Quotes aflevering 8

De samensmelting staat voor de deur. Er moet nog één duel uitgevochten worden, tussen Fajah en Tess:
Tess: “Ik weet dat ze heel goed is, maar ik ga het haar zeker niet cadeau geven.”
Fajah: “Ik sta op dat platform en de zenuwen gieren door m’n lijf. En dan uitgerekend tegen Tess…”
Tess: “Het eerste wat ik denk is … time management. Fajah weet hoe laag die emmer moet zijn om heen en weer te lopen.”
Fajah: “Het gaat dus om time management zegt ze … ik houd dus m’n mond. Ik ga echt niets meer tegen haar zeggen wat alle informatie is gewoon veelte veel.”

Terwijl de dames zich klaarmaken voor de proef, vinden de het rode team een brief op het strand: “Pak jullie spullen en neem afscheid van jullie kamp.” Ze voelen dat de samensmelting voor de deur staat, maar Joke is nog voorzichtig:
Joke: “Die brief zegt maar weinig. Je weet dat je weg moet gaan, maar ben je dan vanzelfsprekend bij de samensmelting? Dat is allemaal nog één groot vraagteken.”
Het bericht heeft ondertussen ook de Mangrove bereikt. Daar zijn ze een stuk zekerder van hun zaak, dit is de samensmelting. Het gele team is wel klaar met al dat water.
Matthias: “Ik vraag me af hoe sterk ik emotioneel verbonden ben met de Mangrove.”
Peggy: “Ik zwaai gewoon een keer … de mazzel!”
Fatima: “Als ik het zou moeten boeken, zou ik een midweekje doen, echt niet langer.”
Peggy: “Een kort weekend.”
Matthias: “Of een middag. Gewoon twee uur en dan weg.”

Verderop is inmiddels de proef van start gegaan. Fajah pakt al snel een voorsprong. Maar het gaat niet gemakkelijk.
Fajah: “De balk is een hel. Hij wiebelt aan alle kanten. Ik denk dat het echt te maken heeft met de zenuwen.”
Tess: “Die balk viel me wel mee. Ik ging als een aap naar de overkant […] Ik weet dat Fajah een voorsprong heeft. Maar ik mag niet opgeven. Doorgaan, doorgaan!”
Net op dat moment laat Tess haar emmer vallen, waardoor Fajah weer uitloopt. Ze moet nog één stokje. Maar dan krijgt Fajah het lastig, ze krijg haar emmer amper nog gevuld.
Fajah: “Ik besluit nog een emmer te doen […] maar hij vult zich niet, waardoor hij achter me nog sneller omhoog gaat. En op een gegeven moment kijk ik naar haar emmer en die raakt bijna de groot. Toen dacht ik: Nee hè, ik ga dit niet verliezen! ”
Langzaam maar zeker loopt Tess in.
Tess: “Ik zie dat Fajah ook moeite heeft met die emmer, door de stress denk ik. Ik ren gewoon als een gek naar de overkant, die emmer laat ik gewoon.”
Als Tess onderweg is met haar 4e stokje, heeft Fajah eindelijk een volle emmer te pakken. Zo kan ze ‘rustig’ haar 5e stokje ophalen. Fajah wint weer!
Evi: “You’re back in the game!”
Fajah: “Oke.”
Evi: “Oke? Is dat alles wat eraf kan?!”
Maar uiteraard is Fajah dolgelukkig. Ze neemt afscheid van haar maatje. En ze realiseert zich dat ze een bijzondere prestatie heeft geleverd. Als eerste weggestemd worden en toch de samensmelting halen!

Voordat het rode kamp het eiland verlaat, wordt nog even het andere kamp besproken. Met name de pokerbroertjes worden hoog ingeschaald.
Paul: “Ze zullen altijd samen stemmen, snap je? Ze stemmen altijd hetzelfde.”
Gene: “Als ik kijk naar hoe ze het tactisch met Lodewijk gespeeld hebben, zal mijn volgende zet zijn om de broertjes uit elkaar te halen.”
Dat beseffen ze echter in de Mangrove maar al te goed. Onderweg naar wat komen gaat, wordt een nieuw plan voorbereid, mocht er een stemming komen.
Christophe: “Ik zou voor Gene gaan, omdat hij zich toch ongenaakbaar voelt.”
Peggy: “Jullie worden als sterker gezien, omdat jullie met z’n drieën zijn. Ze gaan jullie proberen op te breken.”
Fatima: “De vraag is voor wie ze gaan. Wie van de drie.”

