Het wachten duurt erg lang.Na invulling van de vragen is er verder niks als wachten tot je aan de beurt bent voor een gesprek.
Ondertussen vraag ik me af waarom er verschillende kleurstippen zijn. Bij ons aan tafel zit een stelletje uit R’dam. Die was het nog niet opgevallen en ze dachten dat het niks te betekenen had.Ik denk daar anders over, maar, wie ben ik?

Om 16.30 uur worden we eindelijk meegenomen, maar moeten dan nog ff weer plaats nemen bij een zitje bij de lift. We zitten met 4 koppels, elk een andere kleur stip.
De spreekkamers zijn nog niet vrij, maar waarom laten ze ons dan niet nog ff in de zaal wachten? Het gevoel dat we worden geobserveerd besluipt me, maar ik kan niets ontdekken. Ik wil ook niet al te nadrukkelijk zoeken naar een camera.
Er ontstaan al snel een gesprek, nu de groep zo klein is. De meningen zijn verdeeld.Een man heeft al eens in de eindselectie gezeten, maar was er net niet bij, een doorzetter dus.

We mogen naar binnen. Tot mijn stomme verbazing sta ik oog in oog met de big boss himself, Ernst Paul Hasselbach. Er zitten nog 2 mensen bij, een Belgische meneer en een dame die me erg bekend voorkomt. De namen ontgaan me, maar ik vraag de dame direct maar of ze misschien op de fandag van ER was in Amersfoort, ze komt me namelijk erg bekent voor.

Eigenwijs als ik ben, vertel ik, dat ik dat weet, maar dat hij wel met “ons” heeft gechat.
Er gaat een lichtje branden bij EP. “Realitynet bedoel je?Zit jij bij Realitynet?”
Ja dat zit ik .
Men wil dan natuurlijk weten wat mijn nick is en als ik dat vertel moeten ze lachen.EP kent mijn nick wel maar ik weet natuurlijk niet hoe goed ie me kent van de chat, niet zo heel goed, denk ik.
Ze vragen me hoe ik aan mijn nick kom en ook daar moeten ze om lachen, net als de meeste mensen trouwens.

Maar dan:
Rook je veel? Is de eerste vraag die me wordt gesteld.”ja, ik ben een stevige roker”
Hoe ik dat wil gaan doen op het eiland is logischerwijs de volgende vraag.
Rustig zeg ik dat ik dan niet rook en dat dit voor mij geen probleem vormt.
Ze geloven me niet helemaal, iets wat ik me ook wel kan voorstellen.
EP gaat in een soort van aanval:
Zoals hij mij ziet zitten, heb ik geen enkele kans om door de medische keuring te komen volgens hem.Het zou veel te zwaar voor me worden.
Hij heeft het dan over mijn postuur en overgewicht, in combinatie met mijn leeftijd en mijn mededeling dat ik geen conditie heb als ik 100 meter moet hard lopen.

Ik word pissig en ga er tegen in.
Ik zou ook wel gek zijn als ik zo over me laat lopen.
Ik verzeker hem ietwat nijdig maar zelfverzekerd dat hij zich daarin vergist, ik ben sterk en al kan ik niet lang hardlopen, ik kan wel kracht leveren en herstel erg snel als ik iets lichamelijks heb gedaan waar je erg moe van wordt.Bovendien ben ik mentaal sterk en sociaal vaardig.
Hij houdt aan, zeggen dat hij weet waar hij over praat en dat het veel zwaarder is als op tv te zien is. Hij heeft jaren ervaring en is er bang voor
“Ik niet, ik ben er niet bang voor”.
Ik zeg dit vastberaden en overtuigend.
Hij kan wel de specialist zijn van ER, maar ik ben de specialist van mijn eigen lichaam.
Hij is er volgens mij een beetje door verrast, maar het is ook de reactie die hij heeft willen uitlokken, dat denk ik tenminste.
Het gesprek gaat eik alleen maar hierover.Het is ook een kort gesprek.Aan het eind krijg ik de gelegenheid om vragen te stellen die ik had, maar ik ben zo pissig over de vooroordelen dat ik vergeten ben wat ik wilde vragen.
Na 10 minuten staan we met een bedankje voor het komen weer buiten.Binnen een week hoor ik van hun, het is erop of eronder.
Ik ben een beetje teleurgesteld over het interview en ook boos op mezelf.Ik had duidelijker over mijn kunnen moeten zijn.Meer moeten zeggen wat er door me heen ging toen ze de vragen stelden.Maar gedane zaken nemen geen keer.
Er stond een camera, maar ik weet niet of die liep tijdens het gesprek.