Expeditie Robinson 'Strijd der Titanen' - Artikel

Expeditie Robinsonpresentator ErnstPaul Hasselbach had altijd verkondigd dat na vier dagen overleven elke behoefte aan seks verdwijnt. Na de strijd der titanen – momenteel op Talpa – is hij daar echter op teruggekomen. „Gebleken is dat je toch nog wel zin in seks kunt hebben.” Met die uitspraak houdt hij de kijker aan de buis gekluisterd. Maar klopt het wel wat Ernst-Paul beweert? Ryan van Esch, die net als de zestien andere kandidaten voor de tweede keer deelnam: „Mijn libido was nul komma nul.”

De avond voordat Ryan afreist naar Curaçao, ontmoeten we elkaar in Amsterdam, waar we een hapje eten. Eten waarover hij op het afgelegen Filippijnse ’titaneneiland’ alleen maar heeft kunnen dromen. „Elke rijstkorrel raap je op.”
Zeg ’bananen’ en ’oranje zwembroek’ en de doorgewinterde Expeditie Robinson-kijker weet direct wie er wordt bedoeld: Ryan van Esch. De blonde Udenaar die in seizoen IV (2003) gekleed ging in een strakke zwembroek, de beruchte banaantjesdief een bekentenis probeerde af te dwingen én werd afgeschilderd als een arrogante eikel. Gelukkig wordt Ryan in de huidige editie, waaraan zeventien oud-deelnemers meedoen, neergezet zoals hij echt is.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: welk libidoverhaal is nou waar? Ernst-Paul Hasselbach neemt elk jaar zijn vrouw, die tevens de dochter van Paul Witteman is, mee. Dus hij weet het in ieder geval niet uit eigen ervaring…
Ryan lacht: „Ik weet ook niet waar hij het over heeft. In Kamp Zuid heb ik in ieder geval niets gemerkt van een vrijpartij. Net als tijdens mijn eerste deelname was mijn libido na vier dagen nul komma nul. En ik kan je vertellen, dat is een vreemde gewaarwording voor een man. Pas als je eenmaal thuis weer gewone voeding tot je neemt, merk je op een ochtend dat het allemaal gewoon nog werkt. Neem van mij aan, seks wordt totaal onbelangrijk. Je bent voornamelijk bezig met eten zoeken.”
       
Liesbreuk
Terwijl Ryan zich het voorgerechtje goed laat smaken: „De eerste keer dat ik meedeed aan Expeditie, was ik ervan overtuigd dat weinig eten mijn probleem zou gaan worden. Normaliter eet ik 26 sneden brood per dag, anders ga ik shaken. Maar ik weet nu: je lichaam kan met veel minder toe dan je denkt”, aldus Ryan, die zichzelf tijdens de opnamen in zijn vinger hakte, een dubbele liesbreuk opliep, door ratten werd gebeten en zijn neusbeen kneusde.
Vonden de opnamen van de vorige zes seizoenen plaats in Maleisië, dit keer was het een Filippijns eiland. „Dat maakte de uitdaging des te groter. Niemand kende er de natuur, het kon er overdag 47 en ’s nachts 10 graden worden en áls er al iets te eten was, dan waren de apen ons al voor geweest. Voor mijn vertrek heb ik thuis nog wel even gegoogeld, maar ik kon niets concreets vinden over de Filippijnen.”
Gelukkig had hij tijdens een informatiedag goed geluisterd. „Tijdens de laatste meeting werd er gezegd ’je hebt aan wat je aanhebt’ en dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. Ik had een sneldrogende survival broek, survival blouse, T-shirt, sokken en schoenen aan. In mijn zakken propte ik mijn zwembroek, sjaal, opblaasbaar kussentje en veiligheidsspelden. Eenmaal op het eiland aangekomen kregen we een rugzak, maar die bleek voor ons zeventienen! Mensen konden hooguit één bezit per persoon meenemen. Ik heb mijn duikbril ingebracht.”
       
Afgevallen
Ryan lacht: „Er waren mensen bij in spijkerbroek, en met sneakers of cowboylaarzen aan. Zij hadden alles binnen handbereik in hun tas zitten. Klaar om zich ter plekke om te kleden. Maar ze konden slechts één ding uit hun tas meenemen. En ik had echt niets meer gehoord dan de rest, alleen ik heb iets gedaan met de informatie.”
Hoeveel hij precies is afgevallen mag Ryan – die normaal gesproken 93 kilo weegt en een vetpercentage heeft van 12 procent – niet zeggen. Aan het aantal kilo’s zou immers kunnen worden afgelezen hoelang hij in de dertig dagen durende Strijd is gebleven. Maar je hoeft hem niet te kennen om te zien dat hij nog niet heel lang terug is; het bruine kleurtje dat hij opdeed, zit er nog op en zijn wangen zijn een beetje ingevallen.
Ryan wrijft over zijn gezicht: „Als fanatiek sporter, zo kickboks ik al mijn halve leven, ken ik mijn lichaam goed. Na mijn vorige deelname duurde mijn herstel een jaar. Ik was achttien kilo afgevallen maar bleef er acht te licht. Ook had ik concentratie- en inspanningsproblemen. Dit keer hoop ik er met behulp van een diëtist sneller bovenop te komen.”
Of hij nu wél heeft gewonnen – in 2003 viel hij een dag vóór het einde af – mag hij dus niet zeggen. En al zou hij het willen, ook over zijn toekomst kan hij niet veel vertellen. Nog niet zo heel langgeleden was Ryan werkzaam in onder andere de autobranche en woonde hij in een kapitaal pand in het Brabantse Uden. „In oktober 2000 was ik daar samen met mijn vriendin ingetrokken. Mijn hele ziel en zaligheid zat erin. Helaas ging die relatie na negenenhalf jaar naar de knoppen. Op 3 juni vorig jaar heb ik mijn huis, bedrijf én bedrijfspand verkocht en daarmee viel er een last van mijn schouders.” Sinds die tijd woont hij in Uden op kamers bij een vriend en een aantal keren per jaar gaat hij naar Curaçao, waar hij verblijft in een huis van een kennis.
Lacht: „De mensen zijn er relaxed, het is er altijd lekker weer en er is een Nederlandse cultuur. Wat wil je nog meer?” Dan serieus: „Ik ben pas klaar met alles goed af te ronden en werk nu even niet. Net veertig geworden hoef ik aan niemand verantwoording af te leggen. Ik kan nog alle kanten op. Al moet ik eerlijk zeggen dat Nederland mij momenteel gevoelsmatig het meeste trekt. Wat ik in ieder geval zeker weet is dat ik deze situatie niet meer heel lang wil laten voortduren; ik wil al vijftien jaar kinderen en maak een euro liever met z’n tweeën op.”

Wie een blik werpt in het gastenboek van Ryans fansite weet dat er genoeg smachtende gegadigden zijn…

Bron: de Telegraaf, 21 april 2006