Het rode team heeft zich op de eilandraad gemeld en niet veel later volgt het gele kamp zich bij hen. Negen kandidaten wachten op wat Evi en Dennis hen te vertellen hebben
Evi: “Expeditieleden.  Ik weet dat elk jaar het halen van de samensmelting een soort van heilig moment is. Een doel op zich. […] Maar jullie weten ook dat er ook wel een addertje onder het gras kan zitten. Dat er dus bijvoorbeeld op het laatste nippertje dan toch iemand naar huis moet.”
Dennis: “En dit jaar … is dat niet zo.”
Een vreugde explosie klinkt.
Min-Hee: “Ik kon wel in mijn broek plassen van blijdschap. Ik had niets meer onder controle.”
Paul: “Het was ineens ontspannen. Het was alsof het spel op pauze werd gezet.”
Dennis: “En namens mijzelf … jullie hebben het nu officieel langer volgehouden dan ik!”

Dan is het tijd om het laatste expeditielid te verwelkomen die de samensmelting heeft gehaald … Fajah! Ze wordt door iedereen uitgebreid gefeliciteerd.
Ruud: “Als eerste lag ze eruit, en ze zit in de samensmelting. Ik denk dat dat bijna net zo eervol is als de titel Robinson 2012.”

Voordat de expeditieleden zich op het traditionele feestmaal mogen storten, is er toch nog een verrassende wending. De kandidaten moeten stemmen. Ze mogen een stem uitbrengen op een kandidaat van wie zijn vinden dat hij/zij mee mag doen aan de immuniteitsproef. Elke kandidaat die minstens één stem krijgt doet mee.
Christophe: “Dus ik denk heel gemakkelijk. Ik stem op Matthias, Matthias stemt op mij. Peggy stemt op Fatima en Fatima stemt op Peggy. En ze zijn allemaal safe.”
Maar tijd voor overleg is er niet, er moet direct gestemd worden. Na de stemming blijkt dat Fajah als terugkerend expeditielid al een plekje in de immuniteitsproef heeft gekregen. Dan worden de stemmen uit gehaald. Min Hee (door Joke), Ruud (door Fajah), Fatima (door Peggy), Fatima (door Matthias), Matthias (door Christophe), Matthias (door Fatima), Joke (door Gene), Fajah (door Min Hee) Fajah (door Ruud) en Fajah aka Beyonce (door Paul).
Paul: “Ik weet niet hoe je het spelt.”

De uitslag verbaast Christophe nogal: “En twee keer Matthias. Ik kijk naar Matthias en denk … echt waar? Dankejwel vriend! Ik weet dat hij dat niet met opzet doet, maar denk gewoon een beetje na.” Naast Christophe, mogen ook Paul, Gene en Peggy niet meedoen aan de immuniteitsproef. Maar geen tijd voor treurnis … het is etenstijd!
Paul: “Het is fijn dat je voor één avond het spel niet hoeft te spelen. Je eet, je viert en maakt plezier. Je feliciteert elkaar en de volgende dag weer aan de bak.”
De kandidaten gaan op weg naar het samensmeltingsdiner. Maar wat zij niet weten is dat degenen die geen stem ontvangen hebben nog die avond een huiveringwekkende proef te wachten staat. De nachtmerrie der proeven, ofwel … de slaaproef.

Nietsvermoedend begin de kandidaten te eten … nou ja, schranzen is wellicht een beter woord.
Ruud: “Wij stortten ons direct op dat eten. En vanaf dat moment is het snel gegaan.”
Fatima: “This is heaven!”
Min Hee: “Alle remmen gingen los op dat moment.”
Paul: “Ik weet niet wat ik moet doen. Wat moet ik als eerste nemen? […] We zijn net monsters.”
De magen van de kandidaten blijken niet allemaal meer het vele eten aan te kunnen. Met name Fajah heeft moeite al het eten binnen te houden. Maar zodra de misselijkheid voorbij is, schuift ze toch weer een nieuwe hamburger naar binnen. Ook Christophe heeft het niet gemakkelijk.
Christophe: “Als je je zo aan het volstoppen bent, geeft je lichaam wel bepaalde signalen af van, stop, doe dit niet. Je voelt dat je niet meer kan. Maar je wil toch verder gaan. Want je wilt er achteraf geen spijt van krijgen.”

