Media

Artikel 1 televizier
Televisiebeelden zeggen veel, maar niet alles. Ze vertellen niets over de klamme hitte, de complexe organisatie en de mensen die twee maanden lang keihard werken om
Expeditie Robinson mogelijk te maken. Een verslag uit Maleisië.


Wat je niet op telvisie ziet

Op televisie lijken de Robinson-eilanden zo uit een exotische vakantiefolder te zijn weggeplukt. De blauwe zee en ivoorwitte stranden vormen een paradijsje, waar palmen lekker beschutting bieden tegen de constant schijnende zon.
Als je voet zet op Pantai (het vrouweneiland) besef je dat de kandidaten allerminst een relaxte strandvakantie hebben. De natuur is adembenemend, maar dat geldt ook voor de klamme, warme deken van vocht en zon, die de energie uit je lichaam zuigt. Bij het verlaten van het bountystrand, begint een taai stuk middelhoge begroeiing die overgaat in een dichtbegroeide jungle. Hier moeten de deelnemers zich dagelijks doorheen ploegen, op zoek naar varens, slakken, kokosnoten en rode vruchten. Wat je ook niet op televisie ziet, is de vervuiling. De kuststrook van Pantai is bezaaid met flessen en boeien en her en der ligt een eenzame sandaal. Zelfs een vol pak melk heeft zich door de wirwar van mangrovetakken heen weten te wurmen.
Hoewel het er onsmakelijk uitziet, kan een uitgehongerde deelnemer daar heel anders over denken. Daarom is er de ijzeren regel dat je niets eet en gebruikt wat op het eiland is aangespoeld. "Dat is gewoon bloedlink", legt presentator
Ernst-Paul Hasselbach uit. "Een paar jaar geleden spoelde er een dode vis aan en een van de hongerige kandidaten dacht aan de stand van de ogen te kunnen zien dat ie nog wel eetbaar was. Als je écht honger hebt verschuiven je grenzen."

Maagproblemen
Het thema gezondheid is een gevoelige snaar. De kandidaten gaan mentaal en fysiek tot het uiterste en dat betekent veel lichamelijk ongemak, zoals maagproblemen, ontstekingen en soms flauwvallen. In vorige seizoenen moest een aantal deelnemers de strijd staken, omdat het medisch niet langer verantwoord was om door te gaan. "We kunnen het ons niet permitteren dat een kandidaat blijvend letsel overhoudt. Dan ben je je programma kwijt", aldus Ernst-Paul. Om de risico's te beperken, wordt iedereen vooraf uitgebreid medisch onderzocht. Daarnaast is tijdens de opnamen een medisch team aanwezig, bestaande uit een tropenarts en verpleegsters. En de kandidaten blijven nooit onbewaakt achter: dag en nacht is er iemand op de eilanden aanwezig die in contact staat met de productie. In geval van nood zijn de deelnemers per helikopter binnen een halfuur in het ziekenhuis in Yahor Bahur, een stad op het vasteland. Het is een zeer strakke organisatie dus, die mogelijk is door een goede internationale samenwerking. Op de Maleisische archipel worden tegelijkertijd met de Nederlandse/Belgische productie ook een Zweedse (het land waar het ooit begon) en Noorse Robinson opgenomen. Ze maken allemaal gebruik van dezelfde faciliteiten zoals de eilandraad en de proeven. Deze starten en eindigen allemaal op dezelfde dag. In totaal werken er zo?n 160 mensen aan de drie programma's en zolang het programma draait leven ze ook op het productie-eiland. Je moet bereid zijn hard te werken. Je staat 's ochtends om vijf of zes uur op en bent meestal tegen negen uur 's avonds weer terug. Als de productieteams na twee maanden hun spullen hebben gepakt, staan de Griekse en Finse collega's klaar voor hún Robinson-avontuur. De meeste productiemedewerkers delen op het eiland een hut met daarin een bed, een ijskast, airco en warm water. Ernst-Paul heeft de luxe van zijn eigen cabin. "Je wordt twee maanden losgerukt uit je privé-leven. Gelukkig is mijn vriendin een maand langsgekomen, dat maakt het meer een thuis."




