze daar 16 dagen. In die 16 dagen hadden ze één proef gehad met een hele grote groep, en één proef waar maar één deelnemer aan mee mocht doen. Wat betreft het survivalen viel het gewoon reuze mee aangezien we met z'n alleen een behoorlijke campinguitrusting bij ons hadden.
Je kan er van uit gaan dat je in een groep van 14 mensen (+ 27 tegenstanders) nog steeds niet een aanzienlijk aandeel in een volgende proef gaat krijgen, wie weet is het wel weer iets wat door één persoon gedaan moet worden?
En ondertussen zou je als je van dat eiland af was 1000 dingen kunnen doen die eigenlijk veel belangrijker en leuker zijn.....
Ieder mens weegt constant af of datgene dat hij of zij op dat moment aan het doen is de moeite waard is. Levert het evenveel op als je ervoor moet geven? En de uitkomst daarvan is voor ieder mens ook weer anders.....
