De horstenaar

“Nu weet ik pas echt wat honger is!”

De Trompetter, 3 september 2004

Zondag 5 september begint om 20.00 uur op Net 5 het populaire televisieprogramma Expeditie Robinson. Het wordt alweer het vijfde seizoen voor dit succesvolle realityprogramma dat vorig seizoen door gemiddeld liefst anderhalf miljoen mensen werden bekeken. Opnieuw volgt de kijker achttien jonge mensen uit België en Nederland die moeten zien te overleven op een tropisch eiland in de Zuid-Chinese Zee nabij Maleisië. Een van hen is Patrick Bierens, welbekend van Wellness Centre ANCO in Horst.

“Ik mag natuurlijk niet verklappen wat er precies in de uitzendingen gebeurt”, zegt Patrick, “maar wat ik wel mag zeggen is dat het een enorme ervaring is geweest met een grote impact.” Een boude uitspraak van Patrick leidde uiteindelijk tot het grootste avontuur uit zijn leven. “Het zal zo’n beetje vorig jaar augustus geweest zijn”, vertelt hij. “Wij zaten met familie en vrienden voor de tv en bij toeval zapten we langs Expeditie Robinson. Daar zag ik hoeveel moeite het de deelnemers kostte om een vuurtje te maken of een vis te vangen. ‘Wat een mietjes, dat kan toch iedereen!’ riep ik met mijn grote mond.” En zoals dat zo vaak gaat, kwam van het een het ander. “Mijn familie zei zoiets van ‘bewijs maar dat het jou wél lukt’ en voor ik het wist had ik al een brief geschreven.” Maar dan begint het pas. “Er waren zo’n 20.000 inschrijvingen. Dan volgt er een strenge selectieronde. Je krijgt verscheidene psychologische en lichamelijke testen en alleen als je zowel geestelijk als fysiek tiptop in orde bent, maak je kans om mee te doen. Kijk, een bootje zet je op een eiland waar helemaal niets is. Geen voedsel, geen bed of huis, geen gereedschappen. Alleen water, een kapmes, een magnesiumstaafje om vuur te maken en een heel klein beetje meel en rijst. Je bagage bestaat uit een heel klein tasje met een broek, zwembroek, t-shirt en slippers. En dan is het de bedoeling dat je een aantal weken overleeft. Dat kan niet als je ziek zwak of misselijk bent.”

Uiteindelijk werden negen Belgische en negen Nederlandse mannen en vrouwen geselecteerd die in het voorjaar vertrokken naar Kuala Lumpur in Maleisië. “Wij werden verdeeld in twee kampen, de Belgen en de Nederlanders”, legt Patrick het principe van Expeditie Robinson uit. “En dan wordt je afgezet op een eiland waar hélemaal niets is. Zoek het maar uit. Zorg maar dat je onderdak regelt, wat te eten zoekt. Na verloop van tijd komen er dan opdrachten. De Belgen tegen de Nederlanders. De winnaar heeft geluk, die hoeft niemand van het team weg te sturen en krijgt bovendien eten. De verliezer is dus zwaar de pineut, die moeten iemand naar huis sturen en krijgen niets.” De eerste pakweg zeven afleveringen van Expeditie Robinson staan in het teken van deze afvalrace. “Uiteindelijk worden de overblijvers samengevoegd en zij gaan de laatste fase in. Na nog meer afvallers blijft een klein aantal deelnemers over en hieruit komt uiteindelijk de winnaar voort.” Dit zal hier in december te zien zijn. Ondanks dat het eiland op televisie compleet verlaten oogt, was er altijd toezicht door de programmaleiding. “Uiteraard”, zegt Patrick. “Als iemand er geestelijk of lichamelijk helemaal doorheen zit, dan wordt er ingegrepen. Ook als ruzies helemaal uit de hand lopen en uitdraaien op geweld, worden die personen van het eiland gehaald.”

“Je kunt je er geen voorstelling van maken hoe zwaar het is”, kijkt Patrick terug. “Goed, ik heb mijn vis gevangen en mijn vuur gestookt, dat is gelukt. Maar ik heb nu ook gevoeld wat echte honger is! Je ziet van allerlei beesten, maar die moet je wel weten te vangen. Uiteindelijk eet je alles. Vruchten waren er wel, maar in de tijd van het jaar dat wij er waren nog niet rijp. Kokosnoten hebben we wel op, maar die waren ook niet echt geweldig.” Verschrikkelijk zijn de insecten. “Zandvlooien, mieren, muggen, ik weet niet hoeveel soorten beestjes daar zaten. Op een gegeven moment zat ik helemaal onder de rode vlekken.” En dan ook nog eens die opdrachten. “Slopend. Langzamerhand worden die steeds minder zwaar, er zitten zelfs denkopdrachten bij, maar je verzwakt steeds meer. Ze worden naar je gevoel dus steeds moeilijker. En omdat je weinig tot geen suiker binnenkrijgt gaan ook de hersens minder werken. Je wordt vergeetachtig. Namen of gebeurtenissen ontschieten je zomaar.” Patrick roemt wel de teamgeest. “Ik kon het eigenlijk, misschien op één persoon na, goed vinden met iedereen. Bij de opdrachten werd er goed samengewerkt. In Ronald, een van de andere deelnemers, heb ik een vriend voor het leven overgehouden. Zo sterk wordt je band na die weken op zo’n eiland.” Bewonderend spreekt hij over de vrouwen in het gezelschap. “Die zijn sterk hoor, veel sterker dan mannen. Die klaagden echt bij elk pijntje. Een vrouw toont in moeilijke situaties veel meer karakter!”

Maar net als iedereen stapte ook Patrick Bierens na verloop van tijd weer op de boot richting het vasteland. “Helemaal uitgeput en sterk vermagerd was ik”, blikt hij terug. “Hier heb ik echt een week of twee drie nodig gehad om helemaal bij te komen.” Enorme vreetbuien kreeg hij. “Ik zat op een avond voor de televisie en voor ik het wist had ik twee zakken chips, vijf Magnums en twee flessen cola op. Eten, eten en nog eens eten, om dat hongergevoel kwijt te raken. Moet je zien”, wijst hij op zijn buik. “Ik ben nu een stuk zwaarder dan voor ik op expeditie ben. Moet ik nog gaan afvallen ook!”