Met de billen bloot
Het is al weer de vierde keer dat Ernst-Paul op het eiland zit. Is het nog steeds een avontuur? "Het is onvermijdelijk dat een deel van de jongensdroom verdwijnt. De meeste situaties heb ik al een keer meegemaakt. Je trekt je daarom wat vaker terug in je hut met een film of een boek. Heel veel boeken?" Toch is de passie voor Robinson nog niet verdwenen. "Ik ben bevoorrecht dit te mogen doen. Ik voel me thuis in de tropen, want ik heb er mijn halve leven gewoond. De temperatuur, de mensen en de manier van leven passen mij me. En omdat je daar zó lang zit, krijg je echt hele hechte banden met je collega?s. De crewleden zijn een apart slag mensen, ze verrijken mijn kijk op het leven." Maar ook het programma zelf maakt hem nog steeds enthousiast. "Wat ik zo mooi vind aan Robinson is dat je positie in de maatschappij helemaal niets zegt als je op jezelf wordt teruggeworpen. Een bouwvakker is er écht gelijk aan een directeur. Een dergelijke nuchterheid is goed om in het dagelijks leven te hebben. Om niet naast je schoenen te gaan lopen als bekende Nederlander in de supermarkt te ontdekken dat je 99 procent van wat er staat niet nodig hebt. Ik vind het goed om bij de kandidaten te zien dat het besef snel komt dat het alleen gaat om de basis: eten en sociaal contact. Je kan je moeilijk anders voordoen dan je bent en je redt het alleen als je met je billen bloot gaat. Al die mensen die aan Robinson hebben meegedaan, zullen denk ik niet meer vertrouwen op hun eerste, oppervlakkige indruk. Dat lijkt mij winst."


_______________________________________________________________________________

artikel 2 televizier
Karin Lindenhovius (28) won de eerste en Derek Blok (42) de derde Expeditie Robinson. Wat hebben zij tijdens en na hun survivalavontuur meegemaakt?

Winnaars Karin en Derek blikken terug

Karin: ?Ik vond de thuiskomst heel moeilijk. Mijn vrienden kwamen me met de bus ophalen en hadden er echt een feestje van gemaakt. Iedereen wilde aandacht van me, maar ik trok het helmaal niet. Daar schrok ik van. Ik was wel vaker weggeweest en dan wilde ik daarna alleen maar leuke dingen doen met vrienden. Maar nu wilde ik juist met rust worden gelaten.?

Derek: ?Expeditie Robinson is ook iets heel anders dan een lange reis. Het is veel intensiever. Toen ik thuiskwam, begon ik in mijn woonkamer spontaan te janken. Wel vijf minuten lang en ik wist niet waarom. De eerste drie dagen ben ik ook voornamelijk thuis gebleven. Mijn familie had ik vanwege de drukte nog niet gezien. Mijn zusje was twee dagen later jarig en daar zou ik iedereen weer zien. Die verjaardag had geen dag eerder moeten zijn, dan was ik ingestort. De dag daarna ging ik naar de disco in Antwerpen met Olivier en Kristina (zijn maatjes op het eiland red.). Toen we binnenkwamen, waren er duizenden mensen aan het feesten. Ik dacht: ik flip hier. Na drie keer slikken, heb ik me vervolgens in het feestgedruis gestort. Daarna was mijn angst voor drukte pas echt weer voorbij.?

Karin: ?Ik was na drie dagen gewend aan Nederland, maar bij mij speelde er iets anders. Drie weken na thuiskomst zou ik gaan studeren en moest ik weer in een nieuw leven stappen en weer andere mensen ontmoeten. Ik flipte toen zowat bij de gedachte dat ik opnieuw, en zo snel al, in zo?n benauwde omgeving moest leven. Daarom besloot ik niet op de campus van de universiteit te gaan wonen. Na één week studeren, ontdekte ik echter dat het best leuk kon zijn. Waar was ik toch bang voor? Toen heb ik me alsnog op het studentenleven gestort.?

