Realitynet interview

Wat was voor jou de hoofdreden/ aanleiding om naar het eiland te gaan? Het is iets dat ik niet zelf kan organiseren. Ik wilde de verantwoordelijkheid helemaal uit handen geven. Iets dat ik als kunstenares niet gewend ben.

Hoe is het om jezelf op televisie te zien, en om herkend te worden? Ik praat veel meer dan gewoonlijk. Maar dat op televisie komen is leuk. Stoer. Je bent iemand, want je bent op televisie.. [lacht ironisch]. Ik word op straat wel herkend, maar dat is tot nu toe altijd positief.

Je roept bij onze users op het forum wel uitersten op. Men is óf heel positief, óf  men ziet het niet zitten in je. Herken je dat?
Ja, dat is altijd zo geweest. Ik heb altijd fans en antifans gehad. Of ze houden van me, of ze haten me. Maar als mensen me langer kennen, zo na een weekje, dan vinden ze me meestal wel leuk hoor. Ik heb namelijk geen slechte motieven.

In je profiel, dat werd vrijgegeven voor ER begon, staat dat je het heerlijk vond dat alles zo prettig voor je bepaald werd.
Ja, dat klopt. Het is eigenlijk een ‘veilige onveilige’ situatie.

In het begin, als je nog in het Nederlandse kamp zit krijgen we de indruk dat iedereen hard werkt en dat jij eigenlijk een beetje wil mediteren…
Ja, maar dat is niet waar. Ik heb veel eten gezocht. Alleen dat is niet in beeld. Het werd ook niet gezien. De sfeer was in de Nederlandse groep ook heel anders dan bij de Belgen. Dat heeft waarschijnlijk toch te maken met dat begin. Zij kregen de kans een hechte groep te worden in de kooi. Ze wonnen de eerste opdrachten ook allemaal. Bij ons was er veel minder groepsgevoel. Iedereen had zijn eigen.. stukje. Zo probeerden een aantal mensen bij Nederland het heel tactisch te spelen. Men deed dingen om gezien te worden, hardop benoemen wat je allemaal doet. Die mensen kunnen heel mooi helpen.

Sociaal wenselijk gedrag?
Ja. Ik zie heel snel wat ik aan mensen heb, hoe ze zijn. Ik had bijvoorbeeld al binnen 20 seconden door dat Ronald anders was dan hij zich voordeed. Hij keek mij bijvoorbeeld nooit aan. Toch kreeg ik verder niet echt hoogte van hem. Hij is echt de meest aparte persoon die ik ooit heb ontmoet.  Hij is echt Koning wenselijk gedrag. Overigens vind ik het wel heel sneu voor hem. Hij is zijn baan kwijt. En niet zomaar een baan. Piloot! Hij was bij wijze van spreke geen vakkenvuller bij Bas van der Heijden.  En het beeld dat ze nu van hem hebben…. Je kunt daar niet verbergen wie je bent. Je bent ook echt niet met die camera’s bezig daar. Je houdt in je handelen ook geen rekening met hoe mensen dat over een paar maanden op televisie gaan vinden. Maar.. ik heb me altijd wel erg ingezet voor de groep. Sociaal wenselijk? Nee, Sociaal? Ja.  Kijk.. je kunt je aan me ergeren, maar je kunt me niet verwerpen. Iemand zei daar: “Klaar is  een vreemde, maar wel een lieve"

Vervolgens wordt je (als kleurrijk persoon) wel al in aflevering één weggestemd.
Ja, ik vond het niet erg. Ik wilde dit niet en was klaar om naar huis te gaan. Vond het wel jammer voor mijn vriend. Hij vond het al niet leuk dat ik meedeed maar ik moest op zijn minst wel laten zien dat ik hardcore was.  Ik dacht natuurlijk ook dat het helemaal afgelopen was. Die mangrove was  een hele mooie kans. En veel meer mijn terrein. Eindelijk echt avontuur!

