Media

Prinsesje in Maleisië

Kuala Lumpur, de hoofdstad van Maleisië. Het is ochtend en we, de VARA, Telegraaf, GPD, Televizier, SBS Broadcasting en Viva, zijn net het vliegtuig uitgerold. Niets pijnlijke rug en stijve knieën, want we zaten business class!
In het vliegtuig hebben we het draaiboek drie keer doorgelezen. We zijn hier niet alleen voor 'Expeditie Robinson', maar ook om Maleisië te bekijken. Zo zitten we een volle dag in de hoofdstad, waar we een stadstour krijgen. Dat moet uitgebuit worden. Bijna iedere stad heeft wel een winkel centrum waar fijn geshopt kan worden. En natuurlijk pikken we ook gretig een stukje cultuur mee.
Het hotel waar we overnachten, is prachtig. Hoge plafonds met kroonluchters, zwembad op de tiende verdieping, reusachtige kamers mèt airco. Even waan ik me een prinsesje in het verkeerde sprookje. We waren hier toch voor mensen die zeven weken lang zonder eten op een bloedheet eiland hebben gezeten? Moeten we dan niet eeen beetje inlevingsvermogen kweken?

's Middags trekken we de stad in. Voor het equivalent van de Kalverstraat moet je hier niet zijn, alles zit weggestopt in grote warenhuizen. Wat meteen opvalt, is dat Kuala Lumpur voor een wereldstad bijzonder schoon is. Het gras is keurig gemaaid, de boompjes zijn allemaal gesnoeid en de straten glimmen nog nèt niet. Geduldig leidt onze gids ons van toeristenspot naar toeristenspot. We zien de staatsmoskee, de mesjid Negara, die het meest weg heeft van een ingeklapte paraplu. We rijden langs het paleis van de sultan, dat gesloten is. En we eindigen op de centrale markt, waar je twintig horloges kunt kopen voor twee euro.

De gids vertelt dat Maleisië drie bevolkingsgroepen kent: Maleisiërs, Chinezen en Indiërs, en daardoor ook drie religies, want geïntegreerd zijn ze geen van allen. Tot botsingen is het tot nog toe niet gekomen.
Gelukkig maar. De volgende dag vliegen we naar het landsdeel Johor, om van daaruit naar de eilanden te gaan waar 'Expeditie Robinson' wordt opgenomen?..

Wie wordt de nieuwe Robinson ??

Overleven op een onbewoond eiland.
Zonder eten, maar met een groep onbekende mensen en dag en nacht een cameraploeg om je heen. Hoe is dat nou ?
Viva journaliste Anna Schrofer vloog naar Maleisië en nam een kijkje op het Robinson-eiland.

Als volleerde Robinsons banen wij ons een weg door het heuphoge gras.
De brandende zon? Merken we niets van. Beestjes in onze nek? Achteloos wuiven we ze weg. Honger? Kennen we niet. We gaan ons volgend jaar ook opgeven voor ?Expeditie Robinson?, jubelen we. Maar lang duurt dat niet? Een scherpe tak in mijn voet brengt me terug naar de realiteit. Au! Au! Help!

Voor de meeste mensen is 'Expeditie Robinson' geen onbekend tv-programma meer. Zestien kandidaten worden op een onbewoond eiland gezet en moeten ? net als Robinson Crusoë ? zien te overleven door zelf eten te zoeken en hutten te bouwen. Ondertussen moeten ze ook elkáár overleven, want de psychologische oorlogsvoering is niet van de lucht. De kandidaten ' acht Belgen en acht Nederlanders, evenveel mannen als vrouwen' worden verdeeld in twee groepen, op twee eilanden: kamp Noord en kamp Zuid.
Om de paar dagen strijden beide kampen tijdens de zogenoemde proeven tegen elkaar. Er staat veel op het spel: het verliezende kamp zal iemand uit de groep naar huis moeten stemmen tijdens de eilandraad.

Halverwege de expeditie, als er per kamp nog vier mensen over zijn, verhuizen die overgebleven surviviors met elkaar naar een nieuw eiland. Dit is de samensmelting. Vanaf dat moment is het ieder voor zich?. Ook nu strijden de kandidaten tijdens de proeven tegen elkaar en wordt er steeds iemand weggestemd. De afvallers blijven hun lotgenoten wel vanaf een naburig eiland volgen. Zij hebben namelijk ' tijdens de laatste eilandraad ' het beslissende oordeel over wie van de twee overgebleven finalisten de titel van enige èchte Robinson (en niet geheel onbelangrijk: vijftigduizend euro!) verdient.
Het programma is een hit, de hoeveelheid aanmeldingen word steeds groter. Om het programma nog spannender te maken, werden de deelnemers vorig jaar opgedeeld in een vrouwen- en een mannenkamp.
Wie dacht dat vrouwen netter waren, had het mis, want juist zij maakten er een zooitje van. Er werd geen hut gebouwd, geen eten gezocht en er ontstonden geen vriendschappen. Dit jaar besloten de producenten nóg een stapje verder te gaan. Het vrouweneiland krijgt een mannelijke leider, het manneneiland een vrouw aan het hoofd. Voer voor een heleboel heibel dus.


