Topic: Evi's dagboek

[koekoe]

Af en toe pent Evi iets neer over de expeditie. Hier kan je haar verhaal lezen.

Deel 1; Evi's eerste indrukken

Ik herinner me nog mijn eerste dag op de middelbare school...
Als 12 jarige snotaap stond ik op de speelplaats wat voor me uit te staren. Ik kende letterlijk niemand.
Ik probeerde in te schatten wie mij zou liggen, bij wie ik wilde horen. Ik ondernam genante pogingen om aansluiting te vinden bij het coolste groepje van de speelplaats, om vervolgens compleet genegeerd te worden. Plots besefte ik dat ik niemand meer was. Omdat niemand mij kende. Ik startte weliswaar met een schone lei, maar ik had ook niks om op terug te vallen. Ik besefte dat ik op ieder woord en gebaar, elke fout die ik die eerste dagen op die nieuwe school zou maken maken, voor de rest van het jaar zou afgerekend worden. Het leek me op dat moment ondenkbaar dat ik met deze vreemde bende de rest van het schooljaar zou moeten doorbrengen.

Dat zelfde gevoel van totale onzekerheid herken ik bij onze expeditieleden. De jonge knappe meiden, die in hun stamcafé of lokale discotheek aanbeden worden, moeten de aandacht plots delen met nog 5 andere schoonheden. De jonge kerels, fysiek sterk en uitermate sympathiek, merken nog gelijken op, die in populariteit niet moeten onderdoen. De stoere kerel die thuis elk partijtje armworstelen wint, moet het tijdens het houtkappen afleggen tegen een nog struisere fitnessfreak, de beterweter krijgt tegenwind van de nog beterweters, en om de lolbroek die zijn vrienden animeert met de beste grappen, moet niemand op het eiland lachen. Je hoort vaak dat de kandidaten ‘zichzelf hier tegen komen’. Volgens mij is het net omgekeerd: ze herkennen zichzelf niet meer.

Er wacht de 100 kandidaten de komende weken een zware tijd. Ze zullen zichzelf moeten heruitvinden. Hun weg zoeken tussen al die verschillende persoonlijkheden, en zich staande houden. Er is geen vluchtroute, geen privacy, geen rust. In tegenstelling tot hen, kon ik op het einde van de schooldag nog naar mijn veilige, vertrouwde thuis. Waar iedereen aan de gezinstafel weer om mijn grappen lachte en ik de grootste ‘beterweter’ was, zelfs tussen al mijn oudere broers. Niet de kandidaten. Zij zitten met elkaar opgescheept, 24/7.

Na 4 dagen Expeditie Robinson is 1 ding dan ook al duidelijk: je omgeving bepaalt wie je bent. En op een onbewoond eiland, zou je wel eens iemand kunnen zijn, die je liever nooit was tegen gekomen...
.....wordt vervolgd...
Bron: Kanaal twee

[koekoe]

Deel 2

Visa on monday


“Excuse me, it’s for the following”.

Met deze gevleugelde woorden werd er gisteren een vergadering geopend voor de crewleden van Denemarken, Zweden, België en Nederland. Volledig fout Engels, en zal nooit de literaire geschiedenis ingaan als roemruchte openingszin van een redevoering, maar hier is het voor iedereen perfect verstaanbaar.

De truth is, actually ,  dat er onder de crewleden door de weken heen een vreemd taaltje is ontstaan. De voertaal op ons crew eiland is Engels, maar omdat het voor geen enkele nationaliteit hier de moedertaal is, wordt er wat geïmproviseerd. “I feel dizzy in the stomach”, hoorde ik de Zweedse reporter Hampus zeggen toen hij van de boot stapte. En hij kreeg prompt een pilletje toegestopt.

Ook het Vlaams en ‘Hollands’ wordt hier naar hartelust door elkaar geklutst. Ik betrap mezelf er op dat ik Nederlandse klemtonen overneem : een tattoe wordt een tààtoe, een platvOrm, wordt een plAtvorm. Onze Nederlandse collega’s beginnen tegenwoordig hun zinnen volmondig met : “allee”. Of vloeken met “tedju” alsof ze nooit een ander woord in de mond hebben genomen.

Ook de lokale bevolking is nog niet helemaal mee met het Engels. Ze proberen wel, maar het lukt (nog) niet. In volzinnen praten is gewoon om problemen vràgen. Dus probeer je enkel de kernwoorden te gebruiken . “Less is more”, weet je wel. Toen ik gisteren in een restaurantje ging eten en vroeg of ik met Visa kon betalen , klonk dat ongeveer zo :
 “Possible to pay with Visa ?” De ober schudde meewarig zijn hoofd. “Today no Visa, only monday Visa”. Ik weer : “Today you put on my bill, I pay you tomorrow with Visa”.
Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht. “Yes tomorrow Visa”. Ik knikte tevreden: De ober en ik; we begrepen elkaar.

