Quotes aflevering 7

Als eerst zien we in de terugblik op vorige week Regina, die persoonlijke spullen uitdeelt aan het winnende Kamp Noord. Zuid wantrouwt de eerlijkheid van Noord tijdens de proef en Iwein en Tatiana vrezen voor stemmen, na geklaag over hun vele slapen. Tot haar verrassing wordt Nienke eruit gestuurd. Dan volgt een brief waarin staat dat de kandidaat gekozen moet worden, die het meest gegund wordt de samensmelting te halen. Dit worden Sebastiaan voor Zuid en Sugar voor Noord. Dennis zit dwars dat Saar en Regina niet voor hem hebben gekozen.

Op de boot onderweg naar de nieuwe bestemming wordt gefantaseerd over de samensmelting.
Dennis: “Mijn vrouw zei: vergeet thuis en hou je alleen maar bezig met Robinson. Probeer de finale te halen. Dus ik ga gewoon doorknallen. Ik ga door naar de finale, en ik ga winnen!”

De nieuwe bestemming blijkt het eiland te zijn waar Dennis een week alleen doorbracht.
Martine: “Toen ik hier aankwam, zag ik direct al, dit is niet de samensmeltingsplek. Want hier is te weinig ruimte, en waar is de feestmaaltijd? Nu gaat er iets gebeuren.”

Sebastiaan en Sugar worden al snel op een boot gezet. Ze worden naar Eddy gebracht, die hun vertelt dat ze de samensmelting bereikt hebben.
Sugar: “Ik zie mij hier, oh lala, oh lala, ik kan niet meer babbelen, ik was zo blij.”
De champagnefles wordt ontkurkt, maar Sebastiaan vertrouwt het nog niet helemaal. “En nog steeds dacht ik dat er een addertje onder het gras zat.”
Intussen vertelt Evi de andere kandidaten dat Sebas en Sugar de samensmelting al bereikt hebben en naar een lang, wit strand mogen met een jungle met fruitbomen. Van de overige negen mogen er maar zes volgen. Er zijn tot dan geen proeven en geen eilandraden meer. Tot er drie opgeven, blijven de kandidaten op het kleine eiland.

Dennis: “Het was voor mij echt zoiets van: het lood zakt in m`n schoenen. Het moet heel nasty worden, willen er mensen gaan opgeven.”
Iwein: “Voor mij is dat een superproef, en zeker Robinson.”

Sebastiaan is geschokt als hij hoort over het lot van de anderen.
Sugar: “Arme mensen.”
Sebastiaan is toch blij voor zichzelf: “Ik ben een eerzuchtig baasje. Ik kan je niet half uitleggen hoe fijn ik het vind dat ik nu thuis kan komen, m`n gezicht kan laten zien, dat ik ten minste de samensmelting heb gehaald. Dat doet m`n ego, m`n trots, m`n mannelijkheid… m`n kindsheid, whatever, doet het goed.”

Dennis raakt meteen in een dip als hij hoort weer te moeten blijven op dit eiland en houdt zich af van de groep.
De moederlijke Martine: “Ik wilde ook naar hem toe klimmen, maar ik heb het op de helft opgegeven. Ik had zoiets van: ja hallo, ik ga hier m`n nek niet breken om bij die man te gaan zitten die duidelijk toch even alleen wil zijn. Laat maar rusten, laat maar los.”
Ze kan Dennis ook niet helemaal begrijpen. “Robinson is ook ergens komen en het allemaal niet weten. En het gevoel hebben dat even de hemel op je kop valt en er dan het beste van maken.”

Dennis: “Ik voel me er zelf iets te goed voor om mee te doen aan een competitie, wie het laatst opgeeft.”
John zoekt Dennis op om te polsen in hoeverre hij het niet meer ziet zitten. John vraagt of hij het Saar en Regina gunt om het spel te verlaten.
Dennis: “Ik gun het hun niet, maar ik gun het mezelf wel om dit niet nog een keer te ondergaan.”
John: “Nou ga ik even voor mezelf praten. Je moet blijven. Echt.”