Confronterende beelden


Derek: ?Ik was een enorme fan van de eerste reeks! Ik had maar één wens: ook meedoen.?

Karin: ?Wat grappig, want ik kon echt niet naar de tweede serie kijken. Het raakte me nog teveel. Jullie serie heb ik wel weer gezien en toen ergerde ik me vooral aan de mensen met wie ik ernaar keek. Sommigen zaten zo te zeiken over de deelnemers. Terwijl je helemaal niet kunt oordelen over de reacties van een hongerlijdende kandidaat, als jij met je biertje, chips en sigaretje op de bank zit. Ik vond het daarom ook nogal confronterend om mezelf terug te zien: je wordt door je omgeving beoordeeld, zelfs afgerekend op je gedrag tijdens Robinson. Mensen denken dan al gauw dat je zo bent. Maar ik ben echt niet zo zwart-wit.?

Derek: ?Het is nogal wat als mensen zo hard over je oordelen na een uurtje televisie. Je moet vrij sterk in je schoenen staan, omdat je heel veel over je heen krijgt.?

Bekende Nederlanders

Derek: ?Het is een leuke, maar vreemde ervaring om verschillende keren per dag te worden herkend. Als je even geen zin hebt, kun je het niet stoppen. Deze bekendheid zou ik niet de rest van mijn leven willen.?

Karin: ?In het begin had ik weinig last van de bekendheid, omdat ik de campus van de universiteit nauwelijks verliet. Maar toen eenmaal bekend werd dat ik had gewonnen, veranderde er iets. Ik werd ineens overal herkend. Drie weken na de finale ging ik bijvoorbeeld naar de sauna en toen voelde ik dat iedereen me aanstaarde. Je weet ook niet meer of mensen je aanstaren omdat er iets op je tand zit of omdat ze je herkennen.?

Derek: ?Of omdat ze je leuk vinden. Als vroeger een kerel maar me keek, wist ik: die vindt me leuk. Nu weet ik het niet meer.?

Karin: ?Omdat het bij mij wat langer geleden is, herkennen mensen me nog wel ergens van, maar ze kunnen me vaak niet meer plaatsen. Laatst kwam ik bekenden tegen die vrienden bij zich hadden. Eén van die meisjes wilde me zoenen, omdat ze dacht me te kennen. Maar ik had haar echt nog nooit gezien. Dat was zo grappig!?

Kwaliteit van leven

Derek: ?Ik nu dat ik ook primitiever kan leven. Luxe is leuk, maar een boterham met kaas is soms ook een traktatie. Dat karige eten vond ik zelfs een hele fijne ervaring. Omdat je zo weinig en puur eet, wordt je lichaam goed gereinigd. Daardoor voel je je heel lekker en helder. De levenskwaliteit was daar uitstekend. Dat mis ik soms wel, vooral als ik weer moeite heb op uit bed te komen!?

Karin: ?Expeditie Robinson heeft me kracht gegeven. Ik ben niet meer voor één gat te vangen; ik heb voor hetere vuren gestaan. Er zijn veel momenten geweest waarop ik had kunnen zeggen: ik stop ermee. Het feit dat je dat niet hebt gedaan, maakt je sterk.?

Derek: ?ik put ook kracht uit het programma. Het is niet alleen lichamelijk afzien, maar ook geestelijk. Ik ben niet afgehaakt en heb niet de makkelijkste weg genomen. Ik heb er alles uitgehaald wat er in zat en heb mezelf daarbij niet tekort gedaan. Dát was mijn overwinning en daar mag ik best trots op zijn. Het prijzengeld is leuk, maar het ging mij vooral om de eeuwige roem.?

Karin: ?Ook als ik er niets voor had gekregen, dan had het niets aan mijn gevoel afgedaan. Ik heb zo?n voldoening uit Robinson gehaald.?

Derek: ?Het is één van de meest intense dingen die ik heb gedaan en ik heb echt wel meegemaakt. Dat ik dit tot een goed einde heb gebracht, maakt alle ontberingen de moeite waard.?

<< terug naar "Media"