Was je in de mangrove anders dan toen je nog in de groep Nederlanders zat?
Nee.. ik geloof het niet. Ik was het bij de nederlanders helemaal zat. Het leek daar meer of ik op een heel fout schoolreisje terecht was gekomen.  Bij kamp NL was ik boos, in de mangrove happy.

Hoe was het in de Mangrove, veel ongedierte?
Er waren  veel ratten in de mangrove. Ze renden 's nachts om ons heen, tikkertje. Ons plateau was eigenlijk het enige ‘rechte en platte’ stukje in het mangrovebos en ratten vinden dat bljikbaar aantrekkelijk. Ook zijn er veel muggen. Het is in de Mangrove over de dag genomen maar 2 uur echt licht. Je hebt daarom ook een vrij lange periode over de dag last van muggen. Op een gegeven moment had ik op één been 120 muggebulten. Toen ben ik gestopt met tellen. 

Was je nooit echt bang in de Mangrove?
Nee. De natuur is niet eng, ik ben daar nooit bang geweest. Ik voelde me ook prima in de mangrove. Ik heb het er erg naar mijn zin gehad en ik was daar heel blij. Het was zwaar daar. We hadden echt honger. Je hebt maar een klein beetje rijst en je verbrandt wel gewoon caloriën. Misschien wel meer dan op het droge.

Wat doe je daar dan de hele dag?
Eigenlijk zaten we daar gewoon gevangen. Het is niet zo dat we er zomaar even op uit konden trekken. Dat is ook aan bepaalde regels gebonden. Daarnaast is eten verzamelen een hoop werken voor weinig.  Het vreemde is wel dat je je strikt aan die regels houdt. Je wordt extreem gehoorzaam. Eigenlijk is er sprake van een soort Stockholmsyndroom (het verschijnsel dat mensen zich onder bepaalde omstandigheden hechten aan de personen die hen ernstig onrecht aandoen: red). Je wilt de productie zeker niet tegen je in het harnas jagen. Je hebt honger en je hoopt dat door ze te vriend te houden, het iets oplevert. Een heel interessant mechanisme. We vertelden ook niet tegen de productie wat we van plan waren, want we waren wel bang dat ze er op zouden anticiperen. Het is immers hun bedoeling om je constant in verwarring te houden. Dan weten ze zeker dat er interessante dingen blijven gebeuren. Zo vertelde één van de kandidaten mij dat hij een keer een pak koekjes zag liggen (van de crew) maar hij heeft ze niet aangeraakt, terwijl er verder helemaal niemand bij was. Je durft gewoon niet.

Je maatjes in de mangrove?
Mick is een héle lieve man, maar hij is wel extreem gevoelig voor tegenspraak. Hij is snel gekwetst. Zo hadden we bijvoorbeeld een vuurtje gemaakt en het is daar heel belangrijk om dat vuurtje brandende te houden. En Mick deed dat echt verkeerd. Ik zei daar wat van, gaf er een aanmerking op en hij reageert daar dan heftig op.  En was er dan na tien minuten ook weer overheen. Ik ook.

Hadden jullie vaak ruzie?
Nee eigenlijk niet, precies alleen die momenten die je op televisie ook gezien hebt. Mick ziet ER ook als een spel. Hij wil winnen; de belgen verslaan. Op een gegeven moment werd het wel lastig, na dat incident waarbij ik niet alle rijst wilde stelen. Dat was overigens niet een voorbedachte keuze. Het overkwam mij daar. Principes zijn fysiek. Mijn lichaam weigerde gewoon het uit te voeren. Terwijl ik er vooraf geen enkele moeite mee dacht te hebben om het mee te nemen, ik dacht er niet eens over na. Mick werd natuurlijk erg boos. Hij had een hele mooie uitspraak: ‘bomen komen elkaar niet tegen, mensen wel’.  Dat dacht ik ook: wij komen die mensen later nog tegen. Maar vanaf dat moment lag ik uit de groep. En op zo'n klein platformpje merk je dat natuurlijk wel. Ik heb echter nooit de confrontatie met anderen gezocht.