Toen ik daarnet met mijn  Visakaart in de hand het restaurantje binnen wandelde, keek diezelfde ober me met grote ogen aan. “No possible, only money”.
 “But you said I pay with Visa today, only on monday, remember ?”.
Nerveus ging de ober weg. Zijn baas kwam me in hetzelfde schabouwelijk Engels vertellen dat het inderdaad niet mogelijk was om met Visa te betalen. “Not on monday, never”. Nu ben ik iemand die niet snel kwaad word, maar als ze in mijn gezicht staan te liegen...
De baas moest mijn opborrelende uitbrander in verkapt Engels hebben voelen aankomen, want hij sprak alsnog de ober van dienst aan. Hopelijk om hem eens goed van zijn vet te geven, dacht ik nog. Na een veel te lange Maleisische uitleg van de ober aan zijn baas keerde de baas zich naar mij en sprak overarticulerend, alsof ik een tweejarig uk was dat elke basisvocabulaire nog moest leren : “You wrong, not good listen. Never Visa. Only Pizza on monday. PIZZA”.
Daar stond ik dan. Moeite te doen om me verstaanbaar te maken voor de Maleisiërs , in Engels met haar op.

Ik heb dan maar met cash betaald. En hun pizza geproefd. Overheerlijk, die “Visa, only on monday”.

[koekoe]

Deel 3

Smeren

Ik smeer graag en veel. Al sinds mijn vroege puberteit smeer ik elke dag een laagje dagcrème op mijn gelaat. Zowat de enige raad van mijn moeder die ik nog steeds trouw opvolg. Smeren tegen rimpels, je weet wel. Als 15 jarige had ik daar weinig boodschap aan, ik wilde gewoon een gezonde huid. Nu, nog een zucht van de 30 verwijderd, merk ik de kraaienpootjes en de kleine groeven in mijn voorhoofd op. En dus komt er nog een gouden raad bij die vooral vrouwenbladen mij in de strot rammen: “Mijd zon! Niet alleen tegen rimpels, maar ook om huidkanker te voorkomen”. En aangezien de houdbaarheidsdatum voor vrouwen op televisie rond de 40 ligt, kan ik dus maar beter door het leven gaan als een half botervlootje.


Dat smeren, dat kan ik nog net opbrengen, maar de zon vermijden is met mijn beroep nogal moeilijk. Ik heb nu eenmaal de mooiste job ter wereld ; 2 maanden op een tropisch eiland zitten. En daar schijnt de zon, en niet zo’n beetje. Bij mijn presentaties ben ik dan ook altijd gewapend met factor 50 . Mijn collega’s gniffelen bij het zien van die tube. ‘Zo word je nooit bruin’ zeggen ze dan op een toon die zelfs medelijden verraadt. ‘Maar zo krijg ik ook geen rimpels,’ lach ik dan altijd iets te enthousiast.
Helaas. Verschrompelde kakbruine dames mét huidkanker zijn sinds vandaag niet langer een ver van mijn bed show. Vandaag heb ik alle inspanningen van jarenlang smeren en de zon mijden in één klap om zeep geholpen. Zoals je na een week diëten op één uur alle mogelijke junkfood naar binnen schranst, zo heb ik vandaag rimpels en kanker een flinke boost gegeven.


Voor een presentatie zat ik  twee uur in de volle zon op een stoel in de Zuid-Chinese oceaan. Klinkt geweldig. Is het ook. Alleen was ik één ding vergeten. Smeren.


Toen ik op de houten stoel 2 meter boven het water plaats nam, en de zon voelde branden, wist ik dat ik er 5 jaar ouder van af zou komen. Ik vroeg nog snel om zonnebrandolie, maar helaas had niemand van de crew die bij. Hun huid was na al die weken aan de zon gewend. Mijn babyvel , dat steevast factor 50 als bescherming kreeg, niet. Het kwaad geschiedde. Ik kwam niet rood , maar purper van de stoel af.

Hier zit ik nu te glimmen onder de aftersun. Hopend op een beetje mededogen van moeder natuur. ‘Laat me morgenvroeg niet wakker worden als zo’n oude verrimpelde kakbruine del met huidkanker’ denk ik in paniek.


Maar mocht dat wel het geval zijn, heb ik hierbij één verzoek.
Laat me dan er eentje zijn met veel geld. Om de botox te betalen.