Achter de schermen

Met een speedboot worden we van het vaste land naar het productie-eiland gebracht. In een ressort bestaande uit houten huisjes wonen twee maanden lang alle cameramensen, verslaggevers, timmermannen en presentatoren die meewerken aan het programma. Verder vindt op dit eiland naast enkele proeven ook de eiland-raad plaats. Wie dacht dat de crew die twee maanden ligt te genieten in de zon komt bedrogen uit. Het is keihard werken, wordt ons verzekerd.

In een grote hut ontmoeten we presentator Ernst-Paul Hasselbach en productieleider Philip de Geyndt. We zijn benieuwd hoe je wordt uitgekozen voor het programma. Er zijn immers duizenden inzendingen, waarvan er maar 16 overblijven.

Hoe selecteren jullie de kandidaten?

"We kiezen mensen voornamelijk op openheid. Ze moeten niet dichtklappen voor de camera", vertelt Ernst-Paul. "We krijgen stapels brieven binnen waarvan sommige ontzettend origineel zijn. Toch wil dat niet zeggen dat je er ook meteen doorkomt. Zo had een jongen een hele biechtstoel in elkaar geknutseld, maar zijn brief viel tegen, daardoor hebben we hem niet gekozen. Soms is juist een simpel A-4tje genoeg om ons over de streep te trekken.

Sommigen zullen ook wel willen vluchten voor problemen thuis?

"Ja, we krijgen genoeg mensen die bijvoorbeeld midden in een rouwproces zitten, die moet je tegen zichzelf in bescherming nemen. Ook mensen die net hun relatie hebben beëindigd of die te graag in de spotlights staan, laten we niet mee gaan."

Op de eilanden is er nauwelijks eten en er zullen vast wel eens mensen ziek worden. Hoe vergaan jullie daarin?

"Elk eiland is weer anders. Op sommige eilanden is voldoende voedsel, op andere is er nauwelijks iets te vinden. Dat doen we niet expres. Op het productie-eiland is een arts aanwezig, Hij houdt alles nauwlettend in de gaten. Sommige dingen horen er nou eenmaal bij, zoals flauwvallen. Slimme kandidaten gebruiken de dokter en laten hem 3 keer per dag komen. Blijkt dat ze helemaal niet ziek zijn, maar zin hebben in een praatje".

En hoe zit het met enge beesten?

"Op de eilanden komen bijna geen giftige dieren voor. Er zitten wat varanen die giftig speeksel hebben, maar die zijn zo schuw, die krijg je nauwelijks te zien. Verder zitten er giftige zeeslangen, maar ook die vormen geen bedreiging, omdat ze niet agressief zijn."

Viva op avontuur

Het gaat eindelijk gebeuren: we gaan de volgende dag naar het vrouweneiland. Het is alweer een aantal weken onbewoond, na de samensmelting is gekozen voor een ander eiland. Toch kan ik niet wachten om voet aan wal te zetten. Daar hebben ze echt gezeten! Met een speedboot worden we over een misselijkmakende ruwe zee vervoerd. Ondertussen passeren we andere eilandjes. Op een gegeven moment zelfs het eiland waarop de finalisten zich bevinden. In de verte zien we rookpluimen en als we heel goed kijken de silhouetten van mensen.
Wat zouden ze aan het doen zijn?
Op het eiland is niets meer te zien van de mensen die daar hebben geleefd. De hut van de leider is verdwenen en ook de watertank staat er niet meer. We besluiten een stukje over het eiland te lopen al snel stuiten we op ondoordringbaar gras, waar we laten ons niet zo maar uit het veld slaan!
Op mijn slippertjes baan ik me een weg. Leuk, tot ik op een scherpe tak trap dus?. Misschien toch maar even wat rustiger aan doen.

Op dag vier mogen we bij de allerlaatste eilandraad zijn. Inmiddels is het duidelijk welke deelnemers naar de finale gaan en mogen de overgebleven eilandbewoners hun stem uitbrengen.
Spannend! En de geheimzinnigheid spat er vanaf. Overal branden fakkels en in de verte staat de groep. Klaar om de wiebeltrap te beklimmen.
We mogen niet met onze neus bovenop de eilandraad staan. Maar via kleine televisies kunnen we alles van minuut tot minuut volgen. Het is best een raar idee dat de opnamen op nog geen 4 meter van ons vandaan zijn. De beeldschermen creëren op de een of andere manier toch afstand. Muisstil kijken we toe, want de microfoons vangen het kleinste geluid op. Ondertussen worden we opgevreten door agressieve muggen. Steken ze nou gemener dan thuis? Na de laatste take is het gedaan. Uiteindelijk zal er nog een studio-opname zijn, maar die is pas over een aantal maanden, in België.
Het is half drie 's nachts en dodelijk vermoeid stappen we in het bootje om aan de nachtelijke terugtocht te beginnen.

We gaan weer naar huis. Terwijl we 's morgens op de boot wachten, nemen we afscheid van het droomeiland waar we de afgelopen dagen verbleven. Met het helderwitte zand tussen onze tenen besluiten we zeker nog een keertje terug te komen.
Als toerist, of als kandidaat???..

<< terug naar "Media"