Die twee konden het goed met elkaar vinden?
Ja, Ernestine en Mick vonden elkaar heel erg lief. Je kan het treffen.

Wat vond je van het gedrag van Ernestine, zowel op het eiland als in de nabespreking van de serie?
Ernestine heeft verloren van Ernestine. De overgang van luxe naar afzien was te groot. Maar ze heeft zichzelf zeker overtroffen. Dat ik de aanleiding zou zijn is wel een beetje flauw. Ernestine gaf op omdat ze zelf niet verder kon. Mick en ik hebben haar iedere keer moed ingesproken. Daarbij.. ik stonk niet!

[denkt…]

Ernestine en Mick klaagden wel veel in de mangrove. Terwijl ik het er prima naar mijn zin had. Zij verlangden naar gewoon en ik beleefde mijn extreme avontuur. Ze had het er ook moeilijk. Ook vanwege haar fysiek kon ze moeilijker uit de voeten daar. Verder kon ze daar ook niet zoveel van haar talenten kwijt. Iedereen die aan de expeditie meedoet heeft even een survivalboekje gelezen, maar op zoiets als dit ben je niet voorbereid.  Het is echt extreem en het is voor Ernstine wel te zwaar geworden. Vergeet niet; het is als je daar zit ook niet zo duidelijk als het op televisie allemaal is. Wij wisten  nooit wat er ging komen.  Misschien moesten we wel tot het einde in de mangrove blijven.

In het begin was ze blij met je komst,  zonder jou had ze het niet lang volgehouden daar.
Ja, dat klopt. "Klaar kon alles." . Misschien iets te veel.

Wat deed het vertrek van Ernestine met jou?
Ik vond het heel erg jammer. Ze heeft niet echt in het spel kunnen terugkomen. Dat zeiden we ook steeds: Ernestine denk aan de gezichten als ze jou weer terugzien!

Hoe zat dat met die regel dat jullie niet gezien mochten worden? Is het zo dat als één van jullie gezien werd, jullie allemaal naar huis zouden moeten?
We hadden ieder een koker bij ons, die droegen we als een ketting om ons nek. Dat hebben jullie denk ik niet echt gezien.  Als iemand gezien zou worden dan moest die koker geopend worden, en dan zou daarin staan wat er met je zou gaan gebeuren.

Met die lijn in het verhaal zijn ze dus niet verder gegaan?
Nee, het liep waarschijnlijk ook anders dan ze gedacht hadden. Er stapten veel mensen uit zichzelf op. Terwijl het misschien wel de bedoeling was dat we met z’n achten in de mangrove zouden komen te zitten en dan zou het natuurlijk wel een ander verhaal geworden zijn.

Shandinella heeft jullie bijna gezien.
Ja., ze zag waarschijnlijk de cameraman, want die zat in een bootje. Je kan als cameraman niet door het water waden met zo’n ding, dus die zitten hoger. Wij zaten als ratjes net met onze ogen boven het wateroppervlak. Je hebt ook continue een productieploegje bij je dus dat maakt het moeilijker om dingen stiekem te doen.

Wat is je mooiste herinnering aan de expeditie?
De natuur. Je wordt wakker, net voor de opgaande zon, loopt de zee in en  haalt de vissen uit het net. Plus de eenvoud: je staat op en het begint.

Voor zover je nu kunt vertellen, wie zou voor jou de beste Robinson zijn?
Dat is niet echt een keus qua persoon. Een echte robinson moet voor mij aan drie criteria voldoen. Hij/Zij moet kunnen overleven in de natuur. Hij/zij moet kunnen functioneren in een groep en hij/zij moet op zijn minst een spelletje kunnen winnen.