De kandidaten genieten van de gezellige avond.
Paul: “Ik ben zo blij dat ik geen positieve stem heb ontvangen. Ik hoef helemaal niets te doen morgen.”
Paul moest eens weten … Terwijl de zon ondergaat leggen de kandidaten zich op enkele hemelbedden die op het strand staat. Ze denken een rustige avond tegemoet te gaan. In zekere zijn is dat fysiek ook zo. Maar mentaal niet voor iedereen. Als het toetje wordt uitgedeeld, komt er een envelop tevoorschijn. Joke maakt deze open en leest het verdikt voor.
Christophe: “Ik  hoorde het al ik Keulen donderen. Ik dacht … dit is niet goed.”
De sfeer slaat direct op in mineur. Niemand had dit verwacht of gehoopt. Met name Matthias heeft het zwaar. Hij vreest zijn broer kwijt te raken en geeft zichzelf de schuld.
Christophe: “Op dat moment voel je je echt een poppetje. Je wordt zonder parachute het vliegtuig uitgegooid. Dat is echt een vrije lange val.”
Matthias: “Dit is het eerste moment dat een eliminatie van één van ons heel dichtbij is.”

Het 4-tal arriveert op de eilandraad en ziet de hangmatten al hangen. Peggy, Paul, Gene en Christophe nemen elk in een plaats. In een hand moeten ze een blokje vasthouden. De kandidaat die als eerste in slaap valt en het blokje laat vallen, verliest de proef en krijgt twee zwarte stemmen tegen op de eerstvolgende eilandraad.
Paul: “Erg gemeen dat je vier vermoede mensen in zoiets comfortabels te leggen.”
Peggy: “Als ik ergens goed in ben is het niet in slaap vallen. En tegelijkertijd denk ik … wacht eens even, dit spel zou nog wel eens héél lang kunnen duren.”
Christophe: “Dit  spel is vrij sadistisch. Je hebt 14 dagen niet geslapen, je bent uitgeput, je hebt eindelijk gegeten waardoor je in een verteringsproces komt. En dan krijg je ineens een aangename slaapplek waar je niet mag slapen.”
De proef begint. In zijn hoofd denkt Christophe nog altijd aan zijn broer die hem geen positieve stem gaf. “Allemaal jouw schuld. Had toch gewoon mijn naam opgeschreven. Jij zou hier moeten zitten. Ik voel me echt genaaid.”

De tijd tikt weg. De kandidaten geven geen krimp.
Paul: “Ik weet dat ik in mijn hoofd kan wonen. Ik dacht dat ik het beste stil kon zijn en allemaal plannetjes kon uitdokteren.”
Gene: “Ik denk aan mijn vrouw en mijn kinderen. Leuke dingen van thuis. Aan alles wat me maar wakker kan houden. ”
Dan is het tijd om de ogen te sluiten. De moeilijkheidsgraad wordt duidelijk opgeschroefd.
Paul: “Dat is een stuk moeilijker, wat je hebt snel de nijging je te ontspannen.”
Christophe: “Bij het geringste verlies van concentratie heb je prijs.”
Gene: “Ik voel hoe langer hoe meer ik de neiging heb om me te laten gaan. En dat is gevaarlijk.”
Net als het spel een oneindigheid lijkt te gaan duren, klinkt er een plons. Iemand is even weggedoezeld. En het is … Paul.
Paul: “En ik hoorde het geluid dat ik niet wilde horen … “
Paul neemt het verlies sportief op. De rest ziet er de voordelen wel van in.
Peggy: “Als iemand die twee zwarte stemmen kan hanteren is het Paul wel.”
Paul heeft immers nog munten. Maar moet hij die wel inzetten?

In de vooruitblik van de week erop zien we de kandidaten zwoegen bij een zware individuele proef. Wie wint er? En wordt er een nieuw complot gesmeed om er een sterke kandidaat uit te stemmen? We zullen zien.