Frans z'n verslag van Expeditie Robinson

Expeditie Robinson 2007, wat was het?
Veel, drukte, massaal, 100, afzien, honger, pijn, gebroken, op.
Kort gezegd de eerste woorden die in me op komen na 42 dagen ER 2007. Ja, 42 want ik zat de rit niet uit. Maar het begon allemaal op Schiphol met 98 medestrijders. Dat was de eerste grote verrassing voor me. Een nieuw concept deze ronde en dus wat er ooit was geweest in ER dat was vanaf toen vergeten.

Maar goed vol goede moed werden we gedropt op  een eiland waar de 100e man (Kenny) al stond te wachten op ons. En dan maar het beste ervan zien te maken, groepjes werden gevormd en warempel de eerste afvallers waren al snel bekend. Ondanks de nodige conflicten kwam er langzaam aan een beetje orde in de toch ook wel gezellige chaos van de eerste dagen. En omdat er door de natuurlijke selectie van vrijwillige afvallers steeds weer werd voldaan aan de afvalquota van de regie hoefde er nog niemand weg, totdat we over gingen naar twee groepen Rood en Blauw. Stress volop want zit je er bij om de expeditie te mogen voortzetten? YES, gelukkig kreeg ik van Ingeborg een rode bandana en was (voorlopig) mijn deelname nog verzekerd. Eerst nog wel ff verkassen naar een ander deel van het eiland, maar dat was voor team rood alleen maar een verbetering. Ons Moeke Ingeborg hield ons goed bij elkaar en er werd in No time een kleine maar hechte gemeenschap gesmeed. Maar dan toch moet er ook gestreden worden want er was nog steeds een bevolkingsoverschot en dat eindigde in de touwtrek wedstrijd waarin het gehele Blauwe team moest vertrekken.
Pats, bevolking gehalveerd! Thanks regie voor deze toch ook in mijn ogen zware stap.
En dan kwam er voor ons het moment om de laatste 10 te gaan kiezen. Via allerlei proeven door ons zelf bedacht vaak, kwamen er snel de eerste nieuwe team leden uit en een eilandraad en stemronde waren de laatste 10 bekend. Helaas pindakaas voor mij, ik mocht naar huis.

Toch wel mijn teleurstelling verbergend op de boot naar Mersing, en ik zag me zelf alweer naar huis vliegen. Maar ER zal ER niet zijn als er geen addertje onder het gras zou zitten, en ook dit keer was er een doorstartmogelijkheid. En die nam ik met beide handen samen met Nelleke aan, me zelf niet realiserend wat me echt te wachten stond.
Gual (living hell)
En dan kom ik bij de laatste 5 woorden waar ik mee begon. Het was ongelofelijk zwaar op Gual en nadat ik net niet de eliminatieproef won knakte ik voor de eerste keer. Ik zat er helemaal door op dat moment en het liefst had ik toen vertrokken, maar goed dat kon en mocht niet en mede dankzij Saskia die zich al snel op het afvallers eiland bij ons voegde kwam ik er weer bovenop. Langzaam aan merk je dat je bezig bent met het opteren van je lichaamsreserves en ook de diverse strubbelingen op Gual matten je af. Begrijp me goed het was niet altijd kommer en kwel, we hebben ook veel gelachen met elkaar. Ik werd langzaam aan steeds zwakker en mijn humeur daalde naar een ongekend dieptepunt. God wat zullen sommige van mijn mede eilanders me van tijd tot tijd vervloekt hebben.
Gual werd drukker en drukker en het voedsel werd schaarser, de zoektochten en vangsten leverden steeds minder op en langzaam aan zat ik lichamelijk en geestelijk op een glijbaan en ging ik steeds harder bergafwaarts. En nadat de regie ons verblijde met de boodschap die Mieke kwam brengen brak ik definitief. Ik was op en gebroken, pijn in mijn darmen geen lichaamskracht meer en geestelijk helemaal leeg. Weg mocht ik niet en ik zag geen andere uitweg als dan me te laten diskwalificeren.
Ik kan alleen maar zeggen dat ondanks dat de koelbox van de cameraploeg nokkie nokkie vol zat met lekker eten, ik genoeg had aan een sinasappel, een pakje jus d’orange en wat crackers. Want ja dat heb ik gedaan, het eten van de productie gejat. Maar heerlijk dat het was en heerlijk ook dat ik eindelijk weg mocht. Helaas heb ik daarbij de (overbodige) dreigende kapriolen moeten uithalen, waar zeker niet trots op ben, maar op dat moment zag ik dat nog als enige uitweg.

En dus eindigde mijn expeditie op dag 42 van het grote avontuur en kon ik weer teug naar de bewoonde wereld, in dit geval het hersteleiland Rawa waar ik bij kon komen van alle ontberingen en weer wennen aan de grote boze wereld.
Ondanks alles wat ik heb meegemaakt, alle tegenslagen en ontberingen zie ik terug op een mooie expeditie en mocht ik ooit de kans krijgen zoiets weer te doen zal ik zeker weer gaan. Oja, ik ben gelukkig helemaal  weer hersteld van alles en mag weer alleen over straat, en ook hoef ik niet langer een papieren zak op mijn kop en mogen de mensen me weer herkennen.

Frans

[ 26 reacties ] [ Plaats reactie ]