Kun jij goed functioneren in een groep? Je lag er tenslotte al na één aflevering uit.
Ik heb bewezen dat ik  goed kan overleven. Daarnaast kan ik goed functioneren in een groep. En dat is niet: de populairste zijn. Maar wel: je kwaliteiten ten dienste van de groep stellen. Mijn uitdaging is om iedereen te begrijpen zoals hij of zij is, niet om zieltjes te winnen voor mijzelf. Ik vertrouw van mijn kant op dat mensen mij ook willen begrijpen. Ik durf daarom ook risico’s te nemen. Ik durfde bijvoorbeeld kritisch te zijn en  veranderingen voor te stellen.
 

Je zegt eerder dat je nooit de confrontatie hebt gezocht. Maar met Mick dan, wanneer je zegt dat hij eens ‘groter moet worden dan zijn ego’.
Ik heb héél vaak niet mijn voet neergezet. Ik heb vaak dingen te makkelijk laten passeren, waarvan ik later dacht:  daar had je wat van moeten zeggen. Zoals in die situatie met het vergaderen over Mitchel. Shandinella en ik konden het prima met Mitchel vinden, goeie meid. Mick was gewoon heel stellig. Zij eruit of ik eruit. Dat was de keuze. Eigenlijk had ik moeten zeggen: ‘Mick, vertrek dan maar’! Shandinella had dat wel gewild denk ik….
 
Zou Mick dan ook zijn gegaan?
Nee

Ik dacht eigenlijk dat je toegaf om strategische reden, zodat Mick bij je in het krijt zou staan.
Dat speelt bij hem geen rol.

Dat is ie snel vergeten?
Ja. [lacht] Kwestie van minuten.. zo zit Mick niet in elkaar.

Wat heb je tijdens de expeditie het meest gemist?
Liefde. Eerlijke liefde. In de expeditie is namelijk geen relatie onverdacht. Normaal in groepen heb je  een gemeenschappelijk doel. Hier ben je elkaars concurrent. Je hebt omgekeerde solidariteit. Ik miste de echtheid.

Wat heeft de expeditie je opgeleverd?
Het besef dat het leven heel simpel kan zijn, ik maak me minder druk. Iedereen die mee gedaan heeft, ervaart dat. Ik vond het een utopisch leven, hoe kunstmatig het ook was,  op een bepaalde manier is het ook echter. Voor één keer in je leven was dat wat je moest doen precies dat wat je deed: overleven. Doel en praktijk vielen samen. Een ervaring die maar weinig mensen hebben.

Kijk je met een tevreden gevoel op de expeditie terug?
Ja, ik ben trots op mijzelf. Ik heb het spel goed gespeeld. Ik heb de mensen goed ‘gezien en ik heb mezelf laten zien. Uiteindelijk ben ik met iedereen vrienden geworden. Ik heb het spel eerlijk en goed gespeeld. En heel belangrijk: ik heb geglimlacht en genoten.

Verlang je er naar terug?
Ja, maar je kan zoiets niet meer overdoen als je begrijpt wat ik bedoel. Die ervaring is éénmalig. Je verliest als het ware je maagdelijkheid daarin.
 
Een tweede keer kan ook lekker zijn toch?
Ja, dat klopt. Maar er zitten ook nadelen aan. Kom ik weer op televisie. Overigens vind ik dat wel leuk. Maar dan lijkt het alsof ik zo nodig op televisie moet komen.

Ga je het doen?
Het is gewoon niet niks. Mijn lichaam heeft echt een klap hiervan gehad. Je krijgt gewoon een enorme hongersnood, een SOS! Nu nog heb ik last van de gevolgen. Vroeger kon ik bijvoorbeeld heel goed multitasken, veel dingen tegelijk doen, nu vergeet ik dan dingen (zoals de strijkbout bijvoorbeeld) of zoals bij de melk daarnet [tijdens het interview ontploft er een beker melk in de magnetron].

Je twijfelt?
Ja.

Wij zouden wel graag zien dat je weer mee doet.
[lacht] Mijn filmpje is nog niet opgenomen.

[ 15 reacties ] [ Plaats reactie ]