Ze besluiten de Nederlandse meiden erbij te betrekken en Dennis maakt zijn teleurstelling over de stemmen kenbaar. Regina: “Het spijt me dat ik hem persoonlijk heb gekwetst en hem het idee heb gegeven dat ik hem de samensmelting niet zou gunnen, maar ik ben voor niemand anders verantwoordelijk dan aan mezelf.”
Dennis: “Zijn dit mijn meisjes die ik zou backen, die ik zou helpen?”
Regina: “Wij zijn misschien zijn meisjes, alleen niet als in ‘dienstbaar’. Ik ben niemand ten dienste. Ook Dennis niet.”
En over de keuze voor de stemmen: “Dan had het voor hem wel beter geweest, maar voor ons niet.” Tegen Dennis: “Jij had nu tussen de fruitbomen kunnen zitten.”

Dennis: “We vallen wel als team nu uit elkaar.” Het is duidelijk voor Dennis.
“Ik ga weg.”
John: “Dat is mijn grootste beuk van de hele expeditie. Dat jij naar huis gaat. Dat vind ik nog veel erger dan twee, drie dagen niet eten.”

Ondertussen toasten Sebastiaan en Sugar op hun nieuwe eiland met een meloen en proberen te voorspellen wie afvalt.
Sebastiaan: “Het zal me niets verbazen als Tatiana, het is een coole dame, dat zij op een gegeven moment zegt: all right, jullie zijn meer Robinson dan ik. Dat zie ik haar best doen.”
Ook Iwein ziet hij vertrekken.

Tatiana zelf denkt daar anders over: “Ik was blij, ik vond het een eerlijke proef voor iedereen. Dus ik denk in mijn hoofd persoonlijk: perfect, ik ga het wel halen, maar wel heel moeilijk om vol te houden.”

Martine vindt Dennis geen recht van klagen hebben. “Wij komen van Island of Hell, water tot hier. Dan is dit voor ons nog iets beter.”

Dennis maakt de hele groep duidelijk vandaag nog te vertrekken: “Lekker pilsje drinken vanavond.” Dan volgt een grote verrassing voor de groep. John: “Dan kan ik jullie melden, bij deze, dat als hij gaat, ga ik ook.”
John: “Ik ben loyaal aan.. ik ben loyaal aan, eh.. aan Dennis.”
Iwein: “En dan die naam kwijt zijn..”

John: “Ik vind het geen Robinson ruzie te creëren en door de zwakte met elkaar ruzie te maken.”
Iwein: “Een heel gedoe over dat ze dit spel niet Robinson vinden. Dan dacht ik ook: doe dan mee aan de Olympische Spelen of zo. Dit is uiteraard ook Robinson.”
Iwein ziet bijna als enige voordeel in het vertrek.“Als Dennis en John opstapten, oké, dat zijn er al twee minder, hè, jongens.”

John: “Ieder nadeel heeft z`n voordeel.” Dennis: “Wat is het voordeel nu?”
John doet alsof hij in een grote burger hapt. Dennis: “Cheeseburger!”

Saar: “Ik weet wel dat het mijn schuld niet is, maar ik vind het wel heel a-relaxed. Ik vind dit echt kut.”
“Maar voorlopig is het nog zeker niet mijn tijd om te gaan.”

Sugar en Sebastiaan gaan op zoek naar eten. Sugar: “Als het team hier komt weten we dat hier eten genoeg is. Dat ik hun het vertrouwen in mij terug kan laten zien.” Ze komen terug met een tros bananen.
Sugar: “Sebastiaan zei: Laten we genieten, want we hebben het echt verdiend. En dat is waar.”

Op het andere eiland komt Evi aan om Dennis en John op te halen. Ook zij is verbaasd over hun besluit en gaat in gesprek met de twee. Evi: “Eigenlijk geef je met dit toe: Robinson is te zwaar voor mij, ik kan het niet aan.”
Dennis is het hier niet mee eens: “Wij hadden makkelijk de finale kunnen halen.”
Evi: “Nee dat is niet waar, want je kan het niet aan.”
Dennis: “Joh, wij zijn hartstikke bang en we durven het allemaal niet meer aan. We geven het op omdat we bang zijn dat we niet de finale halen.” John: “We zitten te bibberen.” Dennis: “Wat wil je nou horen?”
Evi: “Ik dacht ten eerste niet dat ik al zo snel zou moeten terugkomen en ten tweede niet dat hier kerels zouden zitten, die perfect, fysiek en mentaal, in staat zijn om deze ultieme uitdaging aan te gaan. Expeditie Robinson is: in situaties terechtkomen die je op voorhand niet kan voorspellen en toch vol te houden.”

Regina: “De gevolgen van het vertrek van Dennis en John zijn dat Saar en ik nu met z`n twee in een team vol Belgen zitten. De kans is groot dat als er een stemming komt ik de eerste ben die eruit ligt. Dus het is bijna een verloren race die ik nu aan het lopen ben. En toch vind ik dat ik die moet gaan lopen.”

De eilanden worden geteisterd door flinke regenbuien. Sugar slaapt niet en voelt zich niet al te best meer. “Als ik aan het wandelen ben ga ik zo: links, rechts, links, rechts. Precies of ik zat ben. Ik moet oppassen, anders val ik gewoon op de grond of op de rotsen. En dan is het gedaan met mijn leven. Ik wil dat niet meemaken.”
Uiteindelijk komt de dokter om Sugar te onderzoeken. Hij blijkt enorme kiespijn te hebben en moet voor verder onderzoek mee naar het ziekenhuis.
Sebastiaan, nu alleen, verlangt naar het samensmeltingfeest en om weer mensen om hem heen te hebben.

Iwein voelt zich mentaal en fysiek nog helemaal goed. “Ik zal zeker niet opgeven en ik ga zeker niet opgeven vóór Regina en Saar.”
Hij voelt zich verbonden met de andere Vlamingen. “Ik voel wel dat wij een soort van front zijn en dat we dat ook een beetje nodig achten.”

Martine: “Ik hoorde de Nederlandse meisjes wel echt klagen over de harde plank.” Iwein: “Dan moeten we die misschien harder maken, die plank. Met spijkers of zo. Moeten we dat niet beginnen doen? Dingen ontvreemden ook, onderbroeken en zo.”
Martine: “Wil je door het leven gaan als Iwein Segers, de onderbroekendief?” Iwein: “Dat maakt echt niet uit, ik wil gewoon naar die fucking samensmelting met jullie, en de rest interesseert mij niet.”

Iwein ziet het als toevallig dat de Vlamingen tegenover de Nederlanders staan. Martine: “Wij hadden dat totaal niet. Ze hebben nu zoiets: we zijn nog maar met twee.” Zsofi ziet de twee Hollandse dames niet snel opgeven.
Iwein: “Er zal iets moeten gebeuren.” Hij stelt een eilandraad voor. “Eén: Dan zijn we bezig, twee: lachen en drie: dan weten we hoe het zit.”

Iwein en Antony vragen zich af wie er eerder zal knakken?
Antony: “De grote of de kleine?” Iwein: “De grote.” Iwein: “En iemand vermoorden, is dat een plan?”
Antony: “Dat is de Battle Royale techniek.”

Gelukkig voor Sugar mag hij, na wat antibiotica, terug in de Expeditie.
Sugar: “Ik moest snel weer naar m`n eiland. Snel, snel.”
Sebastiaan: “Toen konden we weer lekker gaan kletsen in drievoud: ‘Wat zeg je? Oh ja. Wat?’ ”
Sebastiaan: “De anderen zijn er nog steeds niet?” Sugar: “Wablief?”

Regina maakt zich zorgen over de verslechterde verhouding met de Belgen. “Dat betekent dat wat we hebben opgebouwd, betekent niet zoveel.”
Saar: “Ik hoop dat de Belgen mij nog zo leuk vinden en mij er graag bij willen houden. Maar goed, dat zien we dan wel weer, eerst even dit overleven.”

Dan komt er een brief met belangrijk nieuws: wie de gouden immuniteitsmunt heeft, mag deze inzetten en zo een plekje in de samensmelting bemachtigen.

“Dames en heren..” Iwein staat op. “..ik heb de munt niet. Maar iemand hier wel.”

Volgende week zien we hoe Sebastiaan en Sugar de feesttafel dekken om de samensmelting te vieren. Maar wie mogen er